KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~62~

Valizimin fermuarını çekip karşımda beni sessiz sessiz izleyen ikizlere baktım. Gideceğim için çok üzülüyorlardı. Dün sabah Yıldız abla ve onları aramayı bırakmış gitmeye karar vermiştim çünkü eğer burada böyle elim kolum boş şekilde durmaya devam edersem delirecektim. Buna kaçmak dense de ben acılarımdan bir süre uzaklaşmak diyordum. Hepsi benim için en iyisi olduğunu bilseler de üzülüyorlardı. Özellikle de ikiz kızlarım...

Bu süreçte ikizlerde kalmıştım bana ayırdıkları odanın yatağına valizimi indirip oturdum.

"Üzülmeyin artık."

"Nasıl üzülmeyelim Sima, gidiyorsun ve nereye gittiğini de söylemiyorsun."

Lavin haklıydı nereye gideceğimi söylememiştim eğer söylersem peşime takılırlardı.

"Benim için en iyisi bu olacak Lavin hem tamamen gitmiyorum geri döneceğim."

"Ne zaman döneceğini de bilmiyoruz."

Lina'nın cevabıyla başımı eğdim Karan da dünden beri yoktu. Hastanede olanlardan sonra benden uzak duruyordu fakat uzaktan da olsa içi içini yiyordu. Dün de gideceğimi öğrendiğinde çıkıp gitmiş bir daha da gelmemişti.

"Döneceğimi biliyorsunuz sonuçta."

Lina ağlamamak için dirense de başarılı olamıyordu. Çenesi titriyor gözleri doluyordu.

"Bizim tek ailemiz sensin Sima çok geç kalma olur mu?"

Lina'yı ilk defa böyle görüyordum aslında ne kadar sert de olsa içinde hassas bir kızdı. En çok onlarla vedalaşmakta zorlanıyordum. Derin bir nefes alarak ayağa kalkıp kollarımı açtım.

"Bu konuşma bizi çok ağlatacak en iyisi hemen vedalaşalım."

Sanki bunu dememi bekliyorlarmış gibi ikisi de yanıma gelip sıkıca sarılmıştı. Annem ve babamdan kalan tek anılarımdı. Aslında her ne kadar ailem yok desem de ikizlerim vardı. Annem ve babamdan sonra canlarını verebilecek kadar çok seviyorlardı beni.

"Seni çok seviyoruz." dedi Lavin.

"İkizim haklı."

Lina'nın sevgi sözlerinden hoşlanmadığını bildiğim için bu konuşmasına gülmüştüm. İkisine de sıkıca sarılıp gözlerimi kapattım.

"Bende sizi çok seviyorum."

"Sima!"

Erkam her zaman ki gibi odaya yine pat diye dalmıştı. Sarıldığımızı görünce gitmesini beklerken dudaklarını büzmüştü.

"Bensiz veda mı!"

İkizler benden ayrılıp göz yaşlarını silerken güldüler.

"Her şeye atlamasan ölürsün zaten." Dedi Lavin.

Omuz silkerek bana sarılıp çocuk gibi ağlamaya başlayınca şaşkınlıkla dudaklarım aralandı. Kaşlarımı kaldırarak kızlara bakarken ikisi de göz devirmiş ve odadan çıkmıştı.

"Erkam?"

"Sus lütfen yeterince duygusalım."

"İyi de neden?"

"Özel günümdeyim."

Omzuna vurup kendimden ayırdım erkek başıyla özel günden bahsediyordu.

"Saçmalama!"

"Gitmesen olmaz mı? Bak hepimiz çok üzülüyoruz."

"Gitmek zorundayım Erkam kendi iyiliğim için."