ေ႐ႊလက္ျဖင့္သာ ေခၚေတာ္မူ
(အပိုင္း ၅)
ရွက္႐ြံ႕ခ်င္း မ်က္ႏွာပူခ်င္းေတြနဲ႕ အိပ္ခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္ထိ ခင္က အံေလးတႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႕ ေတာက္ေခါက္ေနစဲပင္။ ခ်စ္လြန္းကိုဆိုသည့္ လူကို တႏုတ္ႏုတ္ျဖင့္သာ ေဒါသထြက္လ်က္ရွိသည္။
မီးသီးေမွာင္၍ မီးသီးလဲခိုင္းခ်င္းကို မဆီမဆိုင္ နားရွက္ဖြယ္အတိတ္ကိစၥကို ျပန္ေျပာခ်င္းေၾကာင့္ ပို၍ မ်က္မုန္းက်ိဳးရသည္။
တစ္ေယာက္ထဲ အခုလို အခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနရင္း မီးသီးကိုေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အရင္ကထက္ ပိုမွိန္ေနသလို ခံစားရျပန္သည္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အေပၚထပ္ကို တန္းတက္သြားသည့္ ခ်စ္လြန္းကို ကို ရင္ထဲကေနေမတၱာပို႔လိုက္၏။
"တစ္အိမ္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာေတာင္ သင္းက အေပၚထပ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆး တက္ေနနိုင္ေသးတယ္။ ဒီအိမ္အစုတ္ပလုတ္အေၾကာင္းကို သင္းက နည္းနည္းေတာင္မသိဘူးလား...ေတာက္...သူ႕ႏွမေတြနဲ႕အတူမေနနိုင္လို႔ သက္သက္မဲ့ ပညာျပတာပဲေနမွာ"
တစ္ေယာက္ထဲ ပြစိပြစိႏွင့္ ေျခကေလးေဆာင့္ကာ ခုတင္ေပၚက ရႈပ္ပြေနသည့္ အိပ္ရာခင္းကို ဆြဲဆန့္လ်က္ရွိသည္။ ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု အားထည့္ရိုက္လိုက္ေသး၏။
"အ...."
ေက်ာညွပ္သလိုလို ဗိုက္ကဆစ္ခနဲလိုလို ျဖစ္သြားလွ်င္ ေခါင္းအုံးကို ျပန္ခ်ကာ ခုတင္မွာေျခတြဲလ်ားခ်လ်က္ ထိုင္လိုက္၏။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဗိုက္ထဲက ကေလးကိုမလိုခ်င္ပါဘူးဟု ဆိုေသာ္လည္း ခင့္တြင္ မိန္းမသဘာဝအေလွ်ာက္ မိခင္စိတ္တို႔က ခိုေအာင္းေနစဲပင္။ ခ်စ္လြန္းကို ကိုေဒါသထြက္၍ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္သူနိုင္ကိုယ္နိုင္ ေျပာဆိုေသာ္လည္း ခင္သည္တကယ္တမ္းၾကေတာ့ မျမင္ရေသးသည့္ အေသြးသားကို လြန္စြာ စိတ္ပူျပန္ေလသည္။
တစ္ေယာက္ထဲရွိေနတုန္း ေရာက္တက္ရာရာေတြးလ်က္ ခင့္လက္ေတြေတြ ခင့္၏ ျပားခ်ပ္ဗိုက္ကေလးေပၚေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ပြတ္သပ္ၾကည္စယ္ကလူကာ မ်က္ႏွာတြင္လည္း ၿပဳံးလာသည္။
"ဒီအေမေၾကာင့္ သက္ျပင္းကေလးဘာမွမျဖစ္ခဲ့လို႔ေတာ္ေသးပါရဲ႕..."
"မမခင္....မမခင္....ခင္လား..."
ဗိုက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီးစကားေျပာတုန္း ခ်စ္လြန္းကို၏အသံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ၿငိမ္က်သြား၏။
"က်ဳပ္ေမးေနတယ္ေလ...မမခင္..."
