Ο Γιάννης με κοιτάει με ανοιχτό το στόμα. Δεν έχει τι να πει. Προφανώς και οι υπόλοιποι το ίδιο. Μετά από μερικά λεπτά σιωπής, αποφασίζει να μιλήσει.
"Λοιπόν, Γεωργία, θα σου φανεί παράξενο, αλλά σου ζητάω συγγνώμη. Το σκέφτηκα και ναι, έχεις δίκιο, είμαι γαϊδούρι και σου φέρομαι απαίσια. Καταλαβαίνω πώς μπορεί να νιώθεις και ελπίζω να με συγχωρέσεις για όλες τις φορές που σε έχω προσβάλει. Και εσένα και όλους. Δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρομαι έτσι. Μάλλον είναι γενικά ο χαρακτήρας μου".
Τώρα εγώ είμαι αυτή που μένω άφωνη, μαζί με όλους τους άλλους φυσικά. Δεν περίμενα ποτέ ότι ο Γιάννης θα έκανε πίσω σε έναν καυγά. Είναι τόσο ισχυρογνώμων, αυταρχικός και απόλυτος στις απόψεις του. Και μισεί να χάνει. Ποιος ξέρει τι τον έπιασε και μιλάει τόσο ευγενικά.
"Εμ, σε συγχωρώ φυσικά Γιάννη. Όλοι έχουμε κάποια κουσούρια, το θέμα είναι να παλεύουμε ώστε να τα ξεπεράσουμε".
"Ναι, θα το προσπαθήσω. Τώρα... έχουμε να μάθουμε σε μία υπέροχη κοπέλα σκέιτμπορντ!"
Συνερχόμαστε γρήγορα από το προηγούμενο περιστατικό.
"Γεωργία, εγώ θα σου μάθω ισορροπία", μου λέει καλοπροαίρετα ο Γιάννης.
"Ξέρω ισορροπία και να προχωράω. Απλά πρέπει να κάνω μερικές φορές για να ξεσκουριάσω".
"Όπως θες".
Ανεβαίνω στο σκέιτ του αδερφού μου με προσοχή και προσπαθώ να ισορροπήσω. Έπειτα προχωράω αργά αργά. Δεν πρόκειται να ξανακάνω το προηγούμενο λάθος.
"Να θυμάσαι, βάλε τα πόδια σου παράλληλα στο πλάι όταν προχωράς και έλεγχε το βάρος σου. Όταν πας να πέσεις μπροστά, σκύψε προς τα πίσω και το ανάποδο. Κουνά τα πόδια σου για να προχωρήσεις και να διαλέξεις την κατεύθυνση που θες", με καθοδηγεί ο Πάνος που κάνει σκέιτ δίπλα μου.
Σιγά σιγά βρίσκω τη δύναμη και το κουράγιο μου, καθώς θυμάμαι τα παλιά και προσαρμόζομαι εύκολα. Αρχίζω να προχωράω όλο και πιο γρήγορα με μεγαλύτερη σιγουριά. Κάνω και μια στροφή χωρίς να φύγω πολύ πέρα. Μια χαρά μέχρι στιγμής.
Τα αγόρια με συμβουλεύουν λίγο ακόμη. Ο Πάνος δε φεύγει από το πλευρό μου και μου δίνει χαμογελαστές οδηγίες. Νιώθω ένα βλέμμα καρφωμένο πάνω μου. Γυρνάω να δω και αντικρίζω την Ειρήνη από το μέρος που βρισκόταν να με κοιτάει με μισόκλειστα μάτια. Δεν της αρέσει που ο Πάνος είναι μαζί μου. Είμαι σίγουρη ότι θα λέει για εμένα στα κορίτσια που είναι δίπλα της.
"Μπράβο σου Γεωργία", μου λέει ο Βαγγέλης. "Μαθαίνεις γρήγορα".
"Χαχα, ευχαριστώ".
"Τι λέτε να προχωρήσουμε λίγο πιο βαθιά...", λέει ο Πάνος και με κοιτάει με ένα ερωτηματικό.
"Ούτε να το σκέφτεσαι", πετάγεται ο Σπύρος.
"Γιατί Σπύρο;", ρωτάω εγώ.
"Αυτό που ξέρεις μέχρι τώρα, είναι αρκετό. Δεν κατάλαβα γιατί θέλεις τόσο πολύ να χτυπήσεις. Είδες πριν τι πήγες να πάθεις".
"Σπύρο, μη φοβάσαι τόσο. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου".
"Δε θα το έλεγα".
"Κι όμως. Και πάλι, είμαι πιο μεγάλη οπότε δε μπορείς να μου λες τι να κάνω".
"Ναι, όμως αν τραυματιστείς; Τι θα κάνω εγώ;"
"Δεν κινδυνεύω όσο είναι δίπλα μου ο Πάνος", λέω και του χαμογελάω γλυκά.
"Σίγουρα", μου απαντάει εκείνος και μου κάνει νόημα να πάω προς το μέρος του για να συνεχίσουμε.
"Είναι η ώρα να μάθεις να κάνεις gap. Αλλιώς θα φοβάσαι πάντα ότι μπορεί να πέσεις. Και αν δεν ξέρεις να κάνεις αυτό, που είναι το πιο απλό, τότε δε θα μπορείς να κάνεις κανένα άλλο κόλπο".
Του νεύω συμφωνώντας.
