Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

7.Λευτερης

«Λευτέρη»

Η φωνή της το ίδιο γλυκιά με πάντα.

Την κοιτάω.Έχει αλλάξει αλλά είναι και η ίδια.
Το ξανθό μαλλί της το ίδιο.Τα μάτια της είναι το ιδιο.Είναι η Ολίβια που μεγάλωσαμε μαζί.

«Γεια σου Ολίβια»λέω και της δίνω το χέρι.
Περίεργο ε;Δίνω το χέρι στην Ολίβια.

Μου το δίνει και εκείνη.
«Δεν περίμενα να σε δω...»λεει.
«Μόλις το έμαθα.Δεν μπορούσα να μην έρθω.Πως είναι;»λέω και τον δείχνω που είναι κάτω.
«Τον άφησα να κλαίει.Αλλά θα γίνει καλά»ψιθιριζει.

Φυσικά και θα γίνει καλά.

«Πως είσαι εσυ;Πως πάει η Ιατρική;»
«Πάει.Έχω ακόμα μέλλον αλλά θα τελειώσω που θα πάει»λεω και μου ρίχνει ένα χαμόγελο.
«Εσυ;»
«Τελείωσα.»λεει.

Όντως;ποπό.

«Μπράβο.Ήξερα ότι θα τα καταφέρεις»λεω.
Εκείνη κουνάει το κεφάλι πάνω κάτω.

Γίναμε ξένοι λοιπόν.

«Φεύγω τώρα.Χάρηκα που σε είδα.»λεει.
«Και εγώ»απανταω και την βλέπω να μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο που ήταν παρκαρισμένο μπροστά και να ξεκινάει.

Οδηγάει.
Θα έχει πάρει το δίπλωμα που τόσο είχε αγχωθεί τότε.

Φαινοταν καλά.
Χαίρομαι για αυτό.

Γυρνάω πάλι μπροστά το κεφάλι μου.
Και τον πλησίασα.

Εκείνος σηκώθηκε όρθιος και γύρισε προς την μεριά μου έτοιμος να φύγει.

Όταν με είδε κοκαλωσε στην θέση του.Έμεινε ακίνητος και αμίλητος να με κοιτάει.

Φαίνεται διαφορετικός.
Φαίνεται κουρασμένος.

Όταν μου είπαν οι δικοί μου ότι πέθανε ο κύριος Μιχάλης δεν τους πίστεψα.Μου φάνηκε αδιανόητο.Σαν κακόγουστο αστείο.

Ακόμα δεν το πιστεύω.

Ο Σωκράτης έμενε εκεί να με κοιτάει.
Έπρεπε να μιλήσω.Αλλά για κάποιο λόγο δυσκολευόμουν.

«Συλλυπητήρια Σωκράτη.Λυπάμαι πραγματικά.Ζωή σε...»ξεκινησα να λέω αλλά εκείνος ήρθε γρήγορα και απότομα καταπάνω μου.Τρόμαξα στην αρχή.Όταν έβαλε τα χέρια πάνω μου και το κεφάλι πάνω από τον ώμο μου τότε κατάλαβα ότι με αγκαλιάζει.

Ο Σωκρατης με αγκαλιάζει.

Δεν κουνιέμαι στην αρχή.Είναι παράξενο.Μετά τον ακουω να κλαίει.

Βάζω τα χέρια στην πλάτη του και τον αγκαλιάζω και εγώ.Δεν έχει ξαναγίνει τίποτα από τα δυο ποτέ στα τόσα χρόνια.Ούτε να με αγκαλιάσει ούτε να κλάψει.

Δεν είπα κάτι.Νομίζω δεν θέλει να πω κάτι αυτήν την στιγμη.Απλά τον αφηνω να το βγάλει από μέσα του.Ο Σωκράτης λάτρευε τον πατέρα του.

Ένα δυο λεπτά μετά κάνει πίσω.Σκουπίζει το πρόσωπο του με την μπλούζα του .

«Συ..συγνώμη.Δεν ξέρω τι με εποιασε»λεει.
«Μην ζητάς συγνώμη»λέω.

Μείναμε σιωπηλοί για λίγο μέχρι που μίλησα πάλι.

«Λυπάμαι.Ο Κύριος Μιχάλης ήταν ξεχωριστός άνθρωπος.Σωστός σε όλα»του λέω.
«Είναι.Δηλαδή ήταν ναι...»λεει.
Ούτε αυτός το πιστεύει.Λογικό.

«Πως έφυγε;»ρωτάω.
«Η...η καρδιά του»απαντάει.
«Λυπάμαι.Αλήθεια»λέω.

Κουνάει το κεφάλι του.
«Ήταν και η Ολίβια εδώ»
«Την είδα ναι»
«Δεν περίμενα να έρθει κάποιος από εσάς...»λεει μετά.

Δεν είναι ότι με πόνεσε αυτό.Άλλωστε έχουμε να μιλήσουμε πέντε χρόνια.Απλά κάπως με στεναχωρεί που πιστεύει ότι σε κάτι τέτοιο δεν θα ερχόμασταν.

Σκούπισε τα μάτια του άλλη μια φορά.
«Πρέπει να φύγω....έχω...»προσπαθεί να δικαιολογηθεί.
«Πήγαινε.Πήγαινε»λέω και με μικρά βήματα βγαίνει έξω και φεύγει.

Πλησιάσω και αφηνω τα λουλούδια που πήρα κάτω.

                                          ***

Βγαίνω από το νεκροταφείο και ανεβαίνω στην μηχανή μου.Βάζω μπρος για το σπίτι των γωνιών μου.Αφού ήρθα να τους δω λίγο.

Χτυπάει το κινητό μου στο τζιν.Δεν έδωσα σημασία στην αρχή αλλά επέμενε.Προσπάθησα να το βγάλω απο την τσέπη αλλά δεν μπορούσα για κάποιο λόγο.Η μαμά μου θα είναι και θα ανησυχεί αν έφτασα.

Προσπαθώ να το βγάλω πάλι για να της πω ότι οδηγάω αλλά δυσκολεύομαι για κάποιο λόγο.Αφηνω για λίγο τον δρόμο για να δω γιατί κόλλησε και όταν κοιτάω πάλι τον δρόμο βλέπω είχα κόκκινο και βλέπω έναν άνθρωπο μπροστά μου.

Πάτησα γρήγορα φρένο αλλά εκείνη τρόμαξε και έπεσε κάτω.Άργησα να το καταλάβω ότι δεν την πάτησα απλά την τρόμαξα.

Αφηνω την μηχανή να πέσει κάτω και πάω κοντά της.

Σκύβω.
«Είστε καλά;»ρωτάω και εκείνη τρομαγμένη γύρισε το κεφάλι της προς τα εμένα.

Και ήταν η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει.
Με το πιο υπέροχο πρόσωπο.

Τα μάτια της με σκοτώνουν αυτήν την στιγμή έτσι όπως με κοιτάνε.Σαν κάποιος να μου κλείνει το στόμα και να μην μπορώ να αναπνεύσω.

Ήταν εκείνη.
Και ήταν εδώ.