အေပၚထပ္ကေနဆင္းလာသည့္ အသံနဲ႕တူ စကားသံေတြပါ ေဝဝါးေနတာေၾကာင့္ ခင္လည္း အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ခ်စ္လြန္းကိုက ေလွကားတစ္ဝက္မွာသာ ရွိေနေသး၏။ ၿပီးမွ ခင္ရွိသည့္ဘက္ကိုလွည့္ကာ ခင့္ကိုျမင္ပုံရသည္။ ဒီေတာ့မွ ေအာက္ကိုျမန္ျမန္ဆင္းလာ၏။
"ဘာလို႔ေအာ္ေခၚေနတာလဲ"
ခင္ကေမးေတာ့ သူက ထူးဆန္းသလို ခင့္ကိုၾကည့္ေနေသးသည္။
"ေစာေစာက ခင္ဗ်ားက်ဳပ္အခန္းေရွ႕ကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ႀကံႀကီးစည္ရာ...မလာပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာအခန္းထဲမွာ ခါးနာလို႔ထိုင္ေနတာ"
"ေသခ်ာလား"
"မယုံလည္းမတတ္နိုင္ဘူး....ၿပီးေတာ့...ဟို..."
ဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ေျပာခ်င္ေပမဲ့ မယုံမၾကည္ဘဲ ခင့္ကိုပင္ ျပန္၍ ေလွာင္မည္ကိုေတြးမိကာ ေျပာမည့္စကားကိုရပ္တန့္လိုက္သည္။ ခ်စ္လြန္းကို မ်က္လုံးေတြက ခင့္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနစဲပင္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆက္ေျပာေလ"
"ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး...မိုးတအားခ်ဳပ္ေနၿပီ၊ အိပ္ေတာ့မယ္"
"ေနဦး"
ခင္က အခန္းထဲျပန္ဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ သူကလက္ကေလး ဖမ္းဆြဲထားေလသည္။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး...အခန္းထဲလိုက္ပို႔မလို႔"
"ေနပါေစ...မလိုဘူး"
ေျပာရင္းနဲ႕ ခ်စ္လြန္းကိုရဲ႕လက္ကိုခါထုတ္ကာ အခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။ ခင္က မလိုဘူးေျပာေပမဲ့ သူက အေနာက္ကလိုက္ဝင္ရင္း ခုတင္ေပၚမွာ ခင္အိပ္လိုက္သည္ထိ ၾကည့္ေနေသးသည္။ ခုတင္ေဘးမွာ ထိုင္ရင္း အခန္းထဲကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ ခင့္မ်က္ႏွာကိုငုံ႕ၾကည့္ကာ....
"ေစာေစာက ခါးနာလို႔ထိုင္ေနတာလို႔ေျပာလိုက္တယ္မလား။ ဘာျဖစ္လို႔နာတာလဲ"
"ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ နင္ေမးတာ မေျဖခ်င္ေသးဘူး"
"ဗိုက္ေတြဘာေတြ တစ္ခုခုထိမိမွာစိုးလို႔ ေမးၾကည့္တာ"
"ေတာ္ၿပီ..."
ခင္က စကားဆက္မေျပာသလို မ်က္လုံးေတြမွိတ္ၿပီးအိပ္ေန၏။ သူ ခင့္ခုတင္ေပၚတက္ကာ ခင္နဲ႕အတူ ေဘးမွာလွဲအိပ္လိုက္သည္။ ေစာင္မရွိ၊ ေခါင္းအုံးမရွိေပမဲ့ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ထဲ တိုးအိပ္မိသည္။ အေနၾကပ္တာေၾကာင့္ ခင့္မ်က္လုံးေလးေတြ ျပန္ပြင့္လာၿပီး သူ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ....
