KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~72~

"Peki ben! Sima ben! Sen bizi düşünüyorsun da kendini neden düşünmüyorsun! Seni bir kez daha kaybedemem! Olmaz! Orada hepsine karşı tek savaşamazsın! Aç şu kalkanı lütfen!"

Yapamazdım içimdeki bu canavarla bir gün daha geçiremezdim. Karan'a verdiğim sözümü tutacak oradan çıktığımda kazandığımı gösterecektim. Ellerimi kalkana koyup Karan' tebessüm ettim.

"Üzgünüm... Çok üzgünüm sen beni kaybetmek istemiyorsun ben hepinizi anla beni lütfen. Oradan çıktığımda sana verdiğim sözü tutacağım ve içimdeki katilden kurtulacağım."

Gözleri anında kıpkırmızı olmuş sivri tırnaklarıyla kalkana vuruyor öfkeyle bağırıyordu. Onu izlemeyi bırakıp nehre döndüm. Annemi kaybettiğim bu nehre...

İçimdeki annemin katiliydi ve onu benden aldığı yerde bir başkası için savaşacaktım. Durgun neredeyse hiç ilerlemeyen nehir şimdi deli gibi akıyor sesi kulaklarıma doluyordu. Derin bir nefes alıp hiç düşünmeden nehre attım kendimi.

Karan arkamdan bağırıyor diğerleri kalkanı kırmaya çalışıyor en önemlisi de Yıldız abla yaptığım büyüyü bozmaya çalışıyordu. Su saçlarımı bir sağa bir sola savururken gözlerimi açıp etrafa bakındım. Söylediği kapıyı göremiyordum, yüzmeyi bırakıp olduğum yerde etrafıma bakınmaya devam ederken nefesimin git gide tükendiğini hissediyordum.

"Sima?"

Kafamın içinde yankılanan ses ile gözlerimi açabildiğim kadar açtım, bu annemin sesiydi.

"Beni duyabildiğini biliyorum ve ne kadar öfke dolu olduğunu da ama benim görevim sana yol göstermek."

"Anne..."dedim içimden özlem dolu bir sesle.

"Beni dinle Sima vakit yok."

Başımı iki yana salladım seneler sonra sesini duymuşken içimi yiyip bitiren o pişmanlığı dile getirecektim.

"Özür dilerim anne. Sana gitmeni söylediğim için kendimden uzaklaştırdığım için çok üzgünüm."

"Biliyorum, biliyorum Sima öfken seni her seferinde ele geçiriyor ve ne yaptığını ne söylediğini bilmiyorsun. Ben hiçbir zaman gitmedim hep yanındaydım."

"Anne bir kez daha değer verdiğim birini kaybedemem lütfen bana yardım et."

"Edeceğim Sima beni iyi dinle çünkü bu sana son yol gösterişim."

"Bu ne demek?"

"Oraya girdikten sonra her şey değişecek eğer kazanırsan her şey yok olacak zihninden tamamen çıkıp özgür olacağım. Ama kaybedersen öleceksin, öleceksiniz ve Aren hepinizi yok edecek."

"Ama-"

"Şimdi bunun zamanı değil Sima söylediklerimi harfiyen yap."

Suyun altında gözlerim dolmuştu fakat bunu hissedemiyordum. Annemle seneler sonra ilk kez iletişime geçmişken gideceğini söylemesi canımı yakmıştı.

"Gözlerini kapat ve o kapıyı hayal et. Fakat bu öncekiler gibi değil cadı yanını tamamen ortaya koymak zorundasın."

"Hayal gücümün ne kadar iyi olduğunu biliyorsun. Bu yüzden yapabilirim."

"Cadı yanında olan bütün güçlerini ortaya koymayı sakın unutma."

Başımı sallayıp gözlerimi kapattım.

"Sen başarabilirsin doğduğun günden beri asla başarısız olmadın bu yüzden sana güveniyorum."

"Güvenini boşa çıkarmayacağım anne.