Shattered
I blame myself alright, that I lied to him for so many times. I hurted him but I never kissed nor fucked anyone. I would never do that when I'm inlove with him. How could he easily do that? With someone I fucking hate. With the girl he knew I was so jealous of, because she's an ex. An ex who's still obsessed with him. They're both in a relationship but—
Wala akong pakialam kung marinig ako nina manang sabel o mapagkamalan nila akong nasisiraan na ng bait. Pinagtatapon ko ang mga bagay na makita ko dito sa taas at sumisigaw ako habang umiiyak. I'm going to destroy this house. Napaka walang kwenta nilang lahat. How come he didn't trust me all along. He concluded things and believed in people who were trying to wreck us than see me and hear my explanations.
I am completely fucked up. I'm so done with my life here in Manila. Kung ayaw niya akong kausapin then fine, sumiksik siya kay Julia at magpaka number two. Though alam kong that bitch will gladly choose Hilton for fuck's sake. Nakakapagod ipilit ang sarili. Nakaka tang ina. Mag sama sama sila.
Rebecca told me to resign again to my work. Umuwi na daw ako ng Bicol dahil mas kailangan ako doon nina mama. Sabi nila ay tutulungan nila ako sa perang ipanggagastos. Naiiyak ako sa tuwing ganito sila saakin. All this time sa kanila pa rin lagi ang bagsak ko. Sa mga taong binabalewala ko minsan dahil kay Hilton.
Ayaw ko man silang idamay na ay natatakot ako sa kung anong magawa ko kapag sinarili ko lang ang lahat ng ito. I told them what I saw last night. That's why they advised me to leave Manila again. Nandito lang naman ako dahil kay Hilton and now ano pang gagawin ko sa pesteng lugar na 'to?
Nang matapos kong guluhin ang buong second floor ay bumalik ako sa pag aayos ng gamit ko sa loob ng maleta. Lahat lahat ng damit at mga gamit ko ay sinilid ko na sa loob, wala akong ititira. Ang sakit sakit, pagkatapos ng dalawang taon naming pagsasama, hahantong lang kami sa ganito. Bakit ba kasi ayaw niya akong kausapin at harapin? Okay lang naman na magalit siya at sigawan ako. Hindi yung gaganti siya kasama ang ex niya. Para akong pinapatay sa sakit.
Bakit niya ba yun ginawa? Wala naman siyang nakitang video na nakikipag sex ako kay sir edu ah. Na trap lang kami sa stock room. Habang nag iimpake ako at umiiyak ay may narinig akong katok. Kaagad akong nagpunas ng luha at kusa na itong bumukas at lumitaw ang ulo ni manang sabel sa siwang ng pinto.
"Nasa baba si ma'am Rosanna. Nais ka raw makausap"
Hindi ako sumagot at umalis rin kaagad si manang. Kahit ayaw ko man na bumaba ay alam kong magpupumilit pa rin iyon. Bibihira lang bumisita dito ang nanay ni Hilton dahil nga ayaw nito saakin. Kaya kapag pumupunta talaga siya rito kailangang harapin dahil may sadya ito na kung ano. Probably it's still about his son.
Gusto kong panghinaan ng loob nang makita ko ang sama ng tingin nito saakin habang pababa ako ng hagdan. Tinatagan ko na lang ang loob ko at pinatapang ang mukha sa harapan nito. Total aalis na din naman ako dito. Bakit pa ako matatakot kung masasagot ko man siya ng sobra sobra ngayon?
Tinaas ko ang noo ko at matapang na tumayo sa harap niya. Umangat ang isa niyang kilay sa lakas ng loob na pinapakita ko. Noon pa man mataray na talagang tingnan si tita Rosanna kahit na fifty years old na ito. Malakas pa rin siyang tingnan at mas mataray ito kung ako ang kaharap o ang pamilya ko. Sobrang liit ng tingin niya saamin na para bang wala akong karapatang umapak sa pamamahay ng anak niya kahit na kasal na kami.
Well I won't tell them that I'm leaving this hell house. I'm gonna leave for all I care and I'm not gonna look back to this place that hurted me for a long time.
"After what you did to my son you still have that guts to face me with your chin up?" Taas kilay niyang sabi. Tinaasan ko rin siya ng kilay at pumamewang para mas lalo siyang mainis. Never ko itong ginawa noon dahil puro lang ako pagpapasensya dahil nanay pa rin ito ni Hilton. But now I'm so done with these witches of my life.
"Seriously, what the hell did I do wrong? I'm working to provide my needs so I don't have to ask for my husband's money when I need it. I want to prove to all of you that I'm not after his money."
"Oh really? You two went shopping while you're lying to his face. You're working not because of money, it's because of your boss. Your affair—"
"Did you see me fucking someone?" Napanganga siya sa sinabi ko. Parang hindi makapaniwala na ako itong kausap niya. Akala niya ba mahinhin ako at sunod-sunuran lang sa kanila parati? "How can you say that I'm having an affair with edu, when you only saw that piece of shit edited-cctv-copy given by Julia's bitches."
