Akşam saatine kadar bütün gün yüzüm asık, öfkeli gezmiştim.
Ömer eğitimde gözümün içine bakıyordu ama ona aldırmıyordum. Durduk yere beni azarlaması sonra da göndermesi sinirlerimi bozmuştu. Tüm günümün kötü geçmesine sebep olmuştu.
Şimdi ise onun emriyle yine odasına gelmiştim, komutan emri olmasaydı asla gelmezdim zaten çok durmayı da planlamıyordum. Normalde olsa döverdim, şerefsize kıyamadığım için onu da yapamıyordum.
Kapıyı tıklattım, saniyeler sonra komutunu alınca içeri girdim ve kapıyı arkamdan kapattım.
Ömer misafir koltuğuna oturmuş, sehpanın üzerinde duran poşetleri açıyordu. Poşetin içinden bir paket çıkarıp kafasını kaldırıp bana baktı.
"Gel, otur." dediğinde kafamı eğip olumsuz anlamda salladım.
"Aç değilim." dediğini yerine getirip akşam yemeği yememiştim ama iştahım olmadığından.
"Erdal..."
"Ömer, azarlayacaksan gideceğim." dedim yeşillerine bakıp.
Sinirli ifadesi anında saniyeler içinde yumuşadı, derin bir nefes aldı ve poşetleri bırakıp ayağa kalktı. Yanıma geldiğinde yine bakışlarımı kaçırdım, o yaklaştıkça aklım dağılıyordu.
"Canım..." dediğinde ilk defa ağzından güzel bir hitap duyduğum için irkildim.
Küfürler ve adım dışında başka şekilde seslenmiyordu öncesinde.
Yanıma gelip saçıma sıkıca bir öpücük kondurdu, kollarını bedenime sardı. Hâlâ tavırlı olduğum için kollarımı iki yana sarkıttım ve karşılık vermedim. Ama gözlerim sıkı sıkı kapanmıştı, kafamı omzuna yasladı.
"Özür dilerim, biraz sert çıktım." dedi boynuma bir öpücük daha bırakırken. "Ama anısı olan bir şeydi. Yenisini yazsan da o anki çocuk gibi uğraşıp güzel güzel yazdığın yazının yerini tutmayacaktı."
Yutkundum, buna ihtimal vermiştim ama Ömer öküzünün bu kadar ince düşüneceğini tahmin etmediğim için romantik hayaller kurma diye hemen def etmiştim bu düşünceyi.
"Öyle çok belli edemem ama değer veriyorum böyle şeylere, düşün bir de siktiğimin solcu şiirini arada açıp okuyorum. O derece değer veriyorum, bu yüzden sinirlendim."
"İyi de o anıyı yaratan benim zaten, neden benim kalbimi kırıyorsun." dedim ama sarılmayı ihmal etmedim. Sırtımı okşadı, bir daha öptü boynumdan.
"Çocuk gibisin, kaşların çatılıp bana karşı inat ettiğinde bazen sinirleniyorum. Ve sözüm dinlenmezse."
"Ben senin askerin değilim Ömer, sevgilinim." sesli söylemek daha farklı hissettirmişti, Ömer'le sevgiliydik.
Bozkurtla sevgiliydik.
"Erdal böyle deyince de tuhaf oldum," dedi benden ayrılıp, gözlerimi açtım. Yeşilleri kahvelerime değdi. "Sevgilim misin harbiden?"
"Odaya girmeden önce ayrılmıştık, ben aşk acısı çekmeye başlamıştım bile. Ama şimdi öyleyiz sanırım, eğer beni sinirlendirmezsen."
Güldü, yıllardır bana altıncı defa gülmüştü.
"Tamam sarı bebe, sinirlendirmeyeceğim." dedi uzanıp burnumdan öperken.
"İyi edersin." dedim ters ters, çenesinden tutup çok hafif büzülmüs dudağına sıkıca bir öpücük kondurdum.
"Barıştıysan otur yemeğini ye." dedi, çenesini bıraktım.
"Olur, kurt gibi açım zaten." onu bırakıp sehpaya ilerledim.
"Bak yavaş yavaş ülkücü oluyorsun, ne güzel."
O sırada kapı çaldığında eliyle beni durdurdu, oturmamam için.
"Söyle," diye seslendi, herhalde komutanlardan biriyse içeri alacağı için oturtmamıştı.
"Komutanım ne zaman çıkacaksınız?"
"İki saat sonra." diye yanıtladı Ömer, kafasıyla otur anlamında bir işaret yaptı.
"Emredersiniz komutanım!"
Nöbetçi giderken oturmadan ona baktım.
"Nöbetçi değil misin?"
"Hayır." deri koltuğa oturdu. Kafamı salladım, çok durmayacaktım yine. Koltuğa oturdum sıkıntıyla.
