Το Κρυφτό 2: Ένα τελευταίο τραγούδι

Ανατροπή

[Μαρία]

Δε μπορούσα πια να στοχέψω τον Πάνο. Είχε κρυφτεί πολύ καλά.

- Γαμώτο! Γιατί δεν τον σκότωσα κατευθείαν;!-

Ξεφύσιξα νευριασμένη κοπανώντας τον τοίχο, δίπλα από το σπασμένο παράθυρο απ'όπου είχε πέσει πριν η Λίνα με τον Πανό.

Μ: Μαρία...

Είπε ακουμπώντας τα χέρια του στους ώμους μου και γυρνώντας με προς το μέρος του.

Μ: ... Ηρέμησε. Δεν-

Μα: Πως να ηρεμήσω;! Είχαμε την ευκαιρία να τον τελειώσουμε μια και καλή και αστοχήσαμε!...

Μ: Αγάπη μου-

Μα: ...Θα μπορούσαμε να το είχαμε τελειώσει εδώ αλλά...

Μ: Αγάπη μου...

Μα: ...αλλά τα κάναμε θάλασσα! Πως-

Μ: Αγάπη μου!

Φώναξε ενώ εγώ είχα αρχίσει να βουρκώνω χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι. Η φωνή του με έκανε επιτέλους να τον κοιτάξω στα μάτια. Ήταν ήρεμος και το βλέμμα του ήταν γλυκό.

Μ: Δεν πειράζει. Ήταν μακρινή η βολή και κανένας μας δεν έχει συνηθίσει ακόμη να στοχεύει τόσο καλά.

Μα: Ναι όμως-

Μ: Θα υπάρξουν κι άλλες ευκαιρίες. Προς το παρόν κι αυτό που κάναμε να ξέρεις βοήθησε.

Κατέβασα το βλέμμα καθώς ήξερα πως είχε δίκιο. Είχα χρόνια να χρησιμοποιήσω όπλο, ασχέτως την εξάσκηση που κάναμε, και εκείνος δεν είχε ξανά χρησιμοποιήσει πριν. Τουλάχιστον δε μου έχει πει πως έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθον κάποιο όπλο. Γύρισα ξανά το κεφάλι μου προς τη Λίνα και την είδα να προσπαθεί να σηκώνεται.

Μα: Κοιτά!

Είπα ξαφνιασμένη. Και να έτρεχα ως εκεί για να βοηθήσω, δε θα προλάβαινα, ή τουλάχιστον δε θα με άφηνε να βοηθήσω. Τώρα που η Λίνα είναι η Λύκαινα δε θα είχε κανένα νόημα να δείξεις πως νοιάζεσαι για'κείνη. Απλά θα σε αγνοούσε ή θα σε έδιωχνε με τα σκληρά κι απότομα λόγια της. Δεν ήμουν ακόμη έτοιμη να αντιμετωπίσω ξανά εκείνο το άτομο. Δε μπορούσα. Δεν ήμουν το άτομο που ήμουν κάποτε. Έχω μαλακώσει και ήξερα πως αν τολμούσα να της μιλήσω τότε θα έσπαγα.

Μ: Κοιτά το χέρι της! Είναι γεμάτο αίματα!

Είπε ξαφνιασμένος δείχνοντας το χέρι στο στομάχι της ενώ εκείνη σηκωνόταν όρθια και κοιτούσε παρατηρητικά γύρω της.