Το Κρυφτό 2: Ένα τελευταίο τραγούδι

Πέσε κάτω

[Λίνα]

Κοίταξα τον Άλεξ ξαφνιασμένη και μετά όλους τους υπόλοιπους που είχαν μείνει μ'ανοιχτό το στόμα. Για λίγο δε μιλούσε κανείς. Ο Λιάκος με κοίταξε ξαφνιασμένος με το στόμα ανοιχτό.

Μπ: Δε μπορεί να το εννοείς! Δε γίνεται!

Πήγα να μιλήσω αλλά ο Άλεξ δεν μ'άφησε.

Α: Κι όμως γίνεται! Κι αν--

Λ: ΑΛΕΞ!

Με κοίταξε ξαφνιασμένος ενώ εγώ τον κοίταγα σοβαρή. Το τράβηξα και βγήκαμε ξανά έξω απ'την αίθουσα.

.

.

[Μαρία]

Τους είδαμε να φεύγουν ξανά από μπροστά μας και να εξαφανίζονται μέσα στο πλήθος. Ο Μύριος πήγε δίπλα στο Λιάκο. Πήγε να τον παρηγορήσει αλλά ο Λιάκος τραβήχτηκε.

Λι: Καλά είμαι!

Μ: Σίγουρα;

ο Λιάκος κοίταξε προς τα κάτω.

Λι: Ναι... Τώρα συγνώμη αλλά πρέπει να πάω στο μπάνιο.

Κι εξαφανίστηκε κι αυτός από μπροστά μας. Στράφηκα προς τον Μύριο.

Μα: Πήγαινε σε παρακαλώ μαζί του.

Μου έγνεψε καταφατικά και τον ακολούθησε.

Ε: Πάω να βρω τη Λίνα.

Μα: Όχι! Θα πάω εγώ. Εγώ σκέφτηκα το σχέδιο και γι'αυτό εγώ πρέπει να της μιλήσω.

.

.

[Λίνα]

Α: Μπορώ να μάθω γιατί τραβάς;!

Λ: Κι εγώ μπορώ να μάθω τι διάολο ήταν αυτό εκεί πέρα;

Α: Απλώς τους έλεγα ότι--

Λ: Ότι τι;! Ότι και καλά τα'χουμε;!

Κατέβασε το κεφάλι.

Α: Συγνώμη...

Πήρα μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω.

Λ: Πως σου ήρθε να πεις κάτι τέτοιο;

Α: Δε φταίω εγώ! Αυτό ο πούστης μου άναψε τα λαμπάκια και μόνο που τον είδα.

Λ: Και αυτό σήμαινε πως έπρεπε να πεις μία τέτοια βλακεία;!

Ξεφύσιξα και πήγα να φύγω αλλά με σταμάτησε πιάνοντας το χέρι μου.

Α: Που πας;!

Λ: Να τους πω την αλήθεια. Πως δεν ισχύει αυτό που είπες.

Α: ΟΧΙ!