Yemeğe başlamamı söylediğinde hiç itiraz etmeden dediğine uydum, ikimiz beraber yemeği yerken arada bir konuşuyorduk ama o çoğunlukla beni izliyordu. Sert duruşunun altında, yumuşak gözlerle bakıyordu.
Doyup, sehpayı toparladığımda temizlememe izin verdi. Bacaklarını aralamış sehpaya damlattığım yemekleri silmemi izliyordu. Baştan aşağı süzüyordu pezevenk.
"Ömer, ne bakıyorsun lan öyle?" dedim havlu kağıdın tersini çevirip bir kez daha silerken. Gözüm sürekli ona kayıyordu.
"Vücudun çok güzel." dedi düşünceli, boğuk bir sesle.
"Eyvallah." peçeteyi çöp poşetine attım. Öyle bakıyordu ki gerilmiştim.
"Üniversitede fark etmemiştim hiç." dedi çenesini kaşırken. Elimi belime koyup gergince ona baktım, niye süzüyordu lan şimdi beni?
"Niye bakasın zaten aslan parçası?" dedim sanki yolda geçen biri bana laf atmış gibi, sevgilimdi lan o benim.
Ama erkek sevgilim, yani önünde tehlikeli bir şeyi vardı. Korkuyla daha da gerildim, olayın bu kısmını hiç düşünmemiştim.
Dudağını yalayıp cevap vermeden eliyle masanın üzerindeki telefonunu gösterdi. "Telefonumu getir."
Konu değiştiği için emir cümlesini siktir edip masaya eğildim ve telefonunu aldım. Arkadaşlarımla konuşma zamanım gelmişti sanırım.
"Ver şifresini gireyim." dedi elini uzatıp.
"Söyle, ben yazarım." diye mırıldandım.
Sıkıntılı bir nefes aldı ve Ülkücü bir şehitin ölüm yıldönümünü tarihini yazdırdı. Menüde Türk bayrağı vardı, rehber kısmını açıp kendi arkadaşlarımın adını buldum.
"Çok uzun konuşma." dedi, kafamı salladım.
İlk başta Baran'ı aradım, ikinci çalıştan sonra açtı.
"Alo?" sesini duyunca gülümsedim.
"Sana alo zırto, benim Erdal." Kürtçe konuştuğumda karşımdaki beni izleyen adamın kaşları çatıldı, işaret parmağını yan yatırıp ileri sarar gibi yapıp 'türkçe' diye büyükçe belirtti.
"Lan Erdal, sonunda lan senden telefon bekliyorum ne zamandır."
"Burada telefona pek izin vermiyorlar, bi şerefsiz komutan var burnumuzdan getiriyor." dedim, hem dediğini yapıp hem de sinirle onu gömmüştüm.
Ömer'in kaşları havalandı, oyunuma ayak uydurup aniden eğildi ve kolumdan tutup beni kendine çekti. Baran arkadan konuşunca gülecek gibi oldum, dengemi zor sağlarken üzerine uzanır gibi durdum aniden. Kalçama sert bir tokat attı.
Kaşlarımı çatıp karnına hafif bir yumruk atıp üzerinden kalktım, hoşuna gitmiş olacaktı ki yine dudakları kıvrıldı. Yedi olmuştu.
Ona el hareketi çekip, yine de uzaklaşmak istemediğimden sehpanın üzerine oturdum. Geriye yaslanıp ben konuşurken beni izlemeye başladı.
Baran'ı kapatıp bir diğer kişiyi ararken, uzanıp dudağımı öptü.
Ortalama yarım saatlik konuşmanın, yirmi dakikalık öpüşmenin, koklaşmanın ardından sarhoş gibi koğuşa döndüm.
Ranzama geçerken herkes heyecanla birbirlerine bir şeyler anlatıyordu.
"Noldu lan?" diye sordum, direkt yatağa geçip. Dudaklarım şiş olduğu için yüzümü pek göstermek istemiyordum.
"Bizimkilerle konuştum, eşim hamileymiş." dedi Karslı. Kaşlarım havaya kalktı.
"Telefon izni mi vardı?"
"Evet, Ömer Komutan tüm kışlaya kırk dakikalık ailelerle konuşmak için zaman tanımış. Hem de normal günümüzde de konuşabilecekmişiz, yani fazladan vermiş oldu."
Gülümsedim, kafamı salladım. Ben konuştuğum için diğer askerlere de aynı avantajı tanımıştı.
"Sen konuştun mu?" diye sordu Erzincanlı. "Arkadaşlarınla?"
"Yok, ben normal günümde konuşurum." diye açıkladım, konuştum dersem nerede konuştuğumu soracaklardı.
"Bu arada Allah analı babalı büyütsün Yüksel." dedim gözlerimi kapatıp.
"Sağ ol Sarı komutan."