"You really are a promdi, you have no respect at all" nanlalaki ang mga mata niyang sinabi.
"Oh please, let's not talk about respect here. I did that all my life when you don't even deserve a little respect from me" tatalikuran ko na sana siya nang may maalala. "And by the way, before you accuse me of having an affair with someone, kindly ask your manwhore son and talk about his pureness."
"You destroyed my son's life. You destroyed everything in him, his plans in our company and his future perfect family with Julia. They would've been happily married if you didn't show up in the picture." Nagngingitngit ang ngipin ko sa sinabi niya. Matalim ko siyang tiningnan at napalingon ako sa dalawang bodyguard niya na bahagyang lumapit saamin nang makita ang galit sa mga mata ko.
Mabuti na lang at nandiyan nga sila dahil baka kanina ko pa ito nakabayuhan si Rosanna at pagsusuntukin.
"Leave Alexander alone. Go back to your province" may kinuha siya sa kaniyang purse at isa itong kapirasong papel. Is that a cheque? Sinusuhulan niya ba ako? Napangisi ako na parang natatawa sa ginagawa niya. Naiinsulto ako pero please lang, sana huwag niyang gawin ito ngayon na wala na akong pakialam sa kung sino man dito sa Maynila. "2 million for—" natigil siya nang natawa ako na parang tanga sa harap niya.
"Too cliche. Don't try me" gipit ako ngayon, miss Rosanna.
"Come on. Prove it that you're a gold digger. Or is it not enough?" Kumuha siya ulit ng panibagong cheque at sumulat pa. It became five million. "Five million for your disappearance"
Wala akong pagdadalawang isip na hinablot iyon sa kamay niya. I told her not to try me. Akala niya ba magpapabango pa rin ako ng pangalan at papatunayan ang sarili na wala akong pakialam sa pera nila? Oh please, I need money so bad.
May kung ano pa siyang sinasabi pero naglakad na ako pabalik sa taas para ipagpatuloy ang pag iimpake.
I'm sure she'll be so happy and excited to tell it to Hilton how I willingly accept her money without thinking twice. Wala na akong pakialam sa kung ano mang iisipin niya saakin. Mapapagamot ko na rin si papa. Maipapagamot ko siya sa mas mahal na hospital para kaagad siyang gumaling. Ngayon wala nang mas mahalaga pa saakin kundi ang pamilya ko.
I took an airplane on my way back to Bicol. It's good that it's just one hour being on the air while my mind is also flying on the air. I should start closing all my doors for these stupid tears for that Saavedra. 'til now, it's still unacceptable for me to think, just one another wrong decision I made and he completely forgot all his promises to me.
It feels so heavy in my chest slowly realizing that I won't be with him anymore. I love him but I feel like I wouldn't be able to look him in the eye knowing he just had sex with his ex while we're married. He broke his promises. I don't want to see him again. I should put it right inside my head that I am permanently leaving him now. I know that he won't chase me again but just incase he tries to talk to me again, I'm going to push him away. No such thing as soft-hearted anymore.
Tumatawag si manang sabel habang sakay ako ng traysikel papunta sa hospital kung nasaan kina mama ngayon. Ayoko nang magkaroon pa ng komunikasyon sa kanila. Walang pagdadalawang isip kong ni-reject ang tawag at tinanggal ang sim card para hindi na nila ako makontak pa. Tsaka para saan pa? Bakit pa nila ako tatawagan? Binigay ko na yung matagal na nilang gustong mangyari, ang iwan si Hilton dahil pabigat lamang ako dito. Sana maging masaya na silang lahat.
Para akong zombie na naglalakad papasok ng UST hospital. Halos tatlong gabi na akong walang tulog ng maayos tapos lagi-lagi pa akong umiiyak. Ang pangit pangit na ng itsura ko. Siguro kapag nakita ako nina Julia at Hilton ng ganito ay pagtatawanan lang nila ako. Ako ang mas nagmukhang kawawa. Sa huli ako pa rin ang talo saamin.
Sinalubong ako ng yakap nina Rebecca, Tricia, mama at Mica nang makapasok ako ng hospital room kung nasaan sila nina papa. Gusto kung umiyak ulit sa kanila kaso pakiramdam ko tuyot na ang luha ko. Wala na akong mailuluha pa sa kaiiyak ko.
Naikwento ko sa kanila ang ginawa ko bago ako umalis kanina sa mansyon, pinagtawanan nila ako kahit na seryoso naman ako sa sinasabi ko. Nai-imagine daw kasi nila ang reaksyon ng nanay ni hilton. Si mama naman ay panay tanong kung ayos lang ba talaga ako. Sobrang inlove pa kami ni Hilton sa isa't isa nung bago kami umalis ng Bicol tapos ngayon biglang hiwalayan na.