"Λοιπόν, προχωράς προς εκείνο το σκαλοπατάκι και κατεβαίνεις έχοντας τα μπροστινά ροδάκια στον αέρα. Μετά από ένα δεύτερο, κατεβαίνουν και τα πίσω και προχωράς κανονικά. Πρέπει να προσέξεις να μην ακουμπήσουν οι μπροστινές ρόδες κάτω. Αλλιώς θα πέσεις. Το μυστικό είναι να ακουμπήσουν όλα τα ροδάκια ταυτόχρονα στο έδαφος. Κατάλαβες;"
"Ναι αλλά πώς γίνεται να σηκώσω τα ροδάκια στον αέρα; Αυτό δε μπορώ να το κάνω. Την άλλη φορά το έκανα λάθος και έπεσα κάτω".
"Το κόλπο είναι στον χρόνο. Πρέπει να τα σηκώσεις την κατάλληλη στιγμή. Θα σου δείξω", μου λέει και κάνει gap στο σκαλοπάτι.
"Νομίζω ότι κατάλαβα. Ξεκινάω και ο Θεός βοηθός".
Καθώς προχωρώ, ένα χέρι πιάνει το δικό μου.
"Θα κάνουμε τις πρώτες προσπάθειες μαζί. Έτσι θα το μάθεις σίγουρα. Θα σε κρατάω για να μην πέσεις".
Με κρατάει.
Το σκέιτμπορντ γίνεται από δω και πέρα το αγαπημένο μου.
Οι πρώτες προσπάθειες ήταν σκέτη αποτυχία. Στο τέλος όμως τα κατάφερα.
"Ναι!", αρχίζω να φωνάζω. "Τα κατάφερα!"
"Μπράβο σου", μου φωνάζουν τα παιδιά.
"Φτάνει για σήμερα. Το άλλο Σάββατο τα επόμενα".
"Είσαι πολύ καλή. Μπράβο", μου λέει ο Πάνος πάντα με το χαμόγελο στα χείλη.
"Είχα καλό δάσκαλο", του απαντώ. Από πότε μιλάω εγώ έτσι;
Φαίνεται να χαίρεται με την απάντηση μου. Καθόμαστε κάπου και μιλάμε για διάφορα. Συζητάμε για τη μουσική που ακούμε, για τις σειρές και τις ταινίες που βλέπουμε, για τους καθηγητές του σχολείου μας. Το παράξενο είναι ότι είμαστε μόνοι μας. Δεν είναι κανένας άλλος μαζί μας.
Φυσικά η Ειρήνη δε σταματάει να με κοιτάει με μίσος πλέον. Πρέπει να ζηλεύει πάρα πολύ. Δε μπορώ να είμαι κάτω από το βλέμμα της που σχολιάζει την κάθε μου κίνηση.
Περνάω τόσο ωραία! Δε θέλω να τελειώσει αυτή η μέρα. Με τον Πάνο έχουμε γνωριστεί αρκετά και κάτι μου λέει ότι θα αρχίσουμε να κάνουμε παρέα και στο σχολείο.
Ξαφνικά, όλα τα υπόλοιπα παιδιά, εκτός από τον αδερφό μου και τους φίλους του που έχουν τη δική τους παρέα, κατευθύνονται προς εμάς.
"Τι κάνετε;", μας ρωτάει η Ειρήνη με την απαίσια τσιριχτή φωνή της.
"Τι βλέπεις να κάνουμε;", την ρωτάω κι εγώ χωρίς όρεξη.
"Πάνο Στεργίου, εμένα δε θα μου μάθεις σκέιτμπορντ;", απευθύνεται στον Πάνο και με αγνοεί.
Γιατί τον λέει με το ονοματεπώνυμο του; Είναι χαζή;
"Μπα. Κι από πότε εσύ ενδιαφέρεσαι για το σκέιτμπορντ;"
"Από πάντα φυσικά!"
"Αλήθεια; Εγώ νόμιζα ότι σε νοιάζει μόνο τι χρώμα θα βάψεις τα νύχια σου, τι θα φορέσεις στο κλαμπ που θα βγεις το βράδυ και πώς θα σχολιάσεις οτιδήποτε και οποιονδήποτε βλέπεις γύρω σου".
"Όχι, δεν είναι αλήθεια αυτό. Μου αρέσει πολύ το σκέιτμπορντ. Αλήθεια".
"Καλά, ό,τι πεις. Πες μου όμως κάτι".
"Ό,τι θες εσύ Πάνο μου".
Μην ξεράσω Θεέ μου.
"Αφού σε ενδιαφέρει τόσο πολύ και θες να μάθεις σκέιτ, απαντά μου μόνο σε αυτό. Πώς λέγεται το κόλπο που έμαθα στην Γεωργία σήμερα; Αυτό στο οποίο είχε χτυπήσει το καλοκαίρι".
"Εεε, hat φυσικά. Duh".
"Ναι, ρε το βρήκες. Το κόλπο ονομάζεται καπέλο... Ευτυχώς που ενδιαφέρεσαι για το σκέιτμπορντ".
Η Ειρήνη δεν έχει τίποτα άλλο να πει και εξαφανίζεται. Αφού πεθαίνουμε στα γέλια, συνεχίζω την κουβέντα μου με τον Πάνο, αλλά και με τα υπόλοιπα παιδιά. Η ώρα περνάει γρήγορα και όλοι πάνε σπίτια τους. Τους χαιρετώ όχι όμως με τον ίδιο τρόπο που αποχαιρετώ τον Πάνο. Με ένα τεράστιο χαμόγελο και άλλη μια υπόσχεση. Ότι θα τα πούμε στο σχολείο τη Δευτέρα.