Λίγο πριν το Τελευταίο Καλοκαίρι ( #2 )

37.Λευτερης

«Μαμά φεύγω»λέω και ανοίγω την πόρτα.
«Για έλα λίγο εδώ»λεει και κάνω τρία βήματα πίσω για να την δω στην κουζίνα.
«Τι;»ρωτάω.
«Γιατί έφυγε η Μελινα έτσι;»ρωτάει σοβαρή.

Σωστά.
Η Μελινα.

Έγιναν όλα πολύ γρήγορα και δεν έχω προλάβει όχι να κάτσω αλλά να επεξεργαστώ όλα αυτά.

Έγινε αυτό στην παραλία,Η Μελινα εφυγε και με χώρισε,η Κασσανδρα είπες πως με αγαπάει και μετά λυποθημησε ο Σωκρατης.

«Χωρίσαμε μαμά.Και έφυγε σπίτι της.»
«Χωρίσατε;Γιατί;»ρωτάει.
«Μεγάλη ιστορία.Και βιάζομαι.Θα τα πούμε μετά;»λέω και της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο πριν φύγω.

                                          ***
Ευτυχώς ανοίγει εκείνη.Και όταν την βλέπω την πιάνω από το χέρι πιο μακριά και μετά κλείνω την πόρτα.

Πέφτω πάνω της και την φιλάω μέχρι που ακουμπάει η πλάτη της στον τοίχο,έξω από το σπίτι της Ολίβιας.

Την φιλάω.
Εγώ φιλάω την Κασσανδρα.

Αν πω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να το ονειρεύτηκα η ακόμα χειρότερο ότι κάτι θα γίνει και θα το πάρει πίσω θα ήταν ψέμματα.

Αλλά όχι.
Την έχω εδώ απέναντι μου και την φιλάω.

Ανταποκρίνεται στα φιλια μου αλλά κάποια στιγμή κοίταζε γύρω της.
«Φτάνει τώρα...θα μας δει κανείς...ντροπή...»λεει και προσπαθεί να με διώξει αλλά δεν φεύγω.Επειδή το μόνο που θέλω ήταν να την φιλάω.

Ο Θεέ μου είναι όντως δίκη μου;
Όντως έγιναν όλα αυτά που έγιναν;

«Θα μας δουν Λευτέρη...»λέω πάλι.
«Σκασίλα μου»λέω και την φιλάω πάλι.
Με σπρώχνει απαλα.
«Λευτέρη είναι οι γονείς της Ολίβιας μέσα.Σε παρακαλώ...»λεει.
«Φιλάω την κοπέλα μου.Που είναι το κακό;»ρωτάω.

Εκείνη σοβαρεύει.
Σηκώνει τα φρύδια της.
«Αυτό είμαι;Η κοπέλα σου;»ρωτάει.
Σοβαρολογεί τώρα;

«Δεν είσαι η κοπέλα μου όχι.Έχεις δίκιο»απανταω και κατεβάζει αυτο το όμορφο μουτράκι που έχει.

Της πιάνω και τα δυο της μάγουλα με το ένα χέρι μου και τα πιέζω.
«ΕΙΣΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ!»φωναζω και την φιλάω πάλι.

Εκείνη ενω με φίλαγε γέλαγε.Χαμογέλαγε.Το ένιωθα δηλαδή ότι χαμογελάει ενώ με φιλαει.
Υπάρχει άραγε πιο ωραίο πράγμα από αυτό;