Geen oog had ik dicht gedaan vannacht. Ik had heel de tijd naar het plafond liggen staren en gehoopt dat ik plots zou weten waar Fara naar toe was gegaan. De nacht had ik dan ook doorgebracht op haar kamer, maar dat was geen goed idee aangezien ik haar zo nog meer miste. Ik zag er erg moe uit en op het werk kon ik mijn gedachten er helemaal niet bij houden.
"Is alles wel in orde met jou?" Vroeg Olivia op het einde van onze shift.
Ik knikte gewoon als antwoord. "Daarom dat je al een hele tijd zo stil bent?" Ging Olivia verder. "En dat je er niet uit ziet." Grinnikte ze er nog achteraan.
Even twijfelde ik of ik er wel over moest beginnen. Ik kende Olivia nog maar drie dagen dus het leek me niet zo verstandig om haar gelijk te overstelpen met een hoop problemen. Aan de andere kant had ik wel het gevoel dat ik Olivia kon vertrouwen.
"Fara, mijn beste vriendin is weg gelopen en ik maak me zorgen om haar." Vatte ik kort samen.
"Fara Jones?" Vroeg ze bedenkelijk.
Ik knikte toch wat bedenkelijk als antwoord. "Hoe ken je haar?"
"Er gaan veel verhalen de ronde." Legde Olivia uit.
Ik zuchtte even omdat die verhalen er deels voor gezorgd hadden dat ze nu weg was. Met mijn hoofd vol gedachten plofte ik neer op één van de bankjes dat bij onze lokkers stonden. Olivia kwam voorzichtig naast me zitten.
"Hoe is ze echt?" Haalde ze mij terug uit mijn gedachten.
Ik fronste bedenkelijk. "Fara." Verduidelijkte Olivia zichzelf. "Hoe is ze echt?"
Zonder het echt te beseffen verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. "Geweldig. Ze was gewoon geweldig."
Olivia knikte en wachtte op vervolg. "We kenden elkaar al van bij onze geboorte omdat onze ouders samen werkten. We kwamen wel overeen maar vrienden waren we niet echt. Op Zweinstein trokken we af en toe wel met elkaar op maar... Het is pas van ons vijfde jaar dat we echt beste vrienden geworden zijn."
Olivia luisterde aandachtig en ik ging opnieuw verder. "Ze wou altijd het beste voor iedereen. Zo heeft ze potter met haar leven beschermd. Zo heeft ze mij met haar leven beschermd. Zonder haar dan... Fara heeft vreselijke dingen moeten doen maar die heeft ze gedaan om de mensen waar ze van hield te beschermen. Ze is er altijd voor mij geweest. Ik voelde me echt goed bij haar in de buurt. Ze was de enige die er voor kon zorgen dat ik me veilig voelde en me kon doen lachen en nu..."
"Door al die verhalen die de ronde gaan heeft ze in haar hoofd gestoken dat... Dat ze een grote last is voor ons. Ze wou niet meer voor mijn voeten lopen en nu is ze weg. Ik haar gisteren nog gezocht maar zonder succes."
De tranen hadden zich opnieuw verzameld in mijn ogen. Olivia legde meelevend een hand op mijn schouder. "Dan kan ik me wel inbeelden dat je jou zorgen maakt."
"Ben je al langs geweest bij het Ministerie van Toverkunst?" Vroeg Olivia voorzichtig.
Opnieuw fronste ik niet begrijpend. "Fara is zo te horen een geweldige meid maar ze is en blijft een dooddoener. Jullie moeten toch elke maand op controle?"
Ik knikte maar ik begreep nog steeds niet waar Olivia naar toe wou. "Dat wil zeggen dat het Ministerie elke stap volgt dat jullie zetten. Als er iemand weet waar ze heen is..."
Olivia had gelijk. Mijn lichaam vulde zich opnieuw met hoop maar die zonk al snel terug weg. "Ik denk niet dat ze die informatie aan mij gaan geven."
Deze keer schudde Olivia haar hoofd. "Nee, dat mogen ze niet." Toch had ze een kleine glimlach op haar gezicht staan. "Maar een oude kennis van jou maakt misschien wel een uitzondering."
"Ik kan echt niet volgen." Reageerde ik nog al verward.
"Harry Potter." Legde Olivia uit. "Als Fara hem ook beschermd heeft... Uiteindelijk hebben jullie alleen maar gehandeld om goed te doen. Harry maakt misschien wel een uitzondering."
Ik betwijfelde Olivia haar woorden maar toch had ze mij terug een beetje hoop gegeven. "Je hebt gelijk, ik ga er meteen naar toe!"
