Το Κρυφτό 2: Ένα τελευταίο τραγούδι

...Ψυχολογικό Τραύμα...

Μια βδομάδα αργότερα

[Λιάκος] Τρίτη 15 Αυγούστου 2023 - περίπου 10 π.μ.

Λι: Και που πάμε τώρα;

Είπα γυρνώντας προς το πλάι και κοιτώντας την στη θέση του οδηγού. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο δρόμο και ήταν ήρεμη, με τον ευχάριστο τρόπο.

Λ: Τώρα πάμε σπίτι.

Είπε ρίχνοντάς μου ένα σύντομο βλέμμα έχοντας ένα μικρό, αλλά γλυκό χαμόγελο στα χείλη της.

Μ: Τι;! Εγώ νόμιζα πως θα σταματούσαμε να φάμε!

Φώναξε, έχοντας τιναχτεί από τη θέση του και έχοντας γαντζωθεί άγαρμπα από το κάθισμα της Λίνας.

Λι: Καλά ρε! Πάλι το φαγητό σκέφτεσαι;!

Μ: Ε τι να κάνω μωρε! Αφού η άλλη με έβαλε να φάω μόνο ένα φρούτο το πρωί!

Μα: Πρώτων!...

Φώναξε δίπλα του, κοιτώντας τον δολοφονικά.

Μα: ...Η ΑΛΛΗ που λες είναι η κοπέλα σου και κάθεται δίπλα σου! Οπότε θα σου πρότεινα να πρόσεχες τι λες. Δεύτερων! Χθες το βράδυ χλαπάκιασες τόσα κομμάτια πίτσας και το πρωί παραπονιώσουν πως πόναγε η κοιλιά σου. Τι ήθελες να κάνω; Να σου δώσω να φας κι άλλο και μετά να είχαμε τρεχάματα στο αεροπλάνο;

Γύρισα το κεφάλι μου στο πλάι και κοίταξα όσο πιο πολύ μπορούσα προς το μέρος τους.

Λι: Μαρία...

Μα: Πες.

Λι: Στ'αλήθεια έφαγε μόνο ένα φρούτο;

Μα: Τώρα... κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας; Εγώ του έδωσα να φάει ένα μήλο. Αυτός όμως αποφάσησε πως πείναγε κι άλλο και έκανε "διάρρηξη" στο ψυγείο! 

Εγώ κι η Λίνα προσπαθήσαμε να συγγρατήσουμε για λίγο τα γέλια μας αλλά προφανώς, αποδείχθηκε αδύνατον.

Μ: Μα... Δεν έφαγα πολύ....

Μα: Ναι καλέ! Μόνο ολόκληρο το τάπερ με το παστίτσιο το οποίο είχε περισσέψει από χθες.

Κι εκεί αρχίσαμε να γελάμε όλοι μας.

Για όσους δεν το κατάλαβαν, αυτήν τη στιγμή βρισκόμασταν στο Λονδίνο και πηγαίναμε κατευθείαν προς το σπίτι στο οποίο η Λίνα έμενε τα τελευταία 3 χρόνια. Θέλαμε να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε μαζί της. Δηλαδή αυτήν τη μία βδομάδα που μας είχε απομείνει. Σήμερα τα ξημερώματα η Λίνα μπόρεσε επιτέλους να βγει από το νοσοκομείο του λημεριού κι αμέσως πήραμε την πρώτη πτήση για Λόνδίνο. Επειδή η Λίνα ήταν για 2 μήνες σε κώμα, της ήταν πολύ δύσκολο να περπατήσει. Έτσι χρειάστηκε τουλάχιστον μία βδομάδα για να κάνει μερικές φυσιοθεραπείες και να μπορέσει να ξανά περπατήσει φυσιολογικά.