Η υπόλοιπη εβδομάδα περνάει γρήγορα και χαλαρά. Ούτε που καταλαβαίνω πότε φτάνει το Σαββατοκύριακο. Δεν είχα κάποιο άλλο απρόοπτο.
Συναντήθηκα τυχαία με τον Πάνο δύο-τρεις φορές. Ανταλλάξαμε με χαμόγελο και καλή διάθεση μερικές κουβέντες. Αλλά ντρεπόμασταν και οι δύο -ή τουλάχιστον εγώ-, γιατί δε γνωριζόμαστε ακόμα καλά. Πιστεύω όμως ότι πολύ σύντομα θα έρθουμε πιο κοντά.
Στο σχολείο κατά τ' άλλα, όλα πάνε μια χαρά. Κάνω παρέα φυσικά με τη Μαριάννα, αλλά και με την Ελένη και προσπαθώ σιγά-σιγά να αποκοπώ από την Κοραλλία και τη Σταυρούλα. Το ίδιο και η Μαριάννα.
Με το Γιώργο μιλάμε και γελάμε πιο πολύ από ότι πριν. Πάρα πολύ για την ακρίβεια. Όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε καλύτεροι φίλοι. Περνάμε πολύ ωραία και διασκεδάζουμε. Αν και δεν μου αρέσει καθόλου που κάνει παρέα με μερικά απαίσια άτομα, εκτός από το Δημήτρη που είναι καλό παιδί.
Περιτριγυρίζεται από τόσες κοπέλες, που μερικές φορές απηυδύω. Είναι καλό παιδί και αν είχε άλλες παρέες, θα ήταν τέλειος. Τώρα όμως είναι λίγο-πολύ άλλο ένα από εκείνα τα άτομα που το παίζουν ότι είναι ωραίοι και θεωρεί ότι μπορεί να έχει όποια κοπέλα θέλει. Βέβαια, για την ακρίβεια, θα μπορούσε να έχει όποια θέλει, καθώς, κακά τα ψέματα, είναι κούκλος.
Η Αναστασία φυσικά συνεχίζει να σπάει τα νεύρα όλων. Το αποκορύφωμα ήταν εκείνη η μέρα που άρχισε να τραγουδάει και μάλιστα Adele! Νομίζει ότι έχει ωραία φωνή, ενώ είναι από τις πιο φάλτσες που έχω ακούσει ποτέ μου. Και το χειρότερο... Δε σταματάει με τίποτα...
Η Χριστίνα -η κοπέλα που γελάει σαν γαλοπούλα- είναι όλη την ώρα στο κινητό, τόσο στο μάθημα, όσο και στο διάλειμμα. Στο διάλειμμα όμως κάνει και το τσιγαράκι της πίσω από το σχολείο. Τη Χριστίνα τη συμπαθώ. Είναι καλή κοπέλα, αν και βάφεται υπερβολικά για μαθήτρια της πρώτης λυκείου και τα έχει με έναν εικοσάχρονο... Ναι. Με εικοσάχρονο!
Γενικά στην τάξη μου ο καθένας είναι ό,τι να' ναι. Κι εγώ μαζί. Αλλά αυτό είναι το ωραίο. Είκοσι οχτώ διαφορετικές προσωπικότητες όλες μαζί. Ενωμένες. Είμαστε μία ομάδα. Βριζόμαστε, πλακωνόμαστε, όμως πάνω από όλα αγαπάμε ο ένας τον άλλο και περνάμε όμορφα.
"Γεωργία θα μείνεις στο χωριό;", με ρωτάει η μαμά μου όπως κάθε εβδομάδα μόλις γυρίζω από το φροντιστήριο του Σαββάτου.
"Εννοείται μαμά", της απαντώ ενθουσιασμένη στη σκέψη ότι θα συναντήσω τον Πάνο.
Μου υποσχέθηκε ότι αυτή τη φορά θα έρθει. Βέβαια εγώ δεν τον πολυπιστεύω, αλλά είναι αυτονόητο ότι θα τον περιμένω.
"Μάζεψε γρήγορα τα πράγματα σου. Σε πέντε λεπτά φεύγουμε. Δε θα το ξαναπώ", μου λέει απότομα.
"Καλά καλά, μην κάνεις έτσι".
Ετοιμάζομαι αμέσως και ξεκινάμε κατευθείαν. Φτάνουμε σε δέκα λεπτά στο χωριό μου. Όπως πάντα τρώμε και ύστερα οι γονείς μου φεύγουν. Το μεσημέρι βλέπω τηλεόραση. Αφού κλαίω για πολλοστή φορά με τη σκηνή που ο Τσάντλερ κάνει πρόταση γάμου στη Μόνικα στα Φιλαράκια, κλείνω την τηλεόραση και βγαίνω έξω.
Θυμάμαι τη συζήτηση της Δευτέρας και λέω στον αδερφό μου να μου φέρει το σκέιτμπορντ του. Ο Πάνος μου είχε πει πως θα έρθει να μου μάθει.
"Τι το θες τώρα αυτό;", με ρωτάει ο αδερφός μου, ο Σπύρος. Πάει δευτέρα γυμνασίου.
