Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

44.Κασσανδρα

«Ας γεράσουμε μαζί.Τι λετε;»λεει η Ολίβια και  δεν θα μπορούσα να σύμφωνισω πιο πολύ με κάτι.

Έψαχνα έξω να βρω την ευτυχία αλλά τόσο καιρό ήταν εδώ.Στο μέρος που μεγάλωσα.

Κοιτάω τον Λευτέρη που τον λατρεύω.
Κοιτάω τα παιδιά που επιτέλους είναι αγκαλια και μαζί και χαίρομαι.
Έχω και την Ληδα μου.
Όλα τα αλλά είναι λεπτομέρειες.

«Εμεις άλλωστε γεννηθήκαμε να είμαστε μαζί.Ας γεράσουμε και μαζί»λεει  ο Λευτέρης ενώ με κοιτάει.

Να γεράσω με εσένα;
Να είμαστε μαζί τόσο καιρό δηλαδή;
Αυτό είναι ευχή.

Τα παιδιά με ξέρουν καλύτερα από όλους.Με έχουν βοηθήσει όσο κανένας αλλος στην ζωή μου απο μικρή είτε σκόπιμα είτε Καταλαθος.
Μόνο που τους είχα στην ζωή μου έφτανε επειδή ποιον άλλον είχα εγώ;
Κανέναν.

«Έχω καρκίνο»λεει μετά ο Σωκρατης και το χαμόγελο μου έφυγε.Και όλα αυτά που σκέφτηκα έφυγαν και αυτά.

Δεν κουνήθηκα.
Δεν μίλησα.

Τι;

Είμαι η πρώτη που σηκώθηκα.Μετά ο Λευτέρης και τέλος η Ολίβια.
«Τι είπες;»ρωτάει ο Λευτέρης και τον κοιτάμε όλοι που είναι ακόμα ξαπλωμένος και δεν έχει κουνηθεί απο την θέση του.

«Είπα ότι εχω καρκίνο»λεει ήρεμα.

Μας κοροϊδεύει έτσι;
Νομίζει θα γελάσουμε με αυτό το κακόγουστο αστείο;

«Κόψε τις μαλακιες και μην λες τέτοια!»λεει ο Λευτέρης.
«Δεν λέω μαλακιες.Είμαι άρρωστος.Έχω καρκίνο στους πνεύμονες»λεει πάλι.

Τι...τι λεει;

Μετά πάλι δεν μίλησε κανείς.
Η Ολίβια που δεν έχει πει τίποτα απλά κάθεται με τα γόνατα μπροστά του.Εγώ είμαι κάτω στην άμμο καθιστή και ο Λευτέρης έχει σηκωθεί και περπατάει πέρα δώθε.

Δεν μπορεί να είναι αλήθεια αυτό έτσι;
Από που και ως που;

«Σωκράτη μην το κανείς αυτό.Δεν γελάει κάνεις με αυτό το αστείο.Δεν παίζουμε με αυτά.Πες ότι κανείς πλάκα»λεει ήρεμα η Ολίβια.
Εκείνος δεν μίλησε.Απλά κοίταζε τον ουρανό.

«Για αυτό είσαι έτσι;Για αυτό είσαι αδύναμος και άσπρος και αδύνατος και...και...ο Θεέ μου»λεει ο Λευτέρης και μπερδεύει τα δάχτυλα του στα μαλλιά του τώρα.

Δηλαδή είναι αλήθεια;

«ΣΩΚΡΑΤΗ ΜΙΛΑ!ΠΕΣ ΟΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΛΑΚΑ!»φωναζει τώρα εκείνη.