His Promises

CHAPTER 6

Food

"What did I just tell you?" He's trying to calm his voice though he's really angry this time. This isn't like yesterday. He's really mad right now and I'm freaking out that I'm almost speechless right here in the shotgun of his car.

"Sorry, Hilton"

"You're always trying to do what you want and what's just come to your mind. You never think of it properly before you leave and go" I want to cry but I'm trying my very best to hold back my tears. Not now. I don't want him to think that I'm playing like a victim again. That crying is my weapon always.

"I- I just want to help" I almost whispered those words to explain myself. I want to defend my side.

"You don't have to, Rheiniel. You could've just called me and let me decide of it." What about my decisions too? Wasn't it that important?

"I don't want to disturb you"

"Goddammit. I hate hearing that words from you, Rheiniel.. I can't."

I hate hearing him keep calling me by my first name. I feel like he doesn't love me anymore. I looked down and stared at my fingers and stopped talking. I pitied my self. I look so helpless and idiot wife. Please noo. Not now tears. Let's cry later when we got home. I don't want him to see me like this. This is what I wanted. I chose this to happen.

"The last time you commuted, you almost got lost. Now you did it again and without a phone. And I would just see you getting hit by that bastard?"

Don't talk rhein. Baka lalo pa siyang magalit.

"I can't take it." Maingay ang naging tunog ng preno nang mabilis niyang pinarada ang sasakyan. Nandito na pala kami. Lumabas siya kaagad at iniwan na naman ako. Nanghihina kong binitbit ang mga pinamili ko at dahan dahang lumabas at naglakad papasok ng bahay.

Sinalubong ako ng malulungkot na mga mata nina Teddy at kuya Rodolfo na nasa entrance ng bahay nakatayo pareho.

"Pasensya na ho ma'am. Kasalanan ko ito, kung nandito sana ako nasamahan ko kayo sa pag grocery"

"Hindi mo kasalanan kuya Rod. Wala namang may gusto mangyari ito"

"Ako ang may kasalanan. Kung hindi na sana ako sumama kay kuya Rodolfo, ako na sana ang nag grocery at hindi sana kayo nag away"

"Lalong hindi mo kasalanan, Teddy. Ano ba kayo. Tulad ng sinabi ko walang may gusto mangyari ito. Mauuna na ako at kailangan pa naming magluto"

"Ako na—"

"Huwag na, ako na"

Naabutan ko sa kusina si manang Sabel na nakaabang saakin. Malungkot ang mga mata niya at naluluha ang mga ito. Ngumiti ako sa kaniya para makita niyang ayos lang ako. Ayokong pasamain pa lalo ang loob niya o sisihin ang sarili niya. Ako naman talaga ang nagpumilit kahit alam kong magagalit si Hilton.

"Pasensya na iha."

"Ayos lang po" nilapitan ko si manang para haplusin ang likod niya. Humihikbi na kasi ito. "Remember kasalanan ko po. Ako po yung nagpumilit"

"Kahit na. Dapat hindi pa rin kita hinayaan"

"Nangyari na po at ayos lang ako. Magluto na lang tayo at kalimutan na nangyari iyon"

"Hay. Ikaw talagang bata ka, ugali mong itago ang nararamdaman mo. Alam kong nasasaktan ka na naman ngayon"

Napakibit balikat na lamang ako at sinimulan ko ng hiwain ang karne at  si manang naman ang sa mga rekado.

"Pasensya na talaga iha. Sinabi ko yung totoo kasi natatakot akong magsinungaling kay sir Hilton. Baka mas lalo lang siyang magalit"

"Alam ko yun manang. Hindi mo kayang magsinungaling sa asawa ko"

"Pagkarating niya pa lang kasi kanina galing trabaho ay ikaw kaagad ang hinanap kaya hindi ako nakasagot. Nakaramdam kaagad na may tinatago ako"

Bago pa man pumatak ang ala ona ng hapon ay natapos namin ang niluluto. Tinawag na ni manang kina kuya Rod at Teddy kasi pagod din yung dalawa at wala pang kain. Bago pa man ako makaakyat para tawagin si Hilton ay naglalakad na ito pababa ng hagdan at dinaanan lang ako.

"Sir Kain na muna"

"No, thank you. I have an urgent meeting. I'll just order a food"

Akala ko ba he'll stay at home today. Napa buntong hininga na lang ako at hinayaan na muna siya. Galit pa rin siya at naiintindihan ko iyon. I ate with Teddy, kuya Rod and Manang Sabel. I laughed with them and made a jokes in the middle of the meal. I'm sad but I don't want to look sad. Malulungkot pa nga yung mga mukha nila kanina pero tinawanan ko lang sila.

I throw myself in my study table and open my laptop to start something to write. I want to distract my mind to stop from thinking such things.

"Grabee. Ilang months na lang ga graduate na tayo. Isn't that amazing?" Maarteng sabi ni Rebecca. May paunat unat pa siya ng kamay na nalalaman.

"Ulol. Di mo pa sure girl. Di pa tayo tapos sa thesis natin." Natawa ako sa comment naman ni Tricia.

"Alam mo panira ka talaga Tricia-witch. Yung pag ga graduate na nga lang ang pampa lubag loob ko sa sobrang stress ko lately. Tapos gaganyanin mo pa ako. How could you?"

"Kung tumulong kana lang kaya samin dito ni rhein edi sana mas kapani paniwala pa na ga graduate ka"

"Bakit? Ilalaglag mo akong hindi ako tumutulong?"

"No but I'm almost there. Puro ka 'i'm so stress' eh most of the times you're not even helping"

"Ouch ha. Ano ba kasing maitutulong ko?"

"Think"

"I can't"

"Just think"

Hinahayaan ko na lang ang mga pa easy easy ni Rebecca kahit na nasa kasagsagan na kami ng rush ng Thesis. Pero si Tricia talaga ay hindi mapigilang hindi bara barahin si Rebecca. Wala na nga si Ricci kasi abala din ito bilang Student council. Tapos hindi pa tumutulong si Rebecca.

"By the way, nasan pala yung boyfriend mo Rhein? Hindi namin nakitang umaaligid ah" Tanong ni Tricia. Nalipat yung topic saakin.

"Umuwi ng Maynila. May aasikasuhin daw."

"Suspicious na yang may aasikasuhin. Bakit hindi mo tanungin kung anong klase ba yang aasikasuhin niya"

"Ayoko namang makialam sa trabaho niya"

"Trabaho nga ba?"

"Hoy Tricia. Manahimik ka na nga diyan."

"Alam mo naman, Rhein na hindi talaga namin gusto yang boyfriend mo pero dahil mahal mo, sinusuportahan ka na lang namin. Ayaw pa din naming masaktan ka. When you feel something's not right, just leave."

"It's not easy, Trish."

"I know. I've been there. I've done that."

"It's different. Hilton is not cheating on me"

"How'd you know? Do you see him everyday?"

"Manahimik ka nga diyan, Tricia. Stop making her feel bad. We're in the middle of revising our research. Ito na may maidadagdag na ako sa research natin. Listen up" si Rebecca na akala mo ang daming natulong.

"Iha?"

"Yes manang? Bukas po yan"

"Pupunta daw dito bukas ang pamilya ni sir Hilton. Death anniversary nga pala nung daddy niya bukas. Dito daw naisipang mag celebrate nung nanay."

Mabigat ang binitiwan kong paghinga. Here we go again. Gonna brace myself for their mouth.