Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

20.Λευτερης

Ανοίγω την πόρτα και την αφηνω να μπει μέσα πρώτη και μετά εγώ.

Πόσες φορές ερχόμασταν εδώ για να αγοράσουμε κάτι εγώ και η Κασσανδρα.!
Και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Μόνο ο Τάκης.Που έχει λιγότερα μαλλιά.

«Ε δεν το πιστεύω.Δεν το πιστεύω!»λεει όταν μας βλέπει.
«Γεια σας κύριε Τάκη»λεει η Κασσανδρα.
«Που είστε βρε παιδιά;Σας χάσαμε.Τι κάνετε;Πως είστε;»ρωτάει.
«Καλά κύριε Τάκη καλά.Εσείς;»λέω.
«Καλά και εγώ.Σαν χθες θυμάμαι που τρεχάτε εδώ μέσα να προλαβεται τα παγωτά με τα παιχνίδια από κάτω επειδή τελείωναν με την μια»λεει.

Το θυμάμαι και εγώ αυτό.

«Πάντα εγώ τύχαινα τις τρελομπαλες»λεει εκείνη.
«Και εγώ τα αυτοκόλλητα»προσθέτω.
«Και έτσι συνέχεια τα ανταλλάζατε.Θυμάμαι.Θυμάμαι.»λεει ο κύριος Τάκης και βλέπω την Κασσανδρα να με κοιτάει με την άκρη του ματιού της.

«Θα πάρουμε κάποια πράγματα»λέω και εκείνος κουνάει το κεφάλι του.

Προχωράμε μέσα.
Την κοιτάω να κοιτάει δεξιά και αριστερά.Μετά βλέπω ένα καλάθι κάτω και το παίρνω.

«Λοιπόν;Τι έχει η λίστα;»λέω.
«Γαλα.Γιαούρτια.Πάνες.Μωρομαντηλα.Φρουτα για αρχη»λεει.
«Όλα για την Ληδα;»
«Ναι.Ένα μωρό θέλει πολλά»
«Το βλέπω...»λέω.
Αλλά που να ξέρω εγώ από αυτά.Έτσι απλά την αφηνω να τα βάλει στο καλάθι.

Κοιτάει για πάνες.
Νούμερα;Γιατί έχουν νούμερα οι πάνες;

Εκείνη παίρνει το νούμερο 4.Θα υπάρχει λόγος έτσι;

«Θα σου φτάσει ένα;Πάρε άλλο ένα»λέω και βάζω άλλο ένα πακέτο.
«Η αλήθεια είναι ποτέ δεν πάνε χαμένες οι πάνες»λεει με ένα χαμόγελο.

Ότι εγώ,θα ήμουν μια μέρα εδώ,στο σουπερμάρκετ με την Κασσανδρα να ψωνίζουμε κάποια παραγματα για την κόρη της ποτέ δεν θα το φανταζόμουν.

«Λευτέρη Βάσικα θα ήθελα να σου μιλήσω...»λεει μετά μπροστά από το ψυγείο.
«Πες μου»
«Κοιτά.Θα δουλεύω στην πιτσαρία από εδώ και πέρα.Αρα θα βλεπόμαστε πιο συχνά.Όχι καθημερινά αφού θα φύγεις αλλά πιο συχνά»

Θα μείνει εδώ;Μόνιμα;

«Και θέλω να είμαστε εντάξει μεταξύ μας.Χωρίς σπόντες και χωρίς εξυπνάδες.Έχω και ένα παιδί τώρα και θέλω μια ήρεμη ζωή για αυτήν»λεει.
Για μένα πάει αυτό;Της κάνω ανήσυχη την ζωή;

«Και εγώ ηρεμία θέλω στην ζωή μου»
«Ωραία.Ωραία.Τότε ας μην μιλάμε για το παρελθόν.Τι λες;»λεει και πήγε να ανοίξει το ψυγείο αλλά με το χέρι μου έβαλα αντίσταση.