Nathalie's POV
Grabe ang pintig ng puso ko. Namamawis ang kamay ko sa sobrang kaba ko.
Sa isang iglap bigla akong natauhan. Bigla kong naramdaman kung gaano kahalaga ang tao na ito sa akin.
Pakiramdam ko ikamamatay ko kung isa nanamang tao ang mapapalayo sa akin.
"Sorry,sorry." Paulit ulit kong bigkas.
Itinakbo namin si Josh sa hospital dahil hinimatay siya. Hindi ko alam kung bakit pero bigla nalang siyang nawalan ng malay habang nakayakap sa'kin.
Oo,habang nakayakap sa akin.
Sa mga sandaling 'yon bigla akong natauhan.
Masyado na akong nadala sa emosyon ko.
Nawalan ng preno ang bibig ko at inilabas lahat ng gustong sabihin.
Ipinaliwanag sa akin ni Jenna lahat at duon ko lang napagtanto na lahat ng sinabi ko ay mali.
Lahat mali.
Ayoko mang isipin na ako ang dahilan ng pag passed out ni Josh pero wala namang ibang dahilan at hindi siya magkakagano'n kung hindi ko siya pinag salitaan na parang lahat ng nangyari ay kasalanan niya.
This is my fault.
"Excuse me are you the patients relative?" Tanong sa akin ng doctor pagka labas niya ng room ni Josh
"Ahm,yes." Sangguni ko naman.
"You're his?"
"Girlfriend" tulala kong sambit.
"Ex-girlfriend." Dugtong ko.
"Okay? Well Miss?"
"Nathalie."
"Well miss Nathalie,according to the examination na isinagawa kanina low blood po ang patient and nakitaan din po namin siya ng sakit na cancer. Medyo kumalat na po ito sa bandang dibdib niya na kinalabasan naman po ng pagka low blood niya. Possible din po na bago pa ma low blood ang patient nakaramdam na siya ng pananakit ng ulo or di kaya kumikirot ito at kung minsan din ay mabigat sa pakiramdam ngunit hindi po ito simpleng sakit lang ng ulo,maaring isa din po itong symptoms ng pagkalat ng sakit niya sa katawan ngunit masyado niya pong hindi ininda kaya ito sinisingil na siya ng katawan niya." Saad ng doctor na tinanguan ko naman.
F*ck sh*t.
Future RN ako eh pero sa sobrang taranta ko nakalimutan ko ihandle yung mga ganitong situation,napag aralan ko na 'to eh. Pati yung mga sakit na ganyan alam ko kung saan possible kumalat at kung anong pwedeng mangyari sa patient.
Pero sa isang iglap natabunan agad ng takot lahat ng napag aralan ko.
"Ah before I forgot,Stage 3 Cancer po ang sakit ng patient. 7-9 months to live po,I'm sorry." Sambit ng doctor at nag paalam na aalis na muna.
Ako ito,naiwang tulala.
Stage 3?
7-9 months to live?
Dati stage 2, 2 years to live ngayon 7-9 months na lang?
Pinaiikli ko ang buhay niya.
Pinaiikli ko ang buhay ng taong nagmamahal sa akin.
Gano'n niya ba ako kamahal? Na handa siyang ubusin lahat ng natitirang araw niya dito sa mundo para lang sa'kin?
Para lang sa taong paulit ulit siyang sinsaktan.
I remember,he's the one who thought me to live my life to the fullest.
I remember how happy we are before.
How happy we live before.
Tapos ito ako ngayon,imbis na tulungan siya lalo ko lang pinalalala ang karamdaman niya.
Ang sama kong tao.
Nabulag ako ng mga nangyayari sa akin.
Hindi ko man lang inisip yung ibang nangangailangan.
I'm the real selfish and not him.
Oo,nasaktan ako kasi nalaman kong inilayo na sa akin si Tristan. Sobrang layo.
At sa sobrang layo na 'yon alam kong hindi na kami pag tatagpuin.
Nasaktan ako ng sobra.
At dahil nasaktan ako ng sobra nahirapan akong makita na nasasaktan ko nadin pala siya.
Na nakakasakit na pala ako ng iba.
