Τη Δευτέρα πάω στο σχολείο χαρούμενη. Πρέπει να παραδεχτώ ότι το Σαββατοκύριακο δε σταμάτησα να σκέφτομαι τον Πάνο. Πόσο καλός ήταν μαζί μου, ότι με έσωσε, ότι μου έμαθε να κάνω gap... Αν με ακούσει κάποιος θα γελάσει μαζί μου, καθώς είναι αρκετά εύκολο. Κι όμως, είναι επίσης δύσκολο να μάθεις ένα κόλπο όταν φοβάσαι πως θα χτυπήσεις, όσο απλό και αν θεωρείται.
Επιτέλους η πρώτη ώρα τελειώνει. Στο διάλειμμα βγαίνω αμέσως έξω με τη Μαριάννα. Της τα έχω πει όλα φυσικά.
Βλέπω τον Πάνο να βγαίνει από την τάξη του και να κοιτάει προς τη δική μου. Μόλις με βλέπει, χαμογελάει και έρχεται προς το μέρος μου μαζί με ένα παιδί.
"Καλημερούδια", του λέω.
"Καλημέρα όμορφη", μου απαντάει.
"Θυμάσαι τη Μαριάννα έτσι;", ρωτάω ευχαριστημένη από το επίθετο που χρησιμοποίησε.
"Εννοείται. Τι κάνετε κορίτσια;"
"Τέλεια είμαστε".
"Από δω ο Φάνης", μου λέει και μου δείχνει το αγόρι δίπλα του. "Είναι ο κολλητός μου".
"Χάρηκα, Γεωργία", συστήνομαι φιλικά και σφίγγω το χέρι που μου τείνει ο Φάνης.
Το ίδιο κάνει και η Μαριάννα.
"Κι εγώ χάρηκα. Είχα πολύ ενδιαφέρον να σε γνωρίσω. Ειδικά μετά από αυτά που μου έλεγε ο Πάνος για σένα", μου απαντάει ο Φάνης.
"Και τι σου έλεγε δηλαδή", τον ρωτάω κοιτώντας προς τον Πάνο.
"Δεν λέμε τίποτα άλλο;", προσπαθεί να αλλάξει θέμα ο Πάνος και ρίχνει ένα απειλητικό βλέμμα στο Φάνη.
Όλοι γελάμε και αρχίζουμε να μιλάμε για οτιδήποτε.
"Το Σάββατο, ο Πάνος μου έμαθε να κάνω σκέιτ", λέω στη Μαριάννα.
"Αλήθεια;", η Μαριάννα κάνει πως δεν το γνωρίζει, για να ανοίξουμε θέμα.
"Ναι. Και έμαθα και το πρώτο μου κόλπο. Για να μην πω ότι με έσωσε κιόλας".
"Σε έσωσε;"
"Αχά. Είναι υπέροχος".
"Σιγά. Ο καθένας στη θέση μου αυτό θα έκανε".
"Εγώ πάντως ξέρω ότι ο αδερφός μου στεκόταν και με κοιτούσε χωρίς να ξέρει τι να κάνει, αντί να τρέξει να με βοηθήσει. Άρα μην το λες αυτό".
"Το Σάββατο το έχουμε κλείσει έτσι; Θα σου κάνω μάθημα από δω και πέρα".
"Φυσικά, δεν χρειάζεται καν ερώτηση. Το Σάββατο είναι η μέρα μας".
"Να με περιμένεις όμως. Μην ξανά ξεκινήσεις χωρίς εμένα. Δε θέλω να πάθεις κάτι".
"Ε... εντάξει", λέω λίγο ντροπαλά.
"Εσύ Μαριάννα κάνεις σκέιτμπορντ;", ρωτάει ο Φάνης τη Μαριάννα.
"Εγώ; Ούτε καν! Δεν το έχω δοκιμάσει και ούτε θέλω. Να μου λείπει".
"Ούτε εγώ κάνω. Προτιμώ το ποδήλατο".
"Κι εγώ το ίδιο", του απαντάει η Μαριάννα. "Είναι το πιο ασφαλές από όλα".
"Από ότι καταλάβατε, η Μαριάννα είναι η φοβιτσιάρα της παρέας", λέω εγώ και γελάω.
Η Μαριάννα παίρνει μια δήθεν θλιμμένη φατσούλα και εμείς γελάμε.
"Σε κοροϊδεύω μωρέ. Άντε, μη μου κλαις".
"Δε σου κλαίω", λέει η Μαριάννα και απροειδοποίητα αρχίζει να γελάει σαν μανιακό.
Αυτά είναι τα ψυχολογικά προβλήματα με τα οποία έχει γεμίσει πλέον η κοινωνία μας. Την παρατηρούμε όλοι πολύ περίεργα. Μετά κοιταζόμαστε μεταξύ μας και ακολουθούμε το παράδειγμα της.
Έρχεται και η Ελένη προς το μέρος μας.
"Παιδιά, αυτή είναι η Ελένη, μία πολύ καλή μας φίλη. Ελένη από δω ο Πάνος και ο Φάνης", τη συστήνω με τα παιδιά.
"Γεια, τι κάνετε;", λέει η Ελένη με πολύ φιλικό ύφος.
Πολύ σύντομα αρχίζει και η Ελένη να γελάει με τις βλακείες μας.
"Είναι άδικο αυτό", λέει σε μια στιγμή ο Πάνος.
"Ποιο πράγμα;", τον ρωτάω.