Snel kleedde ik mij om en voor ik de deur uit liep draaide ik me terug naar Olivia toe. Ik nam haar gezicht vast en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Bedankt." Had ik nog snel gezegd voor ik de deur wel uit liep. Ik twijfelde enorm maar het viel te proberen. Als iemand wist waar ze was, was het inderdaad het Ministerie.
In alle haast had ik een paar mensen bijna omver gelopen. Ik had me elke keer geëxcuseerd maar ik bleef er niet lang bij stil staan. Ik moest zo snel mogelijk naar het Ministerie van Toverkunst. Toen ik er eenmaal was vulde mijn buik zich opnieuw met twijfels. Toch liep ik de trappen op en ik kwam uit bij de infobalie.
"Goede avond meneer, met wat kunnen wij U helpen?" Vroeg een mevrouw met grijze haren in een dotje gedraaid toen ze mij opmerkte.
"Ik moet dringend Harry Potter spreken." Viel ik gelijk met de deur in huis.
"Heeft U een afspraak?" Vroeg ze boven haar half ronde brilletje.
Ik schudde mijn hoofd. "Dan vrees ik dat U eerst een afspraak zal moeten vast leggen."
"Best." Zuchtte ik vermoeid.
De vrouw nam er een dik stoffig boek bij en bladerde er veel te traag door heen. Had ze niet gehoord dat het dingend was dan? Haar vinger gleed over een hele boel gekrabbel en uiteindelijk liet ze haar vinger staan op een leeg plekje.
"De eerst volgende plaats die vrij is om meneer Potter te spreken is vrijdag over drie weken."
"Maar U begrijpt het niet. Het is echt heel erg dringend." Probeerde ik opnieuw.
"Vrijdag over drie weken, of niet." Reageerde ze streng.
Ik zuchtte even maar knikte dan toch. De vrouw vulde het lege plaatsje met mijn naam en ik liep toch wat geïrriteerd terug richting de uitgang. Alleen viel mijn oog op een paar mannen die kartonnen dozen naar binnen aan het dragen waren. Ze liepen gewoon voorbij de balie en zonder nadenken tilde ook ik een doos op. Ik zorgde dat de mevrouw achter de info balie mijn gezicht niet kon zien en snel liep ik achter de mannen aan.
Eenmaal we uit het zicht waren bleef ik een beetje achter. De doos dropte ik in het midden van de gang en ik liep vlug nog een trap op. Ik volgde de pijltjes richting de juiste afdeling en ik deed ondertussen mijn uiterste best om niet betrapt te worden. Zo normaal mogelijk, net alsof ik hier thuis hoorde ging ik opzoek naar Potter zijn bureau.
Gelukkig duurde het niet lang voor ik een deur had gevonden waar een naamkaartje op hing 'H. POTTER' stond er in drukletters geschreven. Zonder nadenken, en zonder kloppen liep ik naar binnen. Potter zat aan zijn bureau papieren in te vullen. Hij schrok best wel, maar al snel herstelde hij zichzelf. Het was wel vreemd om hem terug te zien.
"Malfidus?" Vroeg Potter verwonderd. "Wat doe jij hier?"
"Fara... Heb je haar gezien?" Kwam ik gelijk ter zaken.
"Al meer dan een jaar niet meer nee." Zuchtte hij verveeld. "Kan je dan nu mijn bureau terug verlaten?"
"Niet voor ik weet waar Fara is."
"Wat denk je nu?" Vroeg Potter terwijl hij wat achteruit leunde in zijn stoel. "Dat ik haar verstopt heb in mijn kast?"
"Nee." Reageerde ik terwijl ik toch even naar de kast keek. "Jullie houden elke stap dat we zetten bij. Dus jullie moeten weten waar ze naar toe is."
Potter zuchtte opnieuw. "Koop een leidband als je jouw vriendinnetje niet kan bij houden."
Het was de druppel voor mij. "Ik lach hier niet mee Potter! Fara zit misschien wel in de problemen! Denk je echt dat ik jou hulp zou vragen als er helemaal niets aan de hand is!?"
De tranen prikten opnieuw in mijn ogen van het gedacht dat er echt iets met Fara gebeurt zou zijn. Toch weigerde ik om hier bij Potter te staan huilen. Dat plezier gunde ik hem niet. Potter leek wel te schrikken van mijn kleine uitbarsting en hij nam even diep adem.
"Goed dan, ik haal haar dossier er eventjes bij."
Ik knikte en keek hoe Potter één van de schuiven open trok van de grote kast dat achter hem stond. Hij zocht eventjes door de vele dossiers en draaide zich vervolgens terug naar mij toe. Het dossier van Fara legde Potter op zijn bureau en hij begon er in te bladeren.
