KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~11~

Karanlık Sırlar'ın bölümleri geri yüklenmeye başlanmıştır. Desteklerinizi bekliyorum, emeğimin karşılığını almak çok önemli. Şimdiden teşekkür ederim ve keyifli okumalar....

Yere yaklaştığımı hissettiğim anda iki el belimi kavrayıp beni yavaşça indirince gözlerimi açıp ona baktım. Hala kıpkırmızı parlayan gözleriyle bana bakıyordu.

Yavaşça indirip geri çekilmişti ikimizde sessizdik. Ben Lina'nın haklı oluşuna şaşırırken o kapşonlusunu başına tekrar takmıştı.

"D-Doğruymuş..."dedim kekeleyerek.

"Bunu biliyordun zaten."

"Bildiğimi biliyorsan neden benşmle oynadın o zaman?"

"Oyunu başlatan sendin."

Bir kez bile altta kalmadan cevap vermesine sinirlensem de korkum daha fazla öne çıkıyordu. Arkasını dönüp yavaşça benden uzaklaşırken zar zor yutkunarak peşinden gidip omzundan tuttum. Hiç durmadan başındaki kapşonluyu indirip saçlarını geriye çektim. Gördüğüm şeyle şok üstüne şok yaşamıştım inanılmaz bir yüzü vardı göz rengi hala kırmızıydı dudaklarımı hafif araladığımda o korkunç gözleri dudaklarıma inmişti.

"Sen vampirsin."dedim kısık bir ses tonuyla.

Bakışlarımı dudaklarımdan ayırmadan cevap vermeyi reddetmişti.

"Gerçek göz rengin ne?"

Kaşlarıyla kolumu işaret etti.

"Kanadığı sürece gerçek göz rengimi göremezsin." Dedi dişlerini öne çıkartarak.

"Doğru bir saniye." Diyerek elbisemin kenarıyla kolumu sildim.

Ama kanamaya devam ediyordu biraz derin kesmiş olmalıydım başımı kaldırıp yüzüne baktım.

"Durmuyor ne yapacağım?"

"Düşün."

"Ne?"

"Sandığımdan da saf çıktın gözlerini kapat ve düşün."

Gayet ciddiydi nasıl yapacağımı bilmiyordum bu yüzden boş boş kanayan koluma bakıyordum. Birden kolumu yavaşça kavrayıp yutkundu zorlandığı çok belliydi.

"İyileştiğini düşün."

Dediğini yapıp hemen gözlerimi kapattım. Dudaklarımı birbirine bastırırken en iyi bildiğim şeyi gözleimin önüne iyileştiğim halimi getirdim. Birkaç dakika sonra kolumu bırakmıştı korkarak gözleirmi açtığımda kolumu işater etti. Bakışlarımı koluma çevirdiğimde dudaklarım şaşkınca hafif açılmıştı. Tamamen iyileşmiş sadece kan kalıntıları vardı inanamayarak sırıtmıştım bunu nasıl başarmıştım?

"Bunu nasıl-"

Ona bakmak için başımı tekrar kaldırdığımda yoktu birden kaybolmuştu hissetmemiştim bile etrafa bakınırken arkamdan bir tanıdık bir ses bana seslendi.

"Sima?"

Hemen arkamı döndüm Lavin'i görmrmle kendimi toparlayıp kolumu arkama saklamam bir olmuştu.

"Senin burada ne işin var?"diyerek bana yaklaştı.

Bileğimi sakladığımı fark etmiş olacak ki kolumu sertçe tutup çekti. Kan kalıntılarını görünce kaşları çatılmıştı bakışlarını bana çevirip öfkeyle soludu.

"Biliyorsun."dedi öfkesinin arasında kısık bir sesle.

Cevap vermedne kolumu çekip bir adım geriye attım. Bakışlarıyla beni takip ederken daha önce görmediğim o yüz ifadesini giyindirmişti. Kızgınlığı...