KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~34~

Yine cevap vermeden devam ediyordu kendi canını hiçe sayarak bunu yapıyordu. Ne kadar acı çekse de belli etmiyordu gözlerinden akan kanlar üstüme damladığı anda içimdeki acı tamamen silinmişti. Gözlerini yavaşça araladığında bir kez daha yanaklarından kanlar süzülmüştü.

"Geçti mi?"

Başımı sallayıp gülümsedim kendini bir an olsun düşünmeden içimdeki o acıyı alıp beni gerçekten bir kez daha kurtarmıştı. Güçsüz ellerimi ellerinden çekip usulca yanaklarından süzülen kanı silerek göz yaşları içinde cevap verdim.

"Geçti..."

"Kurtardım seni küçük kızıl sözümü tuttum ve kurtardım."

"Evet bir kez daha kurtardın." diyerek elimi indirdim.

O kadar yorgundum ki gözlerimi tekrardan kapattım Karan vücudumu kollarının arasına alıp ayağa kalktı.

"Cadı bizi eve götür!"

Bunu söylemesiyle soğuk rüzgar yüzüme esmişti ardından Karan tekrar yürümeye başlamış ve kapıyı açmıştı. O da benim kadar güçsüz düşmüştü bu yüzden koşamıyor ya da hızlı hareket edemiyordu. Hepsi kendi başıma hayatta kaldığımı düşünüyordu fakat ben yine annem sayesinde ayağa kalkmıştım yine o benim yanımda olmuştu tıpkı bisikletten düştüğümde bana söylediği söz gibi her zaman ayağa kalkamam yardım etmişti. Merdivenleri çıktığını hissederken tamamen kendimi onun kollarında uykuya bıraktım.

"Anne?"

Ortam tamamen karanlıktı fakat annemin kokusunu alabiliyordum.

"Güçlerini kaybettin Sima."

"Anne neredesin?"

"Güçlerin olmadan sen bir hiçsin Sima."

"Biliyorum... Ama ailemi ve arkadaşlarımı kaybedemezdim."

"En iyi seçimi yaptığını biliyorum Sima fakat artık tamamen insansın."

"Ama kazandım anne hem hayatta kaldım hem de ailemi ve arkadaşlarımı korudum."

Cevap vermeyince karanlıkta bir sağa bir sola bakındım sanki büyük bir boşluktaydım.

"Anne?"

Yine cevap yoktu.

"Anne!"

Sadece hafif bağırmama rağmen boşluk benimle birlikte sallanmıştı. Nedenini bilmeden derin bir nefes alıp tüm gücümle bağırmaya başladım.

"Anne!"

Terler içerisinde gözlerimi açtığımda nefes nefeseydim yanımda babamı görünce nefesimi düzene sokarak elimi anlıma koydum.

"Baba?"

Hemen bakışlarını bana çevirdi gözlerindeki o burukluğu görebiliyordum.

"Meleğim! İyisin..."

Başımı sallayarak doğruldum babam hemen elimi tutup defalarca öpmüştü.

"Kendini yorma lütfen biraz dinlen."

"Baba annemi gördüm."

Bakışları aniden değişmişti.

"Nasıl gördün?"

"Yani görmedim ama sesini duydum kokusunu aldım bana güçlerimi kaybettiğimi sayıklayıp duruyordu."

"Yıldız göndermiş olmalı."