Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

29.Κασσανδρα

Γύρισα την ταμπέλα από κλειστό σε ανοιχτό όταν μπήκε μέσα.

«Τώρα ήρθες;»ρωτάει.
«Ναι αφεντικό»λέω.
«Ακόμα αυτό;Δεν σου πέρασε;»ρωτάει.

Αν μου πέρασε;
Όχι.

«Έγινες πάλι ο Σωκρατης που ξέρω ή ακόμα είσαι καφρος;»ρωτάω.
«Πάντα ο ίδιος είμαι οκ;Και δεν καταλαβαίνω γιατί το έχεις πάρει τόσο πρόσωπικα.Εσυ το ίδιο έκανες στον Λευτέρη»λεει.
Άντε πάλι αυτό.
«Δεν είναι ο ίδιο και το ξέρεις.Εγώ το έκανα για να μην στεναχωρήσω την Ολίβια.Είχα σοβαρό λόγο που τον πληγωσα.Εσυ γιατί την πληγωσες;»ρωτάω.

Δεν μιλάει.
Κάτι που κάνει πολύ συχνά τελευταία.

«Πως...πως είναι;»Ρωτάει με έναν δισταγμό.

Τώρα ρωτάει και ολας;

«Γιατί σε νοιάζει;»λέω.
«Κασσανδρα σοβαρολογώ.Πως είναι;»
«Καλά είναι.Πληγωμένη αλλά καλά.»

Δεν του άρεσε η απάντηση μου αλλά αυτή είναι.

«Ήταν δύσκολο να πεις ήρεμα και ωραία δεν ενδιαφέρομαι;»ρωτάω.
«Έπρεπε να γίνει έτσι οκ;Άντε στην δουλειά σου τώρα»λεει και πάει μέσα.

Ναι.
Όταν δεν σαρεσει τι λέω άντε στην δουλειά σου.

                                         ***

Κλειδώνω το μαγαζι ενώ ο Σωκρατης με τον Λευτέρη μίλαγαν για κάτι.

«Λοιπόν που θα πάμε σήμερα;Για ποτό;Στα μπουζούκια;Πληρώνω!»λεει ο Σωκρατης.
«Και να φανταστείς παλια μετράγανε και τα λεπτά για να μας φτάσουν»λεει ο Λευτέρης και δίνω τα κλειδιά στο Σωκράτη.

«Εγώ δεν μπορώ.Έχω ένα παιδί σπίτι αν θυμάστε»λέω.
«Η Κασσανδρα μάνα είναι βαρετή...!»λεει το αφεντικό.
«Όταν θα γίνεις γονιός θα με καταλάβεις»απανταω.
«Αυτό δεν θα γίνει ποτέ ξέρεις»
«Ποτέ μην λες ποτέ Σω!»απανταει ο Λευτέρης.
«Σε αυτό λέω ποτέ επειδή δεν θα γίνει.»λεει με μια σιγουριά.

«Εδώ θα είμαι και θα σε δω πατέρα και θα γελάω»του λέω και γελάμε με αυτό για την γκριμάτσα που πήρε.

«Λευτέρη»ακούγεται μια φωνή όχι γνωστή μου.
Και γυρνάω να δω και ένα πρόσωπο όχι γνωστό μου.

Ποια είναι αυτή;
Δεν μου λεει κάτι.

«Μελινα;»λεει αυτός.

Μελινα;
Η Μελινα Μελινα;
Η κοπέλα του;

Και μετά αυτός απλά την αγκαλιάζει.
Σφιχτά.
Δυνατά.
Σαν και αυτές τις αγκαλιές που έχεις καιρό να δώσεις έτσι κρατάς τον άλλον πολύ ώρα.