"Zo te zien zijn er geen veranderingen vast gesteld." Vertelde Potter terwijl zijn ogen over het document gleden.
"Maar ze is weg."
Opnieuw zuchtte Potter. "Het is niet dat jullie gechipt zijn of zo, als Fara niets gemeld heeft weten wij ook van niets."
"Maar ze is een dooddoener." Bracht ik in. "Jullie volgen elke stap dat we maken. Als ze zo maar verdwenen is gaan jullie toch naar haar opzoek?"
Potter knikte. "Klopt."
"Wel dan?" Vroeg ik om meer informatie te krijgen.
Het zorgde er voor dat Potter opnieuw zuchtte. "Draco... Ik mag jou die informatie niet geven. Je mag hier eigenlijk zelfs niet zijn. Dus je mag al blij zijn dat ik de security er niet bij haal."
"Vertel me dan alsjeblieft het normale verloop." Smeekte ik bijna.
"In gevallen als deze gaan we inderdaad opzoek naar de persoon in kwestie. Als ze wordt terug gevonden zijn er uiteraard consequenties." Legde Potter formeel uit.
"En als jullie haar niet vinden?"
"Na een jaar worden de personen die niet worden terug gevonden dood verklaard."
"Hoe groot is de kans dat jullie haar terug vinden?" Bleef ik verder vragen.
"Als ze nog op magisch grondgebied is zeer groot."
"En als ze dat niet is?" Vroeg ik aarzelend.
"Dan is de kans veel kleiner maar je mag er zeker van zijn dat een team naar haar opzoek zal gaan."
Ik knikte. "Ik weet dat jullie al die info niet mogen doorgeven maar kan je alsjeblieft iets laten weten als jullie haar terug vinden?"
Potter leek duidelijk te twijfelen en ik bleef hem hoopvol aankijken. Uiteindelijk knikte hij even. "Ik zal je op de hoogte houden."
"Bedankt." Bedankte ik hem oprecht.
Potter gaf me een knikje. "Kan je dan nu mijn bureau terug verlaten?"
Potter krabbelde nog iets op een papiertje en gaf dat vervolgens aan mij. "Zo kunnen ze jou niet tegenhouden als je naar buiten loopt." Lichtte hij me in.
Deze keer gaf ik Potter nog een knikje en met toch een beetje een dubbel gevoel liep ik terug naar buiten. Het was wel goed dat het Ministerie nu wist van Fara's verdwijning. Nu gingen zij ook naar haar zoeken, maar toch had ik gehoopt dat ze wisten waar ze was. Mijn hoofd zat vol met gedachten toen ik naar huis toe liep. Ook al zou het Ministerie naar haar zoeken, toch zou ik zelf niet ophouden. Ik moest Fara gewoon terug zien.
"Eindelijk zeg." Ik schrok op van Mattheo die tegen het huis aan leunde. "Ik dacht dat wij onmiddellijk na jouw werk zouden zoeken naar Fara?"
Ik knikte. "Ik ben gestopt aan het Ministerie." Lichtte ik hem in.
"En?" Leek Mattheo ook hoopvol te vragen.
"Ze weten niet waar Fara is maar ze gingen haar wel zoeken." Vatte ik alles kort samen.
"Dat is goed nieuws toch?"
Opnieuw knikte ik. "Het Ministerie heeft inderdaad de nodige middelen maar ik ga niet ophouden."
"Ik had niet anders verwacht." Glimlachte Mattheo bemoedigend.
"Als jullie nog iemand extra kunnen gebruiken help ik graag." Ik fronste toen ik de stem leek te herkennen. Toch werd mijn vermoeden bevestigd toen ik me omdraaide en Benno toch wat onwennig zag staan.
Voor ik de tijd had ging hij al weer verder. "Het spijt me dat ik al die tijd zo stom gedaan heb. Ik wil het graag goed maken."
"Dank je wel." Bedankte ik hem ook.
"Ik wou me ook graag bij jou excuseren." Zette Benno het gesprek verder.
"Het is oké." Reageerde ik zachtjes.
Ik had Benno al die tijd ook wel ergens begrepen. Toch was ik erg blij dat hij nu eindelijk inzag dat Fara dit niet met opzet gedaan had.
"Goed, laten we beginnen." Reageerde Mattheo tevreden omdat het tussen ons drie al wel weer goed kwam.
Ik knikte en zette nog snel mijn spullen binnen voor we met z'n drietjes terug opzoek gingen naar Fara. Hopelijk vonden we haar snel terug. Ik miste haar enorm en ik maakte me zo veel zorgen om haar.