KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~28~

Babam düştüğü yerden kalkıp kollarımdan yakalamıştı. Başımı omzuna koyup gözlerimi sıkıca kapattım.

"Baba..."

"Tamam meleğim geçecek..."

Bunu söylerken içindeki acıyı sesine yansıtmıştı o benden kat kat daha kötüydü. Sevdiği kadını kaybetmişti ve sırf bana destek olmak için teselli vermeye çalışıyordu. Ama bunun tesellisi yoktu ki annesizliğin tesellisi nasıl olabilirdi?

"Kalk birtanem."

İncitmemek için çabalarken kollarımdan tutup kaldırmıştı. Gözlerimi hiç açmadan onu dinlemeye devam ediyordum.

"Bizi biraz yalnız bırakabilir misiniz? Baba kız biraz konuşalım."

Sözünün hemen ardından yavaş adımlarla beni eve soktu burnuma dolan annemin kokusuyla dudaklarımı ısırdım nasıl da kokuyordu benim annem...

Kapıyı ardımızdan kapattıklarında babam beni koltuğa oturtup elimi bırakmadan yanıma oturmuştu.

"Bana bak meleğim."

Eğdiğim başımı kaldırıp göz yaşları içinde babama baktım bu sefer o başını eğmiş ve titreyen sesiyle konuşmaya başlamıştı.

"Sana nasıl teselli vereceğimi bilmiyorum kızım Nora'nın yokluğunu nasıl aratmayacağımı da..."

"Baba..."diyerek elini daha sıkı tuttum.

"Elimden hiçbir şeyin gelmeyeceğini de biliyorum ama annenin sana söylediği sözü söylemek istiyorum Nora sen doğduğun günden beri her zaman şöyle derdi."

Acısının içinde sırf beni güldürebilmek için annemin taklidini yaparak göğsünü gerdi.

"Sen her zaman güçlü olacaksın öyle bir güce sahip olacaksın ki kimse seni üzemeyecek kırmayacak hatta yenemeyecek. Bu gücünü ne olursa olsun yanlış kullanma." Diyerek burnuma makas attı.

"Yoksa seni cezalandırırım."

Neye uğradığımı şaşırarak burukça gülümsedim. Babam da benimle birlikte dolu gözlerle gülmüştü. Bağlı saçlarımdan çıkan perçemleri kulağımın arkasına sıkıştırıp gülümsemesini yüzünden silmedi.

"Güçlü olmak zorundasın Sima annen seni hiç cezalandırmadı ama beni kesin uyardı."

"Ne dedi?"

"Eğer güçlerini yanlışa kullanırsa onu cezalandır dedi."

Kızar gibi söylemesi gülmeme neden olmuştu birkaç dakika sessizce yerle bakışmıştık. Babam sevdiğini ben annemi kaybetmiştim iki acının da tesellisi yoktu ve bu yüzde birbirimize destek olamıyorduk. Babam sessizliği bozmak adına yüzümü avuçlayıp yüzündeki tebessümle derin bir nefes aldı.

"Uzay senin için çok endişelendi birtanem."

"Baba lütfen şu an hiçbir şey düşünecek durumda değilim."

"Biliyorum meleğim... Biliyorum ben sadece söylemek istedim."

Başımı salladım sadece çünkü yeterince canım yanıyordu bir de ona nasıl açıklayacağım derdine düşmek istemiyordum.

"Hadi biraz dinlen sen yarın büyük gün."

Evet yarın büyük gündü annemsiz ilk günüm olacaktı kasaba şüphelenmesin diye okula gitmek zorundaydım. Güçlü durabilecek miydim bilmiyordum usulca ayağa kalkıp babama baktım benim yanımda her ne kadar güçlü durmaya çalışsa da yapamıyordu. Gitmemi beklerken yavaş adımlarla merdivene doğru ilerledim. Merdivenin başında durup bir an babama baktım başını eğmiş ağlamamak için kendini sıkıyordu.