Arzum mutluydu. Biraz aceleye gelmiş, dedikodular vasıtasıyla olaylar gelişmişti ama yine de gelecek her anın iyi olacağına inancı tamdı. Umutla bakıyordu. Pozitifti her düşüncesi. Hem neden olmayacaktı? Acar ile konuşmuşlardı. O kendini mecbur hissettiği için evlenme teklif etmemişti. Kendisinden hoşlandığı için denemek, görmek istiyordu. Hem uzun bir nişanlılık düşünüyorlardı. Bu zaman sarfında onun eski eşi ile yaşadıklarını geride bırakacağını kendisi ile daha güzel anları olacağına inanacağını umuyordu. Ona yardım edecekti. Ona aşkını söylemeyecekti şimdilik ama sevgisini de belli edecekti. Onunda kendisini sevmesi için şans verecekti. Zaman verecekti.
Şimdi tek endişesi ağabeylerinin Acar'a karşı çıkma ihtimaliydi. Babası olanları anlatmazsa karşı çıkmazlardı belki. Karşı çıkmaları için neden yoktu ki? Acar iyi bir adamdı. Onu sevdiği için tarafsız olamayacağı doğru değildi. Çünkü onu ilk tanıdığı an yani ona aşık olmaya başlamadığı anlardan onun ne kadar iyi bir adam olduğunu biliyordu. Öğrenmişti. Beş yıldır onu tanıyordu. Bu günden itibaren de bir sevgili, bir eş olarak tanıyacaktı.
Çağlar' ın odasına girdi. Arkadaşı içeride sandalyede oturmuş uyuyan oğluna bakıyordu. İlerledi, yanına gitti.
"Baban parayı verdi mi Beril? Mete, Çağlar' ı hemen ameliyat edecek mi?"
Beril başını olumlu anlamda saldı. Söz etmedi olanlardan. Sadece oğlunun iyileşeceğini kabul etti.
"Çok sevindim. Çağlar senin kadar güçlüdür. Hemen toparlar."
Arzum arkadaşının yanına oturdu. Ona baktı. Ağlamamasını iyiye yordu. İçinde kopan fırtınaları anlayamadığı için ağlamayışını oğlunun ameliyattan sonra iyi olacağı için metanetle durmaya yordu.
"Beril, yeri değil biliyorum ama sana bir şey söylemek istiyorum. Seninle sevincimi paylaşmak istiyorum. Belki sen de benim için sevinirsin, biraz daha kendini toparlarsın."
Buraya geldiğinden beri yanında olan, kendini dostu ilan eden kadına baktı. Beril onun hakkını yiyemezdi. Kimseden görmediklerini ondan görmüştü. Arzum' un yüzü ışıl ışıldı. Çok mutlu olduğu, paylaşma ihtiyacıyla yandığı belliydi.
Kendini, yaşayacaklarını bir kenara attı. "Ne oldu?"
Arzum gülerek "Acar ile evlenmeye karar verdik." Sözlerini neşeyle şakıdı. Gerçi Odada Çağlar olduğu için kendini tutuyordu.
"Çok sevindim Arzum. Mutlu olmanızı isterim. Tebrikler."
"Teşekkür ederim. Uzun bir nişan olacak. Evleninceye kadar iyice birbirimizi tanıyıp, doğru karar verdiğimizden emin olacağız. Ama ben zaten çok, çok eminim kararımdan."
Arkadaşının mutluluğuna gerçekten sevindi. Onun iyi olmasını isterdi. Pırlanta gibi yüreğinin karşılığını bulup tamam olmasını isterdi. Sadece pişman olmamasını diliyordu. İleride üzülmemesini istiyordu.
"Acar'ı seviyor musun?"
"Ona söylemedim."
Bu seviyorum demekti. "Neden?"
"Şimdi buna hazır değil. Sana onun boşandığını, evlilik konusunda biraz olumsuz olduğunu anlatmıştım. Bu yüzden uzun bir süre nişanlı kalacağız."
"İkiniz için de en hayırlısı olsun Arzum. Mutlu olmanızı isterim."
Arzum uzandı, arkadaşının elini tutu. "Zamanı gelince sen ve oğlunda çok mutlu olacaksınız." Dedi. "İnan bana mutlu olacaksınız."