"Είστε τρία κορίτσια και είμαστε μόνο δύο αγόρια. Το σωστό είναι να είμαστε τρεις και τρεις στην παρέα".
"Δίκιο έχεις", συμφωνούμε όλοι.
"Ποιος θα είναι ο τρίτος όμως;", ρωτάει η Ελένη.
"Δεν χρειάζεται τρίτος", λέω εγώ ξαφνικά.
"Γιατί;", με ρωτάει ο Φάνης.
"Τώρα ουσιαστικά είμαστε κολλητοί με κολλητούς. Δηλαδή οι κολλητές μου με εσένα και τον κολλητό σου. Αν δεν έχεις άλλο κολλητό, δε χρειάζεται να φέρεις κάποιον άλλο που απλώς κάνετε παρέα. Με το σκεπτικό αυτό, θα γίνουμε εκατό άτομα εδώ πέρα. Καλύτερα πέντε".
"Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι. Σωστή".
Χαμογελάω σαν απάντηση.
"Τι λέτε να βγούμε έξω καμιά φορά;", ρωτάει ο Φάνης.
"Ναι, γιατί όχι", λέμε εμείς.
"Την Πέμπτη έχει αυτήν τη καινούρια ταινία στις εννιά. Θέλετε να πάμε; Ή έχετε μάθημα;", συνεχίζει ο Φάνης.
"Εγώ έχω κιθάρα το απόγευμα", απαντώ εγώ. "Αλλά τελειώνω νωρίς".
"Εγώ έχω τρεις ώρες. Τελειώνω στις εφτά", λέει η Μαριάννα.
"Κι εγώ στις εφτά τελειώνω", συμφωνεί η Ελένη.
"Εγώ τελειώνω τις οχτώ", λέει ο Πάνος ξινίζοντας το πρόσωπο του. "Είναι πιο δύσκολη η δευτέρα λυκείου δυστυχώς".
"Κι εγώ το ίδιο", τέλος λέει ο Φάνης.
"Λέω να βγούμε στις οχτώ, να πάμε για κάνα καφέ και στις εννιά να δούμε την ταινία", προτείνει ο Πάνος.
"Αυτό μου ακούγεται τέλειο!", λέω ενθουσιασμένη.
"Εσείς μπορείτε κορίτσια;"
"Ναι, δεν έχω πρόβλημα", απαντά η Μαριάννα και η Ελένη γνέφει.
"Άρα κανονίστηκε", χαμογελάει ο Πάνος.
"Και πού θα συναντηθούμε;", ρωτάει η Μαριάννα.
"Καλά, το κανονίζουμε την Πέμπτη αυτό. Είναι ακόμη Δευτέρα", λέω εγώ.
"Ποτέ δεν ξέρεις. Καλύτερα να τα έχουμε συμφωνήσει όλα από πριν".
"Στο γωνιακό σουβλατζίδικο της πλατείας", πετάγεται η Ελένη.
"Μια χαρά μου φαίνεται", λέω εγώ. "Συμφωνείτε όλοι;"
"Ναι", μου απαντούν.
"Οπότε στις οχτώ στο σουβλατζίδικο της πλατείας", συνοψίζει ο Πάνος. "Κανονίστε από σήμερα το πρόγραμμα σας, για να μην έχουμε πρόβλημα την Πέμπτη".
"Ωραία", λέει ο Φάνης.
Πάνος
Συνεχίζουμε να μιλάμε και να λέμε πράγματα ο ένας για τον άλλο προκειμένου να γνωριστούμε. Με δυσκολία προσπαθώ να μην έχω τα μάτια μου καρφωμένα πάνω της όλη την ώρα. Τελικά, αφού χτυπάει το κουδούνι, τις πάμε με το Φάνη στην τάξη τους και φεύγουμε.
Όταν με κοιτάζει και μου χαμογελάει, θέλω να ανοίξω τα χέρια μου, να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να την αφήσω εκεί για πάντα. Δεν ξέρω τι κόλλημα είναι αυτό που έχω πάθει μαζί της. Από την πρώτη στιγμή που την είδα. Από τότε που έπεσε πάνω μου.
Προσπαθώ να το παίξω χαλαρός και άνετος, αλλά με έχει φάει το άγχος. Θέλω τόσο να της αρέσω. Από ότι έχω καταλάβει από τις συζητήσεις που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, είναι πάρα πολύ καλή μαθήτρια και δε νιώθει άνετα να μιλάει για θέματα που αφορούν τις σχέσεις.
Χαίρομαι αφάνταστα που συμφώνησε να βγει μαζί μας. Δεν το περίμενα για την ακρίβεια. Έχω αποφασίσει να κάνω παρέα με αυτή και τις φίλες της. Βέβαια, όχι σε κάθε διάλειμμα, αλλά στα περισσότερα. Θέλω να γίνουμε καλοί φίλοι. Και αν καταλάβω ότι της αρέσω, ίσως να κάνω και καμία κίνηση.
Ήρεμα όμως. Δεν είμαι από αυτούς που θα της κολλάνε όλη την ώρα και θα την πιέζουν θέλει δε θέλει να γίνει κάτι. Φυσικά και θα παλέψω αν χρειαστεί για να την πείσω. Απλά δε θα την αναγκάσω. Σε καμία περίπτωση.
Σε μερικά από τα επόμενα διαλείμματα τη βρίσκω και μαζί με τις φίλες της μιλάμε. Ήδη έχουμε έρθει πιο κοντά. Η μέρα περνάει πολύ ωραία με τη συντροφιά της και φτάνει η ώρα να πάω στο σπίτι μου.