"Evet."
"Bu çok saçma Uzay olmasa nasıl kurta dönüşecek?" dedi Lina.
"Hangimiz o canavarın ne olduğunu biliyoruz Lina?"
"Kaybolmadan önce yanlış kişiye engel oluyorsun demişti."
Karan'ın sözüyle bütün bakışlar ona çevrildi ellerini sıkıntıyla cebinden çıkartıp yutkundu.
"Sanırım Sima haklı başından beri savaştığımız kişi o canavarın kendi yarattığı bir şeydi bir nevi köpeği."
"Hey ayıp oluyor Karan!"
Erkam Karan'a çıkışınca Lina kafasına bir tane geçirip kenara çekmişti. Kollarımı birbirine bağlayıp anneme doğru yaklaştım.
"Anne... Ben insanken duşta bir halüsülasyon görmüştüm bana başını göstermişti. Aynı şekilde parti de Uzay da o hareketi yapmıştı. Bu canavar hepinizden önce ilk darbesini yapmış aslında Asu ile yatan da bana o kelimeleri kullanan da Uzay değildi."
"Nasıl yani? Sen duştayken bir halisülasyon mu gördün?"
"Evet Lina ve Uzay ile aynı hareketi yapmıştı."
Asu... Uzay'ın onu yaralıyken götürdüğünü görmüştüm gözlerimi açabildiğim kadar açarak Karan'a baktım.
"Asu' Uzay yani canavar onu yaralıyken alıp götürmüştü!"
Evin dört bir yanından uluma sesleri gelince hepimiz etrafımıza dönerek ormandan çıkan kurtlara baktık. Her uluduklarında öfkeyle bağırdıklarını duyabiliyordum bunu duyabildiğine şaşıramayacak kadar kötü bir durumdaydık. Ne yapacağız diye düşünürken ikizlere döndüm Erkam önümüzden ilerleyerek kapının önündeki tozda durdu.
"Biliyorum hepiniz öfkelisiniz ama sakin kalmanız gerekiyor."
Tekrar kulaklarımızı çınlatacak kadar uluyarak beyaz tozun önünde toplandılar. Erkam ellerini saçlarından geçirip sıkıntıyla nefes vererek kızlara döndü.
"Çok fazla öfkeliler Uzay'ın kurt olmadığını söylüyorlar."
"Ne!?"
Herkes aynı tepkiyi vermişti ama ben şaşırmamıştım Erkam'a geri çekilmesini işaret ederek beyaz tozun önünde durdum. Hepsinin gözlerinden öfke fışkırıyordu.
"O canavar hepimizi hipnotize etti sadece sizinle değil bizimle de oynadı. Bu yüzden birbirimize destek çıkmamız gerekiyor."
Tekrar uluduklarında Lina yanıma gelip elimi tuttu. Çok fazla öfkelilerdi ve bize karşı savaş açmak istiyorlardı. Konuşmak için dudaklarını araladığında Karan öne atlayıp ondan önce konuştu.
"O yavru köpeklere söyle bizimle birlikte olmayacaklarsa geri çekilsinler çünkü karşılarına almak istedikleri kişiler vampir ailesi ve melez ailesi."
"Karan!" dedim dişlerimi sıkarak .
Şu durumda hiç kimsenin birbirine düşman olmaması gerekiyordu. Annem ve babama dönüp başımı salladım annem sanki dediğimi anlamış gibi kapının önündeki beyaz tozu kaldırmıştı. İkizler yanıma gelmek istediklerinde onlara durmasını işaret edip Erkam'dan geri çekilmesini istedim. Bunca şey haberim bile yokken benim yüzümden olmuştu ve sebepsizce hiçbir açıklaması olmadığı halde düzeltmek zorunda olan da bendim. Kurtlar geri geri giderken gözlerime bakarak hırlıyorlardı evin bahçesinden çıkıp anneme tekrar baktım herkes ne yaptığımı anlamaya çalışırken annem beyaz tozu tekrar görünür hale getirmişti.
