Ad Niall:
Na een halfuurtje rijden ben ik eindelijk in antwerpen. Ik zoek snel de straat en niet veel later sta ik voor een niet te groot maar een ook niet te klein huis. Zenuwachtig druk ik op de bel. Ik hoop echt dat het vriendelijke mensen zijn. Maar ik weet dat dat niet zo is. Na een klein minuutje gaat de deur open, er staat een man met een chagrijnig gezicht in de deuropening. Hij brabbelt wat maar natuurlijk versta ik er niets van. Waarom kan je niet aan iemand zien dat ze een andere taal spreken? Dat zou veel makkelijker zijn. "Kan je misschien engels praten?" Vraag ik zo beleefd mogelijk. "Wat moet je?" Vraagt hij nu in het Engels. "Is Hope misschien thuis?" Vraag ik. "Nee ga weg! Kom nooit meer terug!" Roept de man en gooit de deur in mijn gezicht. Als ik even later voetstappen een trap hoor op of afgaan weet ik dat Hope hier is.
Ik klim op de garage waardoor ik naar de tuin toe kan gaan. Allen geluk is het een aparte garage. Wanneer ik in de tuin sta. Zoek ik de trap die me naar boven leid. Na lang rondkijken heb ik hem gevonden. Het zit helemaal verscholen achter struiken. Ze willen precies niet dat iemand dat weet. Terwijl ik me zo klein mogelijk maak ga ik de trap op. Laat de deur a.u.b. open zijn. En het is precies mijn geluksdag want de deur is open. Ik hou snel een stuk hout vast want ik wil niet dat natuurlijk het vanaf nu allemaal verkeerd gaat gaan. Zachtjes ga ik naar binnen. Wanneer ik voetstappen hoor ga ik onder het bed liggen. Maak vlug een schietgebedje en zie dat de man binnenkomt. "Christin heb jij die deur open gezet!" Roept de man kwaat. "Nee! Maar als je nog naar de Brico wilt voor meer touw enzo zou ik nu gaan." Roept denk ik Christin terug. De man doet de deur dicht en deze keer wel op slot en gaat naar beneden. Even later hoor ik de deur dichtgaan. Ik hoop maar dat ze allebei weg zijn. Snel ga ik de trap op naar boven waar ik 6 deuren tegen kom. De eerste is de slaapkamer van de ouders, de tweede is die van Sterre die helemaal overhoop is gehaald en de derde is die van hope waar alles verwoest is. De vierde is de badkamer. De vijfde is een kamer met touwen, verschillende soorten messen, hamers en noem maar op. Meteen ga ik de zesde binnen, of ja die wil ik binnengaan maar die is op slot. Ik ren naar Sterre haar kamer, doe daar een raam open en klim eruit. Geluk heb ik snel een hamer meegepakt en wanneer ik voor het zesde raam hang, sla ik het kapot, waardoor ik gemakkelijk naar binnen kan.
Verschrikt sta ik stil. Wat ik hier zie, is niet normaal. Gisteren zag ze er nog springlevend maar verdrietig uit en nu, nu ziet ze er onherkenbaar uit. Ze ligt breekbaar op de grond, haar hoofd dat bloed, de diepe en grote sneeën in haar armen en benen waar elke seconden bloed uitstroomt en dan nog haar kleren die van haar lijf afgerukt zijn. Haar ouders zijn gewoon vreselijk. Ik toets het nummer van de ambulance en daarna van de politie in en vraag hun zonder sirene te komen. Zodat als de ouders terug komen, ze niets gaan doen. Net wanneer ik Hope wil pakken, hoor ik voetstappen op de trap. Ik verstop me onder het bed en hoop voor de zoveelste keer vandaag dat God bij me is.