KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~38~

Kimse dediğini ikiletmeden çıkmıştı Yıldız abla yanıma oturup iki elimi tuttuğunda büyüyü yapmadan önce konuşmak istiyordum. Bu nedenle ellerimi çekip gözlerini açmasını bekledim.

"Yıldız abla?"

"Sima ellerini vermeli ve sessiz olmalısın."

"Sanırım ben hala cadıyım."

Sonunda gözlerini açıp bakmıştı bunun garip geldiğinin farkındaydım fakat Karan'ın anılarını görmüştüm. Ve bu da ona işaret ediyordu.

"Y-Yani sanırım... Geçmişi görebiliyorum."

"Nasıl?"

Verdiği tek cevap gayet sakin ve sade bir ses tonuydu ne şaşırmış ne de sevinmişti.

"Karan..."

İsimi bile andığımda içim sızlıyordu öyle kırmıştı ve incitmişti beni.

"Bana kapşonlusunu giyindirdiğinde-"

"Üstündeki onun mu?"

Bakışlarımı hızla üstüme çevirdim çıkarttığını sanıyordum ama hala üstümdeydi en azından bu konuda kaba davranmamış olması iyiydi.

"Evet bunu giyiniğim anda anılarına gittim."

Söylediklerime karşı hala bir tepki vermemiş hatta tam tersine ilk defa tebessüm ederek ellerimi tekrar avuçlarının arasına almıştı.

"Sen hala cadı değilsin Sima sadece gerçek hisler biriktirdiğin kişilerin anılarını görebilirsin."

"Bu ne demek?"

"Yani demek istediğim her cadının kendine özel bir güçleri daha vardır. Mesela ben tehlikeyi birkaç dakika önce hissedebiliyorum annen istediği kişinin ne yaptığını anında görebiliyordu. Ve senin de gücün gerçekten değer verdiğin kişilerin anılarını görebiliyorsun."

"Ama Aren bütün gücümü aldı sanıyordum."

"Sanıyordun, bu güç diğerleri gibi değil Sima o sana bağlı mesela kalbini sökebilir misin?"

"Hayır."

"Aynı o şekilde öldüğünde bile bu gücü kimse senden alamaz tamamen seninle birleşen bir şey güç doğduğundan beri seninle olan."

Cevap vermeden başka tarafa baktım gerçekten değer verdiğim insanların anılarını görebiliyorsam Karan'a içten bir şey hissediyordum. Onu ilk gördüğümden beri böyleydi ama nasıl olurdu? Anlayamıyordum Karan'ı ilk gördüğüm zaman sadece korku hissetmiştim.

"Hazırsan başlayalım mı?"

"Bir saniye..."

Soru sorarcasına gözlerime bakmıştı. Madem Karan'ı ilk gördüğümden beri ona bir şeyler hissediyordum o zaman inanmak ile inanmamak arasında kaldığım bir inancı sormak istiyordum.

"Reenkarnasyon var mı?"

"Anlamadım?"

"Yani ölen insanlar tekrardan dünyaya başka hayatlarla başka şekilde gelebiliyorlar mı?"

"Nora anlattı sanıyordum."

"N-Neyi?"

Sözümün hemen adından ciğerlerim sökülürcesine öksürmüştüm tıpkı babam gibi sarsılmamam için omuzlarımdan tutmuştu.

"İnsanlar tabi ki de öldükten sonra reenkarnasyon olarak tekrar hayata geliyorlar. Bunlar vampirler, kurtlar, cadılar ve bir çok doğaüstü varlıklar için geçerli değil. Fakat insanlar tekrardan doğar başka hayatlarda tamamen hafızası silinmiş bir şekilde."