Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

12.Κασσανδρα

Ο Ένας κοιτάει τον άλλον και στο τέλος όλοι μαζί τον Θανάση.

«Πιστεύεις ότι δεν θα είναι καλά;Με τον θάνατο του πατέρα του;»ρωτάω.
«Φυσικά και δεν θα είναι καλά.Ήταν όλη μέρα μαζί»λεει ο Θανάσης.

Γυρνάω να δω την Ολίβια που κοίταζε το κενό και φαινοταν σκεπτική.

Τον Λευτέρη προσπαθώ να μην τον κοιτάω και πολύ επειδή φοβάμαι.Θα φύγω και δεν θελω.Δεν θελω να μου μείνουν αυτές οι εικόνες.

Φαίνεται και πιο γεροδεμένες,πιο γυμνασμένος και πιο όμορφα ντυμένος απο τότε.Δηλαδή κάπου έλεος.

«Πες το Ολιβιακι μου...»της λέω γιατί προφανώς το κρατάει μέσα της.
«Αν μπορούμε έστω και λίγο να βοηθήσουμε ίσως πρέπει να κάτσουμε.Για λίγες μέρες τουλάχιστον...»λεει.

Λίγες μέρες;Με παίρνει οικονομικά να κάτσω για λίγες μέρες;Που θα κάτσω άλλωστε;Έχω και την μικρή...

«Δεν ξέρω...»λέω.
«Έχω έχω κενό δυο έβδομαδες.Δεν θα έχω θεμα υποθέτω»λεει ο Λευτέρης.
«Και εγώ μπορώ.Δεν έχω κάτι άλλωστε»λεει η Ολίβια.

Τώρα και οι τρεις γυρνάνε να με κοιτάξουν.
Και περιμένουν τι θα πω.

Θέλω να βοηθήσω αλλά μπορώ;
Η Ληδα;Θα πρέπει να την φέρω εδώ αλλά αν την φέρω θα μάθουν την αλήθεια και δεν ήθελα να το πω.

«Δηλαδή λετε να τα παρατήσουμε όλα για λίγο;Γιατί εγώ παιδιά δουλεύω.Δεν θα περιμένουν εμένα στο κομμωτήριο αν λείψω για λίγο.Θα βρουν άλλη.Δεν είμαι δα και τόσο σπουδαία»λέω.
«Πάντως είναι ανοίξη και έρχεται καλοκαίρι.Κάτι θα βρεις εδώ πέρα.Μπορείς και στο μαγαζί του Σωκράτη»λεει ο Θανάσης.
«Ναι γιατί γιατί την τελευταία φορά πήγε πολύ καλά αυτό....»λέω πιο σιγά σκεπτόμενη ότι έγινε.

Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω τον Λευτέρη που κοίταζε τα πόδια του.

«Εγώ έκανα ότι μπορούσα.Τώρα είναι στο χέρι σας.»λεει ο Θανάσης που τώρα σηκώνεται να φύγει.
«Γιατί το κανείς αυτό Θανάση;Γιατί;»τον ρωτάει ο Λευτέρης.
«Για τον Σωκράτη το κάνω.Επειδή μου έδωσε μια ευκαιρία ενώ όλοι οι άλλοι που γύρισαν την πλάτη.Και επειδή είναι πράγματα που δεν ξέρετε , αν δεν μείνετε θα μετανιώσετε.Ελπίζω μόνο τότε μην είναι αργά»λεει και μας αφήνει εδώ στο σαλόνι της Ολιβιας και φεύγει.

Τι εννοεί πάλι;

«Δεν το θυμόμουν έτσι τον Θανάση.Άλλαξε»σχολιάζει ο Λευτέρης.
«Τι θα κάνουμε παιδιά;»ρωτάει η Ολίβια και κοιταζόμαστε άλλη μια φορά χωρίς να ξέρουμε τι θα κάνουμε.