"နင့္အိပ္ရာမွာ နင္သြားအိပ္ေလ"
"ခင္ဗ်ားကို စိတ္မခ်လိဳ႕"
"မလိုဘူး...ကိုယ့္အိပ္ရာကိုယ္သြားအိပ္"
"မသြားပါဘူးဆို...ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ႏွင္လႊတ္ေနတာလဲ"
"နင္ကေရာ မလိုပါဘူးလို႔ေျပာေနတာကို ဘာလို႔မသြားလဲ။ ဖယ္...ငါ့အိပ္ရာလာမအိပ္နဲ႕..႐ြံတယ္...နင္နဲ႕တစ္အိမ္ထဲေနရတာေတာင္ လြန္ေနၿပီ"
"ခင္ဗ်ားေနာ္...စကားေျပာတာ ၾကည့္ေျပာ။ က်ဳပ္နဲ႕အတူအိပ္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ တစ္အိမ္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာကို။ အေပၚထပ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုအိပ္မလဲ"
တေျဖးေျဖးနဲ႕စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလာသည့္ ခ်စ္လြန္းကိုကိုၾကည့္ကာ ခင္ မယုံသက္ာျဖစ္လာသည္။ ေစာေစာက ခင့္ကိုအေပၚထပ္ကေန လွမ္းေခၚကတည္းက တစ္ခုခုျဖစ္တာကို ရိပ္မိသည္။ အခုလည္း အေပၚထပ္ကို မတက္ဘူးဟုအသည္းအသန္ျငင္းေန၍ ခင္က သူ႕ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးကာ ၾကည့္သည္။
"မဟုတ္မွလြဲေရာ...နင္သရဲေၾကာက္လို႔ ငါနဲ႕အိပ္မယ္ပဲေျပာေနတာလား"
"ဘယ္သူက ေၾကာက္လို႔လဲ...မေၾကာက္ပါဘူး...ခင္ဗ်ားကိုစိတ္မခ်လိဳ႕"
မေၾကာက္ဘူးေျပာသည့္ ခ်စ္လြန္းကိုပုံစံက ေၾကာက္လြန္း၍ ကေလးငယ္လိုျဖစ္ေနေလသည္။ ခင္ သူ႕ကိုၾကည့္၍ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ေဟာက္ကာ ေမာင္းထုတ္ျပစ္လိုက္သည္။
"ငါ့အတြက္မလိုဘူးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ...သြား...ငါ့အခန္းထဲကထြက္"
"မသြားပါဘူးဆို..."
"ၿပီးေရာ...နင္မသြားရင္ ငါသြားမယ္"
"ခင္ဗ်ားေနာ္...ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ။ မသြားရဘူး"
ခင္က ထသြားဖို႔လုပ္ေတာ့ သူက လက္ကိုဆြဲထားေလသည္။ သူလည္းမသြား ခင္ကသြားေတာ့လည္း အသြားမခံေပ။ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ ၾကည့္ေန၏။
"နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ နင္ပဲမသြားဘူးဆို။ နင္မသြားလို႔ငါသြားတာေလ...နင္ဒီမွာ အိပ္မွာမဟုတ္လား...အိပ္ေနလိုက္။ ငါ့ဘာသာ တျခားအခန္းမွာ သြားအိပ္မယ္"
"ခင္ဗ်ားနဲ႕အတူတူအိပ္မွာပါဆို"
"ငါကေတာ့ နင္နဲ႕ေသေတာင္မအိပ္နိုင္ဘူး...ေပါက္လား"
ခင္က သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာၿပီး အခန္းျပင္လွည့္ထြက္လိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခ်စ္လြန္းကို ခုတင္ေပၚကေနခုန္ဆင္းကာ ခင့္အေရွ႕မွာ ပိတ္ထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္လုံးစုံမွိတ္၍ ေျပာလိုက္သည္မွာ...
"က်ဳပ္...ခင္ဗ်ားနဲ႕ပဲ အိပ္ခ်င္တယ္"
"ဘာ...."
