Acar'ın ailesi ile yedikleri akşam yemeğinde artık işi biraz daha resmiyete dökme kararı alınmıştı ve Arzum ailesi ile hangi akşam buluşulabileceğini kararlaştırdı an Acar'ın annesini bizzat kendisi arayacaktı. Aradı da. Anne babasının istedikleri zaman gelebileceklerinin haberini verince Neslihan Hanım da cuma akşamı gelebilecekleri söylemiş ve böylece karar verilmişti.
Arzum çok heyecanlıydı. Anne babası ile konuştuğu için kendi tarafında bir sorun yoktu ki buna ağabeyleri de dahildi. Acar da anne babasının cuma akşamını heyecanla beklediklerini söylemişti. Her şey gayet iyi gidiyordu. Hem de çok iyi.
Çünkü Acar ile her gün biraz daha özel şeyler konuşarak kendilerini tam bir uyum için hazırlıyorlardı. İkisi de beklentilerini anlattığı gibi eskilerde gündeme getirilerek pürüzler, yanlış anlamalar ortadan kaldırılıyordu.
Arzum ceketini giydi, çantasını aldı Acar'ın arabasının yanına doğru gitmek için önündeki mesafeyi hızla adımladı. Öğlen yemeğini birlikte yiyeceklerdi. Acar bir yerde yer ayırttığını söylemişti. Hastanenin kapısına çıktığı gibi önüne arabanın gelmesi bir oldu. Arka tarafa dolanmasına gerek kalmamıştı.
Arabanın içine girip oturdu, emniyet kemerini taktı. "Çok beklemedin değil mi? Son anda ufak bir şey çıktı, onu hallettim."
Acar hastanenin bahçesinden çıkıp direksiyonu sola kırdı. "Hayır. Arabayı alıp kapıya gelmemle sen de çıktın."
"Nereye gidiyoruz? Pizza yiyeceğimiz bir yere gitseydik keşke."
"İstersen gideriz ama ben başka bir yerde yer ayırtmıştım."
Omzunu silkip ona baktı. "Olur mu öyle şey. Bu gün senin seçtiğin yere gideceğiz. Başka bir gün pizza yemeğe gideriz. Ya da bir akşam eve pizza getirtiriz. Babamdan izin alırım senin evinde bir hafta sonu geçiririz. Tabi çok kalamam ama yine de yemek yeriz, biraz oturur konuşuruz."
Acar bu plana çoktan evet diyordu. Başkalarının olmadığı bir yerde ona daya doya sarılmak, dudaklarını zevkle öpmek için yanıyordu. Yine de ailesinin bu işe onay verse de pek sevineceğini düşünmüyordu ki hele ağabeyler söz konusu ise.
"Ağabeylerin ne olacak?"
Arzum ağabeylerini düşününce yüzünü ekşitti. "Bunu unutmuştum. Sanırım babam bana iki saat için izin verse onlar da bu iki saatte nöbetleşe kapıya gelir bizi kontrol ederler. Evinin kapısı dört defa çalınabilir. Ama içeri girmelerine izin vermem. Bu senin için sorun olur mu?"
Bazı yönlerden kesinlikle sorundu ama o adamlardan etkilenmişti. Onların kız kardeşlerine olan bağlılığı, inanılmaz sıkı korumacılığı hoşuna gitmişti.
"Şöyle yaparız o zaman. Seni on gibi evden alırım, iki saat birlikte vakit geçiririz. Sonra da ağabeylerinin eğer işi yoksa pizza yemek için bize katılırlar. Hem böylece bana güvenmek konusunda bir adım daha atarlar."
Arzumun yüzü ışıldadı. "Söz pizzalardan önceki zaman sadece bizim olacak, gelmelerine izin vermeyeceğim."
Ertesi gün Beril oğlunu sıkıca giydirdi en yakın marketin yolunu tuttu. Öğlen yemeği için börek yapacaktı. Hem de Mete için yapacaktı böreği. Onun ilk akşam börek yapabilir misin sorusu aklına gelince yaptığı her şey için teşekkür ederken ona güzel bir börek sunabileceğini düşündü. Ama tabi ki neyli börek sevdiğini soramadı. Ona sürpriz yapacaktı. Erkeklerin çoğunluğunun pek sebzeyi sevmediğini bildiğinden kıymalı börekte karar kılmıştı. Biraz da patatesli yapacaktı.
