Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

28.Ολιβια

Μούδιασαν τα πόδια μου έτσι τα κουνάω όσο μπορώ.

Προσπαθώ να μην κουνήσω το χέρι μου όπως μου είπαν αλλά είναι δύσκολο.Θα έρθει κάποιος να μου βάλει γύψο είπαν αλλά ακομα περιμένουν.

Πήγα να σηκώσω λίγο το σώμα μου για να πιάσω το μπουκάλι νερό που είχα δίπλα μου αλλά ζαλίστηκα έτσι έκανα πίσω.
Άστο καλύτερα.

Το κεφάλι μου δεν έχει σταματήσει να γυρνάει.
Αλλά ευτυχώς δεν είναι κάτι σημαντικό.

Θα ανάψω ένα κεράκι στην εκκλησία όταν βγω από εδώ.

Φέρνω στο μυαλό μου τα χθεσινά.Η είναι σημερινά;Δεν ξέρω καν τι ώρα είναι.

Φυσικά.Τα λέω για να σταματήσει να ελπίζει και να βγει από αυτήν την μικρή φούσκα που ζει!ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΟΛΙΒΙΑ.ΤΙΠΟΤΑ.

Ένα δάκρυ έπεσε έτσι το σκουπίζω γρήγορα.

Είναι απλά τα πράγματα.
Δεν ξέρω γιατί τα δυσκολεύω στο μυαλό μου.
Τι άλλο να πει ο άνθρωπος για να το καταλάβω δηλαδή;

Δεν νιώθει απολύτως τίποτα.
Όπως ήξερα και ολας.
Αρα το θέμα τελειώνει εδώ.
Ο Σωκρατης τελειώνει εδώ.Όχι ότι άρχισε κάτι ποτέ αλλά πάλι.

Νιώθω ότι θέλω να κλάψω αλλά θα κρατηθώ.
Το κλάμα με έφερε σε αυτήν την θέση άλλωστε.Δεν έβλεπα από τα δάκρυα και από όλο αυτό που έγινε έτσι έπεσε πάνω σε έναν τοίχο.

Αλλά παίρνω όλη την ευθύνη.

Αυτά που είπε ο Σωκρατης με πλήγωσαν αλλά αυτή είναι η αλήθεια του.Εγώ δεν λέω συνέχεια ότι πρέπει μόνο την αλήθεια να λέμε;
Ε την είπε.

Και τα είπε έντονα.Σαν με μίσος.Σαν να με μισεί.
Που εγώ δεν του είπα καν τίποτα.Απλά τα άκουσε.Δεν θα τα έλεγα αν ήξερα ότι ακουγε.
Γιατί είχα καταλάβει πως νιώθει.

Ανοίγει η πόρτα και βλέπω έναν γιατρό.
«Ήρθα να βάλουμε τον γύψο.Ετοιμη;»με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου.

                                      ***

Κοιτάω τον γύψο στο χέρι μου.
Τόσες εβδομάδες εδώ αυτό;
Τι θα κάνω;
Ούτε να πάω σπίτι ούτε να οδηγήσω μπορώ.
Ούτε καν να αγκαλιάσω την Λυδα.

Αλλά θα πρέπει να χαίρομαι που είναι  μονο αυτό  έτσι;
Ναι ναι.Χαίρομαι που δεν ήταν χειρότερο.