"ဟို...ခင္ဗ်ားနဲ႕တစ္ခန္းထဲေနမယ္လို႔ေျပာတာ။ သက္သက္စီမေနခ်င္ဘူး။ တစ္ေယာက္ထဲ မအိပ္ရဲလို႔..."
"ဘ...ဘယ္လို..."
အသံတိုးတိုးေလးနဲ႕ေျပာေနသည့္ သူ႕စကားေၾကာင့္ ခင္ က အားရပါးရရယ္ခ်လိဳက္သည္။ ၿပီးမွ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနသည့္သူ႕ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းခါလ်က္ ခုတင္ဘက္ကိုျပန္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ခုတင္စြန္းမွာ ေျခခ်ိတ္ထိုင္မိၿပီဆိုမွ ခ်စ္လြန္းကိုကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေျပာေတာ့သည္။
"အေပၚထပ္ကို နင္ေၾကာက္ေနတာမဟုတ္လား...ဟင္"
"မဟုတ္ဘူး"
"ဟြန့္...ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး သူရဲေဘာေၾကာင္လိုက္တာ..."
"မမခင္ေနာ္..."
"ခင္ဗ်ားလို႔ပဲ...ေစာေစာကေခၚသလို ေခၚပါ။ သရဲေၾကာက္ၿပီး မမခင္ေတြ ဘာေတြမွားေခၚမေနနဲ႕"
"က်ဳပ္သရဲေၾကာက္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာၿပီးၿပီေလ"
"အခုထိ လိမ္ခ်င္ေနေသးတယ္...ေသာက္ေၾကာက္"
"ဟာ....ခင္ဗ်ားေနာ္"
"ဘာလဲ...မဟုတ္ဘူးလား။ အံ့ၾသလိုက္တာ...ဒီလိုငေၾကာက္နဲ႕မွ ေရစက္လာပါေနရတယ္လို႔..."
"ေတာ္ေတာ့ေနာ္...ခင္ဗ်ားမေနနဲ႕ဆိုလည္း က်ဳပ္ကမေနဘူး။ က်ဳပ္ကို သရဲေၾကာက္တဲ့ေကာင္လို႔ေတာ့ လာမေျပာနဲ႕"
"ဟြန့္...ငေၾကာက္ကမ်ား....ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္နဲ႕...သြားမယ္ဆိုလည္း သြားေပါ့...အေပၚထပ္က သရဲမက နင့္ကိုေစာင့္ေနတယ္...သူနဲ႕အတူလာအိပ္တဲ့"
"ဟာ...ခင္ဗ်ားေနာ္"
တကယ္လည္း ခ်စ္လြန္းကို ေၾကာက္တတ္၍ ခင္က ေျပာသည္ႏွင့္ အခန္းျပင္ေတာင္ မထြက္ရဲေပ။ ခင္က အထင္ေသးသလို ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ကာ အိပ္ရာထက္လွဲလိုက္သည္။ ခ်စ္လြန္းကို ဒီအခန္း၌ ေနခ်င္းမေနခ်င္းကိုလည္း စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပ။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူမ အိပ္ခ်င္ေနၿပီဆိုတာသာ သိေတာ့သည္။
ခင္ အိပ္သြားၿပီဆိုမွ ခ်စ္လြန္းကို ခုတင္စြန္းေလးနားဝင္ထိုင္ကာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီအိမ္ကိုမွ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငွားခဲ့မိလဲ သူ႕ကိုယ္သူ စဥ္းစားမရေပ။ မနက္အလုပ္သြားရဦးမည္မို႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီးလည္း သူလည္းမစဥ္းခ်င္ေတာ့။ ခင့္ေဘးနားတြင္ ကပ္သီးကပ္သဲ့ေလး တိုးအိပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ခင္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာပါေစေတာ့။
