Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

42.Λευτερης

Μπαίνει μέσα στο σπίτι.Με την ρόμπα της.Με τα μάτια κόκκινα.Αλλά δεν ήταν λυπημένη.Ούτε χαρούμενη τελείως ήταν όμως.

«Αγάπη μου που είσαι;»ρωτάει η μαμά της.
«Έχασες τον ΚΤΕΛ»λεει ο μπαμπάς της.
«Το ξέρω.Δεν πειράζει.Γιατί δεν θα φύγω»λεει και μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό και πάει στο δωματιο της.

Πήγε να σηκωθεί η μαμά της με την μικρή που ήταν πάνω της αλλά της έκανα νόημα.

«Καλύτερα να πάμε εμεις με την Κασσανδρα»λέω.
«Καλύτερα»συμφωνει ο μπαμπάς της έτσι σηκωνόμαστε και την ακολουθούμε μέσα.

Χτυπάμε την πόρτα και όταν απάνταει μπαίνουμε.Είχε βάλει αλλά ρούχα και τώρα είχε βάλει πάνω στο κρεβάτι της την βαλίτσα και άρχιζε να ξεπάκεταρει.

«Ξανθομαλουσα μου;Τι κανείς;»ρωτάει η Κασσανδρα.
«Βγάζω τα ρούχα από την βαλίτσα επειδή τελικά δεν θα φύγω»απαντάει χάλαρα.

Η Κασσανδρα με κοιτάει και εγώ κοιτάω εκείνη.

«Τι έγινε Ολίβια;Τι έγινε με τον Σωκράτη;»ρωτάω.

Εκείνη σταματάει να βγάζει αλλά ρούχα.

«Μου είπε ότι μαγαπαει.Μετά με φίλησε.Μετά του είπα ότι και εγώ τον αγαπάω.Και μετά εξαφανίστηκε»λεει.

Οκ...
Αυτό δεν το περίμενα...

***

Είναι μεσημέρι.Και όλοι στο σπίτι της Ολιβιας έχουν κοιμηθεί.

Εκτός από εμάς.

Καθόμαστε αγκαλια στον καναπε και βλέπουμε τηλεόραση αλλα κάνουμε όσο πιο ήσυχα μπορούμε για να μην ξυπνήσουμε κανέναν.

«Αυτό που δεν έχουμε κάπου να κάτσουμε μόνοι μας αρχίσει να με νευριάζει»λέω και εκείνη σηκώνει το βλέμμα της να με δει.
«Θα βρω ένα άλλο μέρος να μείνω σύντομα»απαντάει.
«Θα σου έλεγα να μείνεις σπίτι μου αλλά...»
«Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση.Άλλωστε εσυ θα φύγεις σε λίγες μέρες»

Βασικά έπρεπε να είχα ειδη φύγει αλλά θα κάτσω και άλλες λίγες.Δεν μπορώ να φύγω από τώρα.Μόλις τα βρήκαμε.Δεν θεωρώ ότι θα μας κάνει καλό να φύγω αμέσως.

«Δεν μπορώ απλά να μείνω με τους γονείς σου στο ίδιο σπίτι.Απο που και ως που δηλαδή;Όχι.Θα βρω κάπου άλλου»λεει.
«Θα σε βοηθήσω»λέω.
«Φυσικά και θα το κανείς.Αφού είσαι τζέντλεμαν»λεει με ένα χαμόγελο και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Βολεύεται καλύτερα στην αγκαλια μου και εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμα και ότι καθόμαστε έτσι.Ότι είμαστε μαζί.