Ve sırada Mete içeri girdi. Sanki mutluluğunun önündeki engel olan dağ misali kapıda dikiliyordu. Sonra ardında Acar'ın olduğunu gördü.
Mete odanın ortasına gelip Arzum' un elini tuttu. "Tebrik ederim Arzum. Mutlu olmanızı dilerim."
Arzum da ayağa kalkıp ona sarıldı. "Teşekkür ederim Mete. Yanımızda olduğun için mutluyum."
"Bu adamı senden başka alan olmazdı zaten." geriye çekilip yanında ki dostuna sonra da yine geç kıza baktı. "Bu kararı ne zaman alacağınızı beklemekten sıkılmıştım neredeyse."
"Öyle mi?" Arzum sevdiği adamın yanına gitti. Koluna girdi. "Nasıl?"
Mete gülüyordu. "Sizin gibi uyum içinde çalışan iki iş arkadaşının, sonra da harika bir dostluk kurmuş olan sizin için birliktelik kaçınılmazdı. Yan yana kusursuz görünüyorsunuz."
Acar araya girdi. "Ve sevgili dostumun kusursuz kelime oyunları."
"Ben boşa laf ebeliği yapmam dostum." Yanda tek başına duran Beril'e baktı. Biraz ona yaklaştı. "Sen ne düşünüyorsun çifte kumrularımız için Beril?"
Beril bir an bocaladı. Ne diyeceğini bilemedi. Arkadaşı adına iyi olmasını istese de onun üzüleceğini düşünüyordu. Bir erkekle, bir evlilikle mutlu olunmayacağına inanıyordu. Yine de bunları kendine sakladı.
Acar ve Arzum' a yüzünde sahteliği belli olmayacak kadar ustalıkla kullandığı gülücüğü ile baktı. "Harikalar. Çok iyi anlaşıyorlar ve birbirlerine yakışıyorlar. Mutluluklar dilerim size."
"Teşekkür ederiz Beril." Diyen Acar, kolundaki Arzum' un eline dokundu. "Biz çıkalım. Mete, Çağlar'ı kontrol edecek. Sonra yine bir araya geliriz."
Ve odanın kapısını kapayarak gittiler. Onları içeride uyuyan Çağlar ile baş başa bıraktılar. Beril kenara çekildi, oğlunun diğer yanına geçti. Ondan kaçmak ister gibiydi. Onun yakınlığını istemiyor gibi.
Mete de bunun farkındaydı. Farkında olduğu diğer bir nokta ise onun yorgunluğu, bitkin haliydi. Kızarmış gözleri onun ağladığını işaret etse de içinden bir ses onun ağlamadığını, kendisini tuttuğunu söylüyordu. Kendini ferahlatmak istemiyor, yaşadıklarına odaklanıyordu. Kendi kendine acı veriyordu.
Beril "Çağlar'ı kontrol etmiştin."derken yüzüne baktı. "Bir şey mi var?"
"Hayır." Gitti, odanın içindeki köşede duran ince uzun dolabın içinden bir battaniye aldı. "Çağlar için gelmedim. Onu yarın ameliyat edeceğiz."
Odanın içindeki refakatçi için düşünülmüş koltuğun üzerine battaniyeyi yaydı. Battaniyeyi ikiye ayırdı. Bir kısmı koltuğun üstüne yayarken diğer kısmı arasına uzanacak olan genç kadının üzerine sermek için bıraktı. İki battaniye arasında hem sıcak olurdu hem de rahat ederdi.
"Gel."
"Böyle iyiyim. Çağlar'ın başında oturacağım."
"Gel dedim Beril." Bakışlarını gözlerine odaklandı. "Sözünü unutma."
Nasıl unuturdu. Çaresizlikle, öfkeyle attığı adımı nasıl geride bırakırdı. Yine de denemek istedi. "Lütfen. Onun yanında..."
"Biraz uyumak zorundasın. Bir saat boyunca burada olacağım."
İşte bu daha da kötüydü. Öğle tatiliydi. Hastanenin yüzde doksanı yoktu. Kalanlar ise burada değildi. Geriye kaçtı. "Şimdi mi? Burada mı? Çağlar..."
