Μπαίνω μέσα στο κτηνιατρείο μου με έναν καφέ στο χέρι.
Κτηνιατρείο μου!
ΜΟΥ!
Απιστευτο.Έχω κάτι ΜΟΥ!
Και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ότι εγώ χθες το βράδυ δεν το άφησα έτσι.
Ήταν βαμμένο.Άσπρο.Ολο.
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον Σωκράτη με ένα πινέλο στο χέρι του.
«Σωκράτη;»λέω.
«Καλημέρα όμορφη.Πως σου φαίνεται;»ρωτάει.
Είναι τέλειο αλλά...αλλά είναι 7 η ώρα και το μέρος αυτό δεν ειναι και μικρό...
«Πόση ώρα είσαι εδώ;»ρωτάω και αυτόματα χασμουριέται.
«Μην μου πεις...»λέω και αφηνω την τσαντα και τον καφέ μου.
«Δεν είχα ύπνο χθες και έκατσα να το βάψω»
«ΟΛΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ;;;»ρωτάω αλλά δεν απαντάει.
Χαμογελάει.
«Μπήκε ο Ιούνιος.Πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή.Παραγγειλες τίποτα;Είναι άδειο και πρέπει να γεμίσει το μέρος»μου λεει.
«Παράγγειλα τον παγκο για την ρεσεψιόν και τις καρέκλες για εδώ.Επίσης μίλησα με κάποιον για τα ντουλάπια.Έχω ακόμα πολλά όμως»λέω.
Ειλικρινά έχω αγχωθεί.Και γενικά δεν πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα να το κάνω αυτο.
Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα πέρα από αυτόν.
«Θα γίνουν όλα.Το θέμα είναι ότι έχεις ξεκινήσει.»λεει.
Και μετά έγιναν γρήγορα όλα.
Έπεσε το πινέλο κάτω.
Έκλεισαν τα μάτια του.
Και έπεσε κάτω.
***
Του δίνω σιγά σιγά να πιει νερό.
Δεν ήθελε αλλά πρέπει.
«Ευχαριστώ»λεει και αφηνω το νερό.
«Πως είσαι;»ρωτάω.
«Ήθελα να βάψω και το μπάνιο.Δεν πρόλαβα»λεει και βγάζει το σεντόνι που τον σκέπασα.
«Σωκράτη λυποθημησες!Ξεχνα αυτά που κανείς οκ;Είσαι όλη νύχτα όρθιος και βάφεις.Τώρα ξεκούραση!Δεν θα σε αφήσω να σηκωθείς!»λεω.
«Τι θα κανείς;Θα με δέσεις;»ρωτάει με ένα ειρωνικό χαμόγελο.
«Θα το ήθελα βασικά»λέω.
«Αυτό ακούγεται βίαιο.Βίαιο και σεξι...»λεει και μου κλείνει το μάτι.
«Σωκράτη κοιμήσου.Πάω να σου φταίξω κάτι να φας εντάξει;»λέω αλλά αυτός πιάνει το χέρι μου και το τραβάει και πέφτω πάνω του και για μα μην τον χτυπήσω μπαίνω από την μεση πλευρά,στον τοίχο.
«Δεν κατεβαίνει τίποτα.Αλήθεια.»λεει.
«Τότε θα είμαι μέσα.Να σε αφήσω να κοιμηθείς»
«Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω»λεει.
Με έπιασε αμέσως ένα ρίγος.Μια ανατριχίλα.
Τα λεει τόσο απότομα ώρες ώρες που δεν ξέρω πως να απαντήσω.
«Πολύ νωρίς.Σορυ»λεει.
«Απλά ποναει κάτι μέσα μου.Όταν λες αυτή την λέξη»
«Ολίβια μου.Όλοι κάποιοι στιγμή θα πεθάνουμε.Είναι αναπόφευκτο»
«Το ξέρω αυτό»
«Απλά εμένα είναι η ώρα μου πιο νωρίς.Δεν έγινε κάτι.Κανείς δεν θα ζήσει για πάντα άλλωστε»ψιθιριζει.
Ποσό ήρεμος είναι όταν τα λεει αυτά.
Πως μπορεί;
«Φοβάσαι;»ρωτάω μετά.