"Τι εννοείς;"
"Δε θυμάσαι το καλοκαίρι; Παραλίγο να σκοτωθείς".
"Δεν πήγα να σκοτωθώ. Απλά γλίστρησα όταν κατέβαινα από ένα σκαλοπάτι".
"Ναι και χτύπησες και μετά το παράτησες. Τι σ' έπιασε τώρα;"
"Τι πρόβλημα έχεις Σπύρο; Ξέρεις ότι δε μου αρέσει να παρατάω τίποτα. Θα μάθω να κάνω τέλεια. Το αποφάσισα. Εξάλλου, μέχρι να πέσω έκανα αρκετά καλά. Απλώς προσπαθούσα να μάθω gap και δεν τα κατάφερα".
"Απλώς μου φαίνεται πολύ παράξενο έτσι στα ξαφνικά να θες να ξανακάνεις. Και το gap είναι το πιο εύκολο από όλα..."
"Σε πειράζει τόσο πολύ γιατί φοβάσαι ότι θα μάθω να κάνω καλύτερα από σένα έτσι;", γυρνάω στην αντεπίθεση προσπερνώντας την τελευταία του πρόταση. Σιγά μην του πω για τον Πάνο.
"Τι λες;", λέει ο αδερφός μου και αρχίζει να γελάει. "Πλάκα κανείς έτσι; Ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να με ξεπεράσει".
"Ε, ε, ηρέμησε λίγο. Μην το παρατραβάς. Αν δεν είναι για αυτό τότε τι σε πειράζει να μάθω;"
"Δεν με πειράζει καθόλου εμένα. Ίσα-ίσα που μου αρέσει η μεγαλύτερη αδερφή μου να ξέρει να κάνει σκέιτ και μάλιστα καλά. Εγώ απλώς ανησυχώ για σένα, γιατί είμαι ο αδερφός σου. Και παρόλο που είμαι μικρότερος, πάντα θα σε προσέχω", λέει ο Σπύρος λίγο θιγμένος και σκύβοντας το κεφάλι.
Τον αγκαλιάζω συγκινημένη. Με αγκαλιάζει και αυτός. Τι καλός που είναι μωρέ! Αν και τον περνάω δύο χρόνια, είμαστε στο ίδιο ύψος.
"Φέρε μου το σκέιτμπορντ σου τώρα", του λέω με γλυκό ύφος.
"Εντάξει", μου απαντάει και το φέρνει.
Πάμε στην πλατεία και περιμένουμε να έρθουν και κάποιοι φίλοι μας, δικοί μου και του Σπύρου. Δεν είναι κανείς αυτή τη στιγμή. Ο αδερφός μου αρχίζει να κάνει κόλπα με το σκέιτ του.
"Κοίτα να μαθαίνεις", μου λέει.
Είναι ψώνιο, αλλά κάνει όντως καλά.
"Ναι, ωραία, ξέρουμε ότι εσύ μπορείς να κάνεις. Να το πάρω κι εγώ;"
"Σε λίγο".
"Έλα αδερφούλη μου, σε παρακαλώ...", προσπαθώ να τον καλοπιάσω.
"Άσε τα σάπια σε μένα", μου λέει και μου κλείνει το μάτι. Αμέσως μετά κάνει ένα υπέροχο olli (αυτό που δείχνει η φωτογραφία).
Παριστάνω τη θλιμμένη και αφού γελάει μου το δίνει.
"Γι' αυτό σ' αγαπάω μικρό σκατάκι μου", του λέω και αρπάζω το σκέιτμπορντ από τα χέρια του.
"Μη με ξαναπεις έτσι", μου απαντάει ο Σπύρος με απειλητικό τόνο.
"Γιατί τι θα μου κάνεις μικρέ;"
"Δε θα σου το ξαναδώσω. Τόσο απλά!"
"Θα πάρω δικό μου ούτως ή άλλως".
"Καλά, βρες λεφτά πρώτα και μετά μιλά μου".
"Σιγά, δε θα πάρω και κανένα επαγγελματικό με ογδόντα ευρώ! Είπαμε".
"Τέλος πάντων. Για να σε δούμε", μου λέει και κάνει στην άκρη σταυρώνοντας τα χέρια του.
Εγώ στηρίζομαι αμέσως στο σκέιτμπορντ, πράγμα δύσκολο για όσους είναι πρωτάρηδες. Θυμάμαι ότι μου είχε πάρει την πιο πολύ ώρα να μάθω να διατηρώ την ισορροπία μου πάνω του. Αλλά ποτέ δεν έπεσα, εκτός από εκείνη την απαίσια μέρα που γλίστρησα.
Μετά αρχίζω να προχωράω. Καταλαβαίνω κατευθείαν ότι έχω χάσει την φόρμα μου. Δεν μπορώ να συγκρατήσω το βάρος μου και γέρνω μπροστά και πίσω. Σκαλίζω έντρομη τη μνήμη μου, μα αδυνατώ να θυμηθώ πώς σταματάμε... Έχω πάρει και πολύ φόρα και είμαι σίγουρη ότι θα χτυπήσω άσχημα. Τι το ήθελα το σκέιτμπορντ...
Πέφτω...
"Γεωργία!", ακούω τον Σπύρο να με φωνάζει από μακριά.