Mete düz bir sesle, yüzünde anlayış olduğunu ifade eden bir tebessüm olmadan "Beril buraya gel." Dedi bir kez daha. "Yoksa ben oraya gelir seni alırım."
Yapacağından emindi. Gaddar herif, acımasız... Çağlar oradaydı. Hastaydı, uyuyordu. Nasıl bu kadar adi olurdu? Babası ile akrabalarına taş çıkarak kadar şerefsizdi. Eğer o gelirse Çağlar uyanırdı, rahatsız olurdu. Kendisi Çağlar'a çok yakındı. Ona gitmek zorundaydı. Kendi ayağıyla ona gitmeliydi.
İlk adım atışında yalpaladı. Yatağın köşesine tutunup kendini düzeltti. Yeniden güçlü, dik haline döndü. Saklandı kısacası. Her zaman yaptığı gibi kendini, içindekileri sakladı. Ona gitti, önünde urdu.
Mete, onun yanına gelmesi ile serdiği battaniyenin üstteki ucunu tuttu, kaldırdı. Katlanmış battaniyenin arasını açtı. "Ayağındakileri çıkar, uzan."
"Mete Be..."
"Bana bey demekten vazgeç ve dediğimi yap."
İçini çekti. Ben ne günah işledim diye düşünerek ayağındakileri çıkarıp ilerledi, onun istediği şekilde uzandı. Onun üzerini örtmesi ile gerildi ama sustu. Battaniyenin üzerinden bile onun ellerini hissetmekten hoşlanmadı lakin çaresizdi. Yarın oğlu kurtulacaktı. Söz vermişti.
Mete onun üzerini iyice örtünce gidip sandalyeyi aldı, koltuğun önüne yakın koyarak oturdu. "Sen uyumadan önce bir iki şey söylemem lazım."
"Ne?"
"Öncelikle sözünü unutma, dediklerimi yapacaksın. İkincisi yıllık iznini senin için aldım, izinlisin. Burada devamlı olarak Çağlar ile kalabilirsin. Yemek yemediğin için yemek sipariş ettim ama bir saat sonra getirmelerini istedim. Şu anda yemek yiyemeyecek kadar yorgun ve uykusuzsun. Ben gittikten sonra yemeğini daha rahat yersin. Dediğim gibi bir saat burada olacağım. Bu yüzden gözlerini kapa ve uyu."
"Neden yapıyorsun bunları? Yorgun, aç olursam istediğin gibi..." devamını getiremedi. Dili lal oldu, sustu kaldı. Ama ne söylemek istediği açıktı. O yorgun sesindeki tiksinti, nefret, öfke belliydi.
Mete de anladığı için sustu, cevap vermedi. Ona açıklamadı ya da onunla tartışmadı. "Uyu."
"Çağlar iyi olacak mı?"
"Evet."
"Büyüdüğü zaman bir ..."
"Tamamen iyileşecek. Uyu artık."
Onun haklı olduğunu kabul etmek zordu. Lakin haklıydı. Çok yorgundu, uykusuzluktan gözleri kendi isteği dışında kapanıyordu. Dün sabah tatil olmasına rağmen erken kalkmıştı, akşama da Çağlar hastalanmış geceyi hastanelerde geçirmişti. Sonra buradaki teşhis, sabah anne babası ile konuşması, ardından onunla anlaşma yapması, dünden beri şu ana kadar neredeyse hiç dinlenmeden, kendini hiç rahatlatmadan ayakta kalmıştı. Şimdi her şey üstüne yıkılmış gibi en ağır şeylerin altında eziliyormuş gibi hissediyordu.
Ona yardımı için, isteklerine rağmen yaptıkları için minnettar olmak istemiyordu, ona güvenmek istemiyordu ama...
"Gözünü Çağlar'ın üzerinden ayırmazsın değil mi?"
Mete ona baktı, güldü. "Söz veriyorum. Uyu hadi. Zaman kaybetme. Buradayım."
"Teşekkür ederim."
Kapadı gözlerini ve neredeyse o an uyuya kaldı. Ona oğlu konusunda inanmıştı. Oğluna bakacaktı. Bu yüzden direnmedi yorgunluğuna, uyudu.