Hindi ko namalayan na sa sobrang sarap magmahal nakalimutan kong hindi ko dapat paikutin ang mundo ko kay Tristan,dahil pag ginawa ko yon kapag pinag layo kami ng tadhana hindi ko kakayanin ang sakit.
At dahil hindi ko kinakaya,sa iba ko pinapasa.
Sa mga taong hindi deserve masaktan.
Hindi lang isa ang nasaktan ko,alam ko kahit ang mga kaibigan ko hindi gustong makitang nagkakaganito ako.
Dahil hindi ako 'to.
Nung nag break naman kami dati ni Josh hindi ako ganito ka nasaktan.
Oo nasaktan ako pero tinanggap ko din. 'Yon ang gusto niya eh atsaka napag usapan namin pero yung kay Tristan,natapos ang relasyon namin ng hindi namin nalalaman.
Tapos na nga ba?
Sinilip ko ang transparent window sa kwarto ni Josh.
Nakita ko yung machine na nag cocontrol ng heartbeat niya.
Full yourself together,Nathalie. Hindi ka iiyak. Hindi ka na iiyak.
Lalaban si Josh.
Kailangan ko ayusin ang sarili ko. Kailangan kong tapusin lahat ng nasimulan ko at ipagpatuloy ang pag aaral ko.
Alam ko,kung gising man si Tristan ngayon,magagalit siya pero alam ko wala siyang magagawa. Mama niya ang nag decide at hindi niya masusuway 'yon. Sigurado ako,kung di niya man magagawang paglapitin kami ng tadhana hihilingin niya nalang sa diyos na sana maayos ako at ipinagpatuloy lahat ng nasimulan na sana matupad ko lahat ng mga pangarap namin kahit wala siya sa tabi ko.
Pero alam ko sa sarili ko,hindi ko na kakayaning palitan ang isang Tristan.
Siya lang ang kauna-unahang tao na nakapag paikot ng mundo ko.
Sa ngayon,wala akong dapat gawin kung hindi ang lumaban at magpakatatag.
Bata pa ako,marami pa akong pag dadaanan.
Nakaramdam ako na parang may kumalabit sa akin.
Nilinga ko ito.
It's his mom.
"Can we talk?" She ask.
I nod.
We go to the chapel.
"I'm sorry." Sambit nito.
"I'm sorry if I force you to choose whether it's your boyfriend or Josh."
"Natatakot lang talaga ako,Nathalie,dahil bilang isang ina alam ko kung ano at sino ang makakapag pasaya sa anak ko. Natatakot ako na baka kapag wala akong nagawa tuluyan nalang akong iwan ni Josh." Nagsimula ng maglabas ng luha ang mga mata nito.
"I'm sorry alam ko madami din akong mga pagkukulang sa anak ko pero ito ako nag hahanap ng mag susulosyon at I'm sorry kung ikaw. Pero wag ka mag alala,"
"Hindi na kita pipilitin. You're free to live in what you want." At tuluyan na itong humagulgol.
"Shh,tita." Pag papatahan ko sabay hagod sa likod nito.
"Wala po kayong dapat ika-sorry,wala po kayong kasalanan."
"Ako nga po dapat ang mag sorry. I keep on hurting Josh even if he doesn't deserve. Masyado lang po talaga akong nabulag sa mga nararamdaman ko at I'm sorry if pati si Josh nadadamay sa problema ko. I'm sorry if instead na pahabain ang buhay ni Josh lalo ko lang siya pinapahirapan at pinaiikli ang buhay. I'm sorry,sorry,sorry." I said as my tears started falling down.
I'm really indeed weak.
I can't hold back my tears anymore.
She just hug me quietly.
I thought magagalit siya at sasampalin ako. Sisisihin sa mga nangyayari kay Josh.
"Shh,don't blame yourself. May pagkukulang din ako." Pag hagod nito sa likod ko.
"I won't hurt him anymore po. I'm sorry." Sambit ko pa.
Now I see his worth.
He deserve to live more.
To be Continued...
[A/N: wala po akong alam sa pag dodoctor,pag pasensyahan niyo na po at imbento lang ang mga sinabi ko duon banda sa mga symtoms etc..
See you sa next...or maybe last chapter of this story🙊.
안녕!]