Πιάνει τα δάχτυλα μου τώρα και έπαιζε με αυτά.Με τα δικά του δάχτυλα.
«Φοβάμαι λίγο ναι»απαντάει.
Ψυχή μου...
«Αλλά ξέρεις τι φοβάμαι περισσότερο ;»ρωτάει.
«Τι;»
«Ότι εσυ δεν θα είσαι καλά.»
Δεν ξέρω πως να νιώσω για το γεγονός ότι σκέφτεται εμένα ενώ είναι άρρωστος.Ενώ εμεις έπρεπε να σκεφτόμαστε μόνο αυτόν.
«Δεν θέλω να είσαι χάλια.Δεν θέλω να σταματήσεις να ερωτευτείς.Να γελάς.Να ζήσεις.Φοβάμαι ότι ο θάνατος μου θα στο κάνει αυτό το κακό»
Έπεσε ένα δάκρυ μου αλλά δεν έδωσα σημασία.
Είναι κάτι καθημερινό πλέον αυτό για μένα.
«Νομίζεις με νοιάζει να ερωτευτώ Σωκράτη;Κάποιον άλλον;»ρωτάω γιατί Απορω πως το σκέφτηκε αυτό.
«Θα έπρεπε Ολίβια.Θα έπρεπε να σε νοιάζει»
«Δεν θα το κάνω Σωκράτη.Ποτέ και με κανέναν.Εγώ εσένα μόνο αγάπησα αληθινά.Δεν υπάρχει κάνει αλλος για μένα»λέω.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με κάποιον που δεν είναι ο Σωκρατης.Που δεν έχει αυτά τα όμορφα γκρι μάτια.Που δεν αστειεύεται με όλα.Που δεν είναι αυτός.
«Λες μεγάλα λόγια Ολίβια.Και με στεναχωρείς»λεει.
«Μπορούμε να αλλάξουμε θέμα;»λέω.
«Μπορούμε όχι;»
Ξεφυσαω γιατί δεν μαρεσει εκεί που πάει.
«Ξέρεις τι θα κανείς;Θα σου πω εγω τι θα κανείς...»λεει και κοιτάει τα δάχτυλα μου.
«Θα πάρεις κάποιο καιρό.Ας πούμε...6 μήνες.Ναι.6 μήνες.Έχεις 6 μήνες μετά τον θάνατο μου να θρηνήσεις.Να κλάψεις.Να φωνάξεις.Να στεναχωρηθείς.Να με κατηγορήσεις που σε άφησα μονη.Να τα βάλεις με την ζωή.Ακόμα και να τα βάλεις με τον Θεό.
Μετά απο 6 μήνες όμως τα σταματάς όλα.Σταματάς να θρηνεις και να κλαις και να είσαι ένα ράκος.Μετά απο 6 μήνες ξεκινάς να ζεις πάλι.Ξεκινάς να κανείς ότι σου αρέσει και ότι σου δίνει χαρά.Τι λες;»ρωτάει.
«Σωκράτη...»
«Υποσχεσου μου!»
Τι;
«Υποσχεσου μου ότι μετά απο 6 μήνες δεν θα κλαις άλλο για μένα και για την ζωή που δεν ζήσαμε.Και ότι μετά απο αυτό το καιρό οποίος σου ζητήσει να βγείτε είτε ραντεβού είτε φιλικά είτε το οτιδήποτε τότε θα βγεις.Οποίος και να είναι αυτός που θα στο ζητήσει εσυ μετά απο 6 μήνες θα πεις ναι και θα βγεις μαζί του έστω μια φορά.Υποσχεσου το»λεει.
Τον κοιτάω μπερδεμένη.
«Σωκράτη μην λες τέτοια»
«Υποσχεσου.Ξέρω ότι η υπόσχεση για σένα σημαίνει τα πάντα έτσι θέλω να το υποσχεθείς.Για να ξέρω ότι θα γίνει.»επιμένει.
Πως μπορώ να το κάνω αυτό;
Πως ξέρω πως θα νιώθω τότε απο τώρα;
Δεν μπορώ να το υποσχεθώ αυτό.
