Το Κρυφτό 2: Ένα τελευταίο τραγούδι

Κανονίστηκε

[Λίνα]

Κατέβαινα τις σκάλες γρήγορα για να προλάβω τα παιδιά και κυρίως το Μύριο που ήθελα να μάθω πως ήταν με τη Μαρία. Μόλις έφτασα απ'τον 5ο στον 3ο όροφο πήγα γρήγορα προς το ανσασέρ κι έφτασα τη στιγμή που οι πόρτες άνοιγαν. Κρύφτηκα γρήγορα σ'ένα άδειο γραφείο γιατί το τελευταίο που θα ήθελα αυτήν τη στιγμή ήταν να πετύχω ξανά το Λιάκο και τον Άλεξ. Αφού βγήκαν τ'αγόρια είδα το Μύριο να βγαίνει.

Λ: Ψιτ...! Ψιτ ψιτ!

-Καλά κουφός είναι;-

Έβγαλα γρήγορα το κινητό μου, του έστειλα μήνυμα και μετά έτρεξα προς τις σκάλες, οπού του είχα πει να συναντηθούμε. Λίγο αργότερα ήρθε.

Μ: Ήρθα. Τι έγινε;

Λ: Πως είσαι;

Έμεινε για λίγο ξαφνιασμένος και μετά κατέβασε το κεφάλι.

Μ: Σκατά... Εσύ;

Λ: Μια απ'τα ίδια... Πως--

Μ: Ο Λιάκος μου είπε πως ήρθε από το σπίτι χθες.

Γούρλωσα τα μάτια και ξεροκατάπια. Η εικόνα με μένα κι εκείνον να φιλιώμαστε μ'έκανε να κοκκινήσω και κοίταξα αλλού.

Λ: Ν-Ναι... 

Μ: Λοιπόν;

Τον ξανακοίταξα με ακόμα πιο γουρλωμένα μάτια. Είχε ένα λιγάκι πονηρό, στραβό χαμόγελο στα χείλη του.

Μ: Πως νιώθεις;

Πήρα μια ανάσα και κοίταξα για μια στιγμή κάτω.

Λ: Δ-Δεν έχω ιδέα...

Μ: Αν νιώθεις κάτι για'κείνον τότε παράτα τον άλλον τον ξενέρωτο και τράβα στο Λιάκο! Αφού--

-Απ'ότι φαίνεται η Ελένη δεν τους είπε ακόμα για μένα και τον Άλεξ. Άρα αυτό σημαίνει πως έχω λίγο χρόνο ακόμα! Αλλά ο Άλεξ γιατί δεν έχει πει ακόμα τίποτα;-

Λ: Κοίτα! Δεν έχω ιδέα τι νιώθω αλλά ξέρω μόνο πως ο Λιάκος με πλήγωσε περισσότερο από τον καθένα κι αυτό δε μπορώ να του το συγχωρήσω. Εκτός αυτού... Έχω ήδη ένα αγόρι για το οποίο νοιάζομαι...

-Ψέματα!-

Λ: ...κι αγαπώ πραγματικά...

-Κι αυτό ψέματα!-

Λ: ... Δεν θέλω να τον πληγώσω.

-Καλά... Εδώ λέω αλήθεια...-