"Biliyorum hepiniz çok öfkelisiniz ama beni dinlemeniz gerekiyor. Ne zamandan beri içimizde geziyor bilmiyorum ama hepimizin kafasına girmiş Uzay'ın kurt olduğunu ben yeni öğrenmişken siz sanki hep kurtmuş gibi düşündünüz. Karşımızdaki canavar zihinlerimizi yönetiyor ve bizi birbirimize düşürmeye çalışıyor Uzay onun elindeyken biz burada birbirimize düşman olamayız. Onun elinde benim yüzümden rehine tutuluyor ve ne zamandan beri böyle devam ediyor hiçbir fikrim yok ama size söz veriyorum her şeyi düzelteceğim."
"En başından beri o kan emicilerle anlaşma yaparak bu işi batırdık bir insan şu an onlar yüzünden rehine tutuluyor!"
Bunu uluyan kurta bakıp başımı olumsuz anlamda salladım.
"Hiç bir şey hiç birimizin yüzünden olmadı sizin bizim zihnimize nasıl girdiyse onların da zihnine girdi. Bu durumda birini suçlayamayız."
"Nasıl düzelteceksin bilmiyoruz ama size belirli bir süre veriyoruz eğer ki kasabamızda yaşayan ve bizim arkadaşımız olan kişiyi verdiğimiz süreç boyunca kurtaramazsanız sizi paramparça ederiz."
En köşede duran kurta baktım nasıl böyle olabiliyorlardı en az onlar kadar biz de hipnotize olmuştuk.
"Pekala iki gün içerisinde onu bulup sapasağlam getireceğim."
Kurtlar Geri çekilince kabul ettiklerini anlamıştım verdikleri süre çok kısaydı ve kendi cinsimi karşıma almayı asla istemiyordum. Ormanda gözden kayboldukları zaman bahçedekilere döndüm hepsi bir açıklama yapmamı bekliyordu.
"İkizler son bir aydır Uzay'a fazla kin besliyordu bu da demek oluyor ki canavar Uzay'ı tam bir ay önce kaçırdı. Ve aramızda tam bir aydır onun kılığında geziyor hepimizin zihniyle oynadı annemin bile kurtlar bize iki gün zaman tanıdılar. Bu nedenle hemen bir şeyler düşünmemiz gerekiyor yoksa onlara karşı çıkamayız."
"Ben varım." diye ilk öne atlayan Erkam'a baktım.
"Bende varım."
Annemle babam aynı anda öne çıkınca ikizlere gitti bakışlarım sonuçta benden önce o kurtlarla birlikte sürü halinde geziyorlardı. Kurtaramama gibi bir ihtimal olursa kendi cinslerini karşılarına almak zorunda kalacaklardı. Lavin Lina'ya bir bakış atıp öne çıktı.
"Dostum varsa bende varım."
Bu sefer bütün bakışlar Lina'ya çevrilmişti çok kararsız görünüyordu.
"Pekala... Arkadaşımı asla yarı yolda bırakmayacağım kendi cinsimi karşıma almak pahasına olsa da yanındayım."
"Teşekkür ederim..."dedim minnettarca.
Geriye Karan ve arkadaşları kalmıştı Burkan ve Uygar Karan'ın kararını bekliyordu. O ise yaslandığı duvarda rahat biçimde yere bakıyordu eğer kabul etmezse bir güç kaybetmiş olacaktık. Hepimiz sessizce onun bir şey söylemesini bekliyorduk sonunda rahatını bozarak yaslandığı duvardan doğrulup alayla başını salladı.
"Kabul etmesem bile olayın içine çekileceğimi bildiğim için kabul ettim yoksa bir insan için kendimi tehlikeye atmak gibi bir niyetim yok."
İğneleyici sözlerini umursamadan güldüm her birlikte hareket ettiğimizde daha da güçlenecektik.
"Birlikte miyiz?" dedim tekrardan.
"Birlikteyiz." dediler aynı anda.
"Onu kurtaracağız ve bu savaşı bitireceğiz."
"Şu aile dramını bırakıp ne yapacağımız konuşmaya başlasak iyi olur."
Karan'ın bu tavırları diğerlerini daha da öfkelendiriyordu ve ortam iyice geriliyordu. Ne yapacağımıza çoktan karar vermiştim bu yüzden kısa kesip gergin ortamı hemen dağıtacaktım. Hemen planı anlatıp hepsinin fikrini tek tek almıştım sonunda bir karara varınca hepimiz dağılmıştık.