«Δεν θέλω κανέναν άλλον εκτός απο σένα»
«Ναι αλλά εγω δεν θα είμαι εδώ για πολύ.Τα είπαμε αυτά Ολίβια.Τα έχουμε συζητήσει τόσες φορές.Μην τα ξαναλέμε.Δεν θα είμαι εγω έδω αλλα καποιος θα είναι.Και θέλω απλά να μου υποσχεθείς ότι θα δώσεις χώρο σε κάποιον άλλον να πλησιάσει την καρδούλα σου.»
Άρχιζα να κλαίω έντονα πάλι.
Γιατί αυτήν την ζωή που περιγράφει χωρίς εκείνον δεν την θέλω.
Δεν θέλω μια ζωή χωρίς τον Σωκράτη.
«6 μήνες Ολίβια.Και μετά ζεις ξανά.Και λες ναι στην αγάπη.Υποσχεσου το»
«Όχι»
«Ολίβια...»
«Όχι Σωκράτη.Όχι δεν θέλω..»λέω.
Αφήνει τα δάχτυλα μου να πέσουν κάτω με δύναμη.Και πιάνει το στήθος του.Και ξαφνικά η αναπνοή του γίνεται δυνατή.Δύσκολη.
«Ολίβια σε παρακαλώ...»λεει ενώ ποναει.
Θεέ μου τον στεναχωρώ και γίνεται πιο χάλια...
«Εντάξει.Εντάξει.Το υπόσχομαι.6 Μήνες.Μετά θα πω ναι στα ραντεβού»λέω για να μην χειροτερέψει.
«Σε όποιον σου ζητήσει;»ρωτάει σιγά.
«Ναι ναι σε όποιον μου ζητήσει πρώτος ναι.Το υπόσχομαι...»λέω γιατί δεν θέλω να τον βλέπω να ποναει.
Και εκεί που νόμιζα ότι εγω τον έκανα έτσι αυτος άρχισε να γελάει.Δυνατά.
Με κορόιδεψε;
«Το χαρτί του αρρώστου έπιασε.Μαρεσει!»λεει.
Δεν το πιστεύω...!!!
«Φταίω εγω τώρα να σε αφήσω μόνο και να φύγω;»του λέω.
«Δεν θα το έκανες αυτο.Δεν σου πάει η καρδιά»λεει και πάω να σηκωθώ αλλά με ρίχνει πάλι κάτω.
Απορω που την βρίσκει την δύναμη αφού Κόκκαλα είναι μόνο.
Έτσι όπως είμαι στο πλαι με την πλάτη στον τοίχο να κοιτάω εκείνον,γυρίσε και αυτός προς τα εμένα.
Με τα δάχτυλα του χάιδευε το πρόσωπο μου.
Το μέτωπο...
Το μαγουλο...
Το πιγούνι μου...
«Λυπάμαι Ολίβια»λεει μετά.
«Για ποιο πράγμα;»ρωτάω.
«Που δεν μπορώ να σου δώσω όλα αυτά που θες.Όλα αυτά που αξίζεις.Λυπάμαι»
Δηλαδή εγω μόνο θα κλαίω σε αυτήν την ζωή;
Ολη μέρα;
«Σε αγαπάω πολύ που πιστεύω αν δεν ήμουν άρρωστος και δεν πέθανα θα σου έδινα τα πάντα.Ότι πέρναγε από το χέρι μου.»
«Θα είχαμε μια ωραία ζωή λες;»ρωτάω.
«Θα είχαμε μια τέλεια ζωή.»
Χαμογελάω με την απάντηση του.
«Θα είχαμε παντρευτεί σίγουρα.Άραγε θα μου έκανες ποτέ πρόταση γάμου;»ρωτάω.
«Πρόταση γάμου ε;Πάντα τα σνομπαρα αυτά.Αλλά γιατί όχι;»λεει.
Με το χέρι του χαϊδεύει την μυτη μου τώρα.
«Και θα είχαμε ποσα παιδιά;Δυο;Τρία;»ρωτάω.
«Αν ήταν μόνο στο χέρι σου καμία δεκαρια.Αλλά δυο είναι καλά νομίζω.Να μην νιώθουν την μοναξιά που ένιωθες εσυ και εγώ μικροί που δεν είχαμε αδέρφια.Τι λες;»
«Δυο είναι μια χαρά...»απανταω.
