Το Κρυφτό 2: Ένα τελευταίο τραγούδι

Χαμένη ελπίδα;

2 ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ

[Λιάκος]

8 Αυγούστου 2023. Καθώς έμπαινα στο αυτοκίνητο, στο γκαράζ της εταιρίας, το κινητό μου άρχισε να χτυπάει πριν προλάβω να το πετάξω γι'ακόμη μία φορά στη θέση του συνοδηγού. Το κοίταξα κι έκλεισα την πόρτα, σηκώνοντάς το.

Λι: Έλα.

Ε: Έλα. Που είσαι;

Λι: Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο.

Είπα βάζοντας τη ζώνη μου κι ακουμπώντας το τηλέφωνο στην κρεμαστή θέση του, πάνω από το ραδιόφωνο, βάζοντας ανοιχτή ακρόαση.

Ε: Θα πας...;

Λι: Ναι.

Είπα σοβαρός.

Ε: Λιάκο... Μήπως καλύτερα να μην-

Λι: Εσύ που είσαι;

Είπα γρήγορα έτσι ώστε να μην την αφήσω να ολοκληρώσει. Ήξερα τι θα πει. Ένα μήνα αφότου τελείωσε όλη αυτή η τρέλα, με ρώταγε συνέχεια το ίδιο πράγμα. Ήξερα πως το έλεγε για το καλό μου αλλά ήμουν κάθετος σ'αυτό. Ήταν επιλογή μου κι αυτό δε μπορούσε κανένας να το αλλάξει.

Αφού ξεφύσιξε απογοητευμένη, συνέχισε.

Ε: Είμε με τον Σίμο στην καφετέρεια, απέναντι από το σπίτι και περιμένουμε να βγουν τ'αποτελέσματα από την εξεταστική. Περιμένουμε και τη Μαρία με το Μύριο να έρθουν. Μήπως θες να έρθεις κι εσύ;

Λι: Ελένη... Το ξέρεις πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αυτό.

Ε: Οκ... Κοίτα έτσι κι αλλιώς το σίγουρο είναι να έρθουμε κι εμείς από'κει.

Λι: Σίγουρα;

Είπα διστακτικά μιας κι ήξερα πως δεν ήταν και το καλύτερο για εκείνη να κάνει κάτι τέτοιο μια μέρα σαν κι αυτήν. Άφησε μια μικρή σιωπή για μερικά δεύτερα και μετά συνέχισε.

Ε: Ναι ναι μην ανησυχείς. Λοιπόν... Σε κλείνω τώρα. Έλα γεια.

Είπε με μια χαρά. Ήξερα πως στην πραγματικότητα προσποιούταν πως ήταν εντάξει και πως ένιωθε στην πραγματικότητα κάθε φορά που ερχόταν κι εκείνη.

Λι: Γεια...

Κοίταξα την ώρα στο κινητό μου. 2:30 μ.μ. Πήρα μια βαθιά ανάσα κρατώντας σφιχτά το τιμόνι. Δεν ήξερα τι ήταν πιο δύσκολο. Το να βάλω μπρος το αυτοκίνητο ή το κάνω ξανά κάτι το οποίο με κατέστρεφε κάθε φορά.

.

.

[Ελένη]

Έκλεισα το κινητό και το ακούμπησα στο τραπεζάκι μπροστά μου, δίπλα απο τον καφέ μου. Καταλάθως όμως, καθώς το κοίταγα, το χαμόγελό μου χάθηκε από τα χείλη μου και έδειξε τι ένιωθα πραγματικά. Στεναχοριώμουν για όλους μας αλλά και κυρίως για εκείνον. Ο Λιάκος πότέ δε σταμάτησε, όπως κάναμε όλοι οι υπόλοιποι. Εκείνος συνέχιζε να καταστρέφει τον εαυτό με αυτόν τον τρόπο ενώ εμείς προσπαθούσαμε να προχωρήσουμε. Κανένας όμως δεν ήθελε να δείξει το πόσο πολύ πονούσε.