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခုတင္ကို တစ္ေနရာကေန မ်က္လုံးတစ္စုံကေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ဆိုတာကိုေတာ့ ခင္ႏွင့္ ခ်စ္လြန္းကိုကေတာ့ သိမည္မထင္ေပ။
မနက္လင္းေတာ့ အိပ္ရာကမထခ်င္ဘဲ ထရသူဟာ ခ်စ္လြန္းကိုပါ။ ဝန္ထမ္းဘဝမို႔ အလုပ္ပ်က္ခ်င္တိုင္းလည္း ပ်က္လို႔မရ။ ဒါေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင့္ေဘးကေန ထလိုက္ကာ အလုပ္သြားဖို႔ မျပင္ဆင္ခင္ အေပၚထပ္က သူ႕အဝတ္စားနဲ႕ အသုံးေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ေအာက္ထပ္ေ႐ြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။
မိုးလင္းလင္းထင္းထင္းမို႔ ညဘက္ေလာက္ေတာ့ သူလဲမေၾကာက္ေတာ့ေပ။ ပစၥည္းေတြေ႐ြ႕ၿပီးသည္ထိ ခင္က နိုးပင္မနိုးေသး။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲဝင္ကာ မနက္စာတြက္လည္း သူကိုယ္တိုင္ပဲ ျပင္ဆင္ကာ ခင့္ကို နိူးရသည္။ မာနႀကီးသည့္မိန္းမ ျပစ္ထားလိုက္မည္ဟု ေတြးေပမဲ့ မေနနိုင္ဘဲ ေခၚမိသည္က သူပဲျဖစ္သည္။
"မမခင္...မမခင္...ထ...ထ...မနက္စာစားမယ္"
"အင္း..."
အင္းဆိုၿပီး လူက နိူးမလာေသးေပ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထိုင္ၿပီးေစာင့္နိူးလွ်င္ သူအလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မည္။
"ကဲ...မမခင္ထပါေတာ့ဗ်ာ...က်ဳပ္အလုပ္သြားရေတာ့မယ္။ ထမင္းထစားပါ"
"အင္း..."
"ပါးစပ္ကပဲ အင္းမေနနဲ႕...လူကထေတာ့"
"ငါ အိပ္ေရးမဝေသးဘူး၊ နင့္ဘာသာ သြားစရာရွိတာ သြား"
"က်စ္...ဘယ္လိုမိန္းမလဲကြာ...အရင္ကဆို သူ႕ေလာက္တက္ႂကြၿပီး သူ႕ေလာက္အလုပ္လုပ္တဲ့မိန္းမ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ အခုၾကေတာ့လည္း အိပ္လိုက္တာ...ေနဖင္ထိုးတာေတာင္မထဘူး"
"နင့္ပါးစပ္ကိုပိတ္ၿပီး အခုအျပင္ထြက္၊ ငါနားၿငီးတယ္"
မ်က္လုံးေတြက မဖြင့္ဘဲ သူ႕ကိုေမာင္းထုတ္လွ်င္ ခ်စ္လြန္းကို ခင့္ကိုအ႐ြဲ႕တိုက္ခ်င္လာေလသည္။ အအိပ္ႀကီးသည့္ ခင့္အနားကို တိုးသြားကာ မွိတ္ထားသည့္ မ်က္လုံးေတြကို စိုက္ၾကည့္လ်က္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္...
"ဟင္...နင္ဘာလုပ္တာလဲ ခ်စ္လြန္းကို"
အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင့္ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္နမ္းလိုက္လွ်င္ ခင္ မ်က္လုံးေတြျပဴးကာ ေမးလိုက္၏။
"အိပ္မို႔ဆို အိပ္ေလ...က်ဳပ္လည္း နမ္းစရာရွိတာ ဆက္နမ္းလိုက္ဦးမယ္...အိပ္...အိပ္..."
"ဘာကိုအိပ္ရမွာလဲ...ေခြးေကာင္..."
"ဟာ....ခင္ဗ်ားဆဲတယ္ ၾကည့္စမ္း၊ ေတြ႕မယ္"
0042kywe phayaung