Umudum AŞK# YENİDEN YAYINDA#

3.BÖLÜM

Umut dalgın dalgın önüne gelenleri didikliyordu. Beren bunu fark edip yanına yaklaştı.

"Beğenmediniz galiba" diyerek yüzüne merakla bakıyordu.

" Ne?" Umut daldığı düşüncelerden sıyrılıp birden irkildi.

"Yemeğinizi diyorum, beğenmediyseniz başka bir şeyler hazırlatabilirim"

"Yok beğendim, teşekkür ederim. Ne yapacağımı düşünüyordum sadece"

"Buraya ilk defa mı geliyorsunuz?"

"Evet, benim için plansız bir tatil oldu. Oturmaz mısınız?"

"Tabii" diyerek Beren masaya oturdu.

"Benim adım Umut" diyerek elini uzattı. Beren de aynı sıcaklıkla elini uzattı.

"Benim adım da Beren tanıştığıma memnun oldum" diyerek gülümsedi.

"Şimdi durum analizi yapalım ve size biraz yardımcı olalım" diyerek Umut'a göz kırptı. Umut kızın sıcak tavrıyla kendini daha rahat hissetmeye başladı.

"Peki Beren hanım söyleyin bakalım nasıl bir durumdayım"

"Şimdiiii hiç hesapta yokken, plansız bir tatile çıktınız. Bu öyle bir tatil ki nereye gittiğinizi bile bilmeden kendinizi tanımadığınız yollara attınız. Tahminlerimde yanılmıyorsam bunu sebebi bir kadın. Özel bir kadın... Yanılıyor muyum?"

"Güzel analiz.Peki, benim durumumdaki biri için şimdi ne önerirsiniz"

"Basit, anın tadını çıkar, burası kapanacak yaralar için güzel bir yerdir. Kısacası yaşamaya devam et. Hiçbir acı geçmeyecek kadar can yakmaz. Yani acın seni öldürmez sadece geleceğe daha sağlam bakmanı sağlar."

"Uzaktan konuşmak kolay geliyor.Her şey o kadar basit değil."

"Öyle mi?"

"Öyle"

"Bak,iyi bir insana benzediğin için bu kadar açıklama yapıyorum sana. Hayat, her insanı farklı sınar. Ama şunu bilecek kadar da büyüdüğümü, en azından senin acın karşısında konuşacak kadar hak sahibi olduğumu düşünüyorum"

"Bu hakka sahip olduğunu nerden biliyorsun?"

"Küçük yaşta annesini kaybedip bu acıyla baş etmeyi öğrenen bir kız çocuğu olduğum için biliyorum." Umut'un yüzü birden allak bullak olmuştu.

"Şeyyyy, ben özür dilerim" Ne diyeceğini bilmez bir halde hali tavrı değişti.

"Özür dilemene gerek yok, bu bir gerçek ve ben bu gerçek ile yüzleşeli yıllar oldu. İnan anne kaybını yaşayan ve bu acıya zor da olsa alışan bir insan olarak konuşuyorum. Ben bunu atlatabildiysem sende yaşadığın o acıyı atlatabilirsin. Yüzleş, besbelli kaçmışsın yüzleşmekten ama ne zaman gerçeğinle yüzleşirsen işte o zaman atlatabilirsin."

"Benimkisi atlatmak değil de hazmetmek galiba"

"İşin daha da kolay o zaman"

"Nasıl?"

"Bak bu konuda yardımcı olabilirim istersen" diyerek Beren göz kırptı.

"Hımmm,kulağa hoş geliyor" diyerek Umut ellerine göğsünde birleştirdi.

"Tamam o zaman önce yemeğini ye, bende içerideki işlerimi halledeyim sonra beraber çıkalım."

"Nereye çıkalım?" Umut hayretler içersinde bakıyordu.

"Önce sana kalacak yer ayarlayacağız, sonrada kanayan yaralarını pansuman edeceğiz. Bu süreçte doktorunuz ben oluyorum."diyerek göz kırpıp masadan kalkarak içeriye yöneldi.

Umut şaşkın şaşkın kızın arkasından bakıyordu. Ne olduğunu bile anlamadan tuhaf bir şekilde mutlu olmuştu. Bu kızda farklı bir şeyler vardı. Bugüne kadar hiçbir kadında tatmadığı bir şeyler.Huzur gibi...Güven gibi...Şefkat gibi..