«Και το ένα θα είχε σίγουρα τα πανέμορφα μάτια σου.Γιατί τέτοια μάτια κρίμα να πάνε χαμένα»λεει και βάζει το δάχτυλο του γύρω από το ένα μάτι μου τώρα.
«Εγώ θα φωναζω που θα είσαι όλη μέρα στο μαγαζί»
«Και εγώ θα σου λέω ότι αυτό το μαγαζί μας δίνει ψωμι αρα πρέπει να το αγαπάμε»απαντάει και τα κλάματα έπεφταν βροχή.
«Αλλά τις Κυριακές θα είσαι σπίτι έτσι;»
«Η Κυριακή είναι για τα παιδια αρα ναι!»απανταει και γελάει.
Σοβαρεύει και σουφρώνει τα φρύδια του τώρα.
«Μην με παρατήσεις όμως και εσυ οπως παράτησε η μαμά μου τον μπαμπά μου εντάξει;»λεει νευριασμένος..
«Ποτέ δεν θα σε παράταγα.Ποτέ δεν θα σε άφηνα Σωκράτη.Θα ήμασταν από αυτούς τους ηλικιωμένους που ακόμα και στα 80 κρατάνε ο ένας το χέρι του άλλου στο δρόμο»εξηγώ.
Τώρα βάζει το δάχτυλο του στα χείλη μου.
«Ωραία.Γιατί δεν θα το αντεχα να με αφήσεις και να φύγεις μακριά...»λεει και ακουμπάει τα χείλη του στα δικά μου.
Το φίλι ήταν διαφορετικό από άλλες φορές.
Αλμυρό.
Αλλά ήταν το ίδιο τέλειο.
Αυτός φέρνει το κεφάλι πιο κοντά μου και εγώ τον τραβάω από την μπλούζα γιατί θέλω να είμαι όσο πιο κοντά του γίνεται.Το ένα χερι στο μάγουλο μου και το άλλο στην μέση μου με σπρώχνει κοντά του.Εγώ σηκώθηκα λίγο χωρίς να σταματήσω το φιλί.
Όλο το κορμί μου φωναζει.Τσιριζει.
Ουρλιάζει ότι τον θέλει.
«Ολίβια...δεν...»λεει με δυσκολία και κάνω πίσω.
«Δεν θες.Δεν υπάρχει πρόβλημα.»λέω.
Μόνο αυτό δεν θα έχει στο μυαλό του.
Το καταλαβαίνω.
«Με κοροϊδεύεις;Μόνο αυτό σκέφτομαι.Ότι θέλω να σου κάνω έρωτα.»λεει και φέρνει πάλι το πρόσωπο μου κοντά στο δικό του.
«Αλλά αξίζεις τα πάντα.Δεν ξέρω αν μπορώ να στα δώσω...»λεει.
Γιατί συνέχεια το λεει αυτό;
«Σωκράτη για μένα είσαι τα πάντα.Δεν χρειάζεται τίποτα να μου δώσεις.Είσαι αυτό που χρειάζομαι ήδη.Από μόνος σου»λέω.
Δεν θέλω ούτε να μου δώσει μέρος για να ανοίξω δουλειά ούτε λεφτά για να το κάνω ούτε τίποτα.
Αυτόν θέλω μόνο.Έτσι όπως είναι.
Με τραβάει από τα χέρια και κάθομαι στα γόνατα τώρα πάνω στο κρεβάτι του.Και αυτός κάθεται ακριβώς όπως εγώ απέναντι μου.
Και με κοίταζε και χαμογέλαγε.
Απλά αυτό.
Με κοίταζε και χαμογέλαγε.
«Όντως μοιάζεις με άγγελο...»λεει πριν πλησιάσει και με φιλήσει.
Πριν βγάλουμε τα ρούχα.
Πριν με φιλήσει σε κάθε γωνία του κορμιού μου.
Πριν με κάνει δικιά του.
Πριν κοπεί και η ανάσα του και η δικιά μου.
Πριν γίνουμε ένα.
Για εκείνα τα λεπτά ήμουν δίκη του και ήταν δικός μου και ήταν όλα ωραία.
Ζούσαμε την ερωτα μας.
Και ηταν μοναδικά.