Annem ve babam önden içeriye girmişti evin bahçesine girip saçlarımı sıkıntıyla geriye attım. Uzay'ın beni aldatmadığına mı sevinecektim yoksa eski sevgilimin ve Asu'nun o canavarın elinde olduğuna mı öfkelenecektim bilmiyordum. Birlikte olduğumuz için onları kurtarma ihtimalimiz yüksekti peki ya Uzay'ı kurtardıktan sonra bana eskisi gibi olmaya çalışırsa ne yapacaktım? Nasıl açıklayacaktım bilmiyordum onu hala seviyordum fakat o canavar güvenimi tamamen yerle bir etmişti. Duygularım tamamen birbirine girmişti nefes alamıyordum sanki biri boğazıma çökmüş hem nefesimi hem düşüncelerimi boğuyordu.
Annemin evi tekrar korumaya almadığını görünce bunu fırsat bilerek saniyede evin bahçesinden çıkıp ormanın derinliklerine atlamıştım. O canavar elbet ki benim için gelecekti bu yüzden zor da olsa anneme ve babama kabul ettirmiştik. Beni yem olarak kullanacaktık gece yarısında her şey başlayacaktı fakat benim o zamanı bekleyecek kadar sabrım yoktu. Ormanın tam ortasında durup başımı kaldırdım. Rüzgarın, yaparaktan düşen damlanın ve hayvanların sesinden başka hiçbir ses yoktu. Etrafa bakınırken önümde yürüyen tavşanın adımlarına odaklanmıştım kalp ritimlerini duydukça damaklarımı yararak çıkan sivri dişlerim dudaklarımı kaşındırıyordu. Gözlerimin yandığını hissettiğim anda kana susamışlığım artmıştı sinile soluyarak bir hırsla tavşana doğru koşmaya başladım. Her ona yaklaştığımda susamam daha fazla artıyordu tam üstüne atlamak üzereyken biri önüme çıkmıştı. Hızımı alamayıp karşımdaki kişiye sert çarpmıştım.
"Hey!" diyerek anlımı tutup başımı kaldırdım.
Karan'ı görmemle şaşkınlığım biraz daha artmıştı.
"O hayvanın canını almak gibi bir düşüncen varsa hemen sil aklından."
"Neden? Neden sileyim?"
"Çünkü öyle bir şeyi asla yapmayacaksın!"
Gülerek yüzüme düşen saçları geriye ittim.
"Nedenmiş o?"
"Çünkü biz vampirler asla bir canlının kanını içmeyiz." diyerek aramızdaki adımı tamamen kapattı.
İnadına geri gitmiyordum o da bir adım geri atmamış tam dibimde duruyordu. Sürekli karşıma çıkması artık takip ediyormuş şüphesi yaratmıştı. İkimiz de birbirimizin inadına gittiğimiz için öfkeyle nefeslerimizi yüzümüze çarpıyorduk.
"Ne yapıyorsun?"
"Sevgilinin gerçekte seni aldatmadığına sevindin mi?"
"Ne?"
"Sorumu duydun."
İlk geriye adımlayan ben olmuştum bu kadar merak etmesinin sebebi neydi ya da neden böyle bir soru soruyordu anlamıyordum. Sırtım ağaca değince bütün bedenimi yaslayıp bakışlarımı dudaklarına indirdim.
"Neden soruyorsun?"
"Cevap ver evet ya da hayır bu kadar basit soruyu cevaplamakta zorlanma Sima."
"Belki evet, belki hayır." dedim inadına giderek.
Sırıtarak başını başka tarafa çevirmişti onun anneme yaptığının aynısını yapmıştım. Ne demek istediğimi de gayet iyi anlamıştı.
"Benimle oynuyorsun."
"Oyunu başlatan sendin."
BÖLÜM SONU
İnstagram hesabı, nisaxyr
Karanlık Sırlar'ı ayrıca kitap olarak da satın alabilirsiniz. Tüm internet sitelerinde mevcuttur, daha fazla bilgi için instagram adresine göz atabilirsiniz.
Keyifli okumalar...