I'm trying to make myself look okay coz I don't want my sick father to worried about me. I have to hide this kind of pain that's pricking me. I will be fine, maybe. I'll get over him someday. There's no wounds in this world that don't heal. Probably there are some type of wounds that takes so much time and place in order to heal and be alright.
We are praying and feeling so frightened as we wait outside the operating room, where my father inside laying and fighting for his life. I cried for another reason this time. I blame myself why it has to happen to my father. If only I was there beside them and check upon their health every now and then, he wouldn't have to suffer like this. I was so selfish. I prioritized my own needs, my feelings and my own opinion of building life.
"Kasalanan ko ito. Kung sana nanatili ako sa tabi niyo—" pinatahan ako ni mama habang hinahaplos ang likod ko.
"Shh. Walang may gusto ng nangyari. Hindi ginusto ng papa mo na mangyari ito sakaniya" naluluhang pag-aalo saakin ni mama. Nahihiya ako sa kanila sa mga oras na ito. Lagi silang nandito para saakin. Kahit anong kamaliang desisyon ang nagagawa ko sa buhay ay hindi nila ako tinakwil o pinagalitan gaya ng ginawa nila noon kay ate Cherry nang maaga itong mabuntis.
Nakalipas ang ilang oras ay sabay sabay kaming tumayo nang bumukas ang pinto ng O.R. at binalita ng surgeon na successful ang operation. Nagtatatalon kami sa tuwa at nagyakapan na parang walang katapusan habang nag iiyakan sa sobrang saya. Akala ko ayaw na sumang ayon saakin ng mundo at puro kamalasan lang ang ibibigay sakin.
Hinintay naming gumaling si papa at payagan na kaming lumabas. Sa halip na bumalik sa bahay namin sa Bicol ay napagdesisyunan naming mag book ng flight papuntang Chicago, America. Doon nagtatrabaho kina Becca as a call center agent. Napagdesisyunan ko rin na mag apply din ng trabaho doon kahit na ano. Isinama ko kina mama para makapag unwind din sila kahit na papano.
It was a very simple life for us there. Ayaw na daw sana bumalik dito nina Becca pero nais niya kaming samahan. Alam nila na kailangan ko din ito. Kailangan kong makalimot. Kailangan kong lumayo.
Sa mga unang araw namin habang naghihintay ako na payagan ng pumasok sa pinag apply-an kong trabaho ay panay kami punta ng bar na tatlo kapag galing sila ng trabaho bandang mga 10 pm. Habang ako ay naghihintay lang sa kanila. The unemployed-party-girl-the-pinagpalit-sa-ex.
Until I got bored by waiting for all those bullshits I applied to, that told me to call me after but didn't really. I decided to start writing a book. Nothing will happen if I keep on just waiting for nothing, I gotta do something. I posted my story online on a reading app and I was so shocked when it hit thousand of readers within a week, and became half million after almost one month.
I didn't think twice, I'm going to pay the price just so I could publish my book. I ran into a publisher after I edited my work. He liked it and even complimented me for my writing skills. They translated my story into an English language version for the international readers.
When I saw my work was published and watching people feeling excited to buy and read it, I feel so proud of myself. I was just a publisher worker before but now an author.
Unti unti pang tinangkilik ang gawa ko, hindi lang dito sa America kundi pati sa iba't ibang panig pa ng bansa. Hindi ako makapaniwala. Sa loob lang ng anim na buwan ganito ang mangyayari sa buhay ko. Syempre hindi mawawala diyan ang pagyayaya ng dalawa kong kaibigan na uminom para ipagdiwang ang isang tagumpay na nagawa ko. Hindi kami magkamayaw sa kakasayaw at pagkanta habang umiinom ng iba't ibang uri ng wine. Kahit sobrang lasing na ay ayaw paawat.
Sumunod na araw ay unang beses kong magkakaroon ng book signing dito sa Chicago. Napapangiti ako sa bawat lalapit at magpapapirma saakin, pare pareho lang ang mga sinasabi—
"Is it possible for you to write a book 2?"
"Please, tell me there will be a part 2"
I just thought that this book don't need a book two. This is the purpose of my work. To leave my readers' minds with a big question mark. Sad stories should stay at one place. Book 2 will just ruin the beauty of its start.
"This is really sad. Is it too much for demanding a book 2? I can't just sleep for thinking about this" nakanguso na sabi ng teenager na babae na naupo sa harap ko at nilapag sa harap ko ang libro na papapirmahan saakin.
'The Shattered Promises'
Basa ko saaking isip sa title ng libro. That was the very first thing that pop up inside my head the moment I decided to start a story.
I just realized that, not because it was promised, it will happen too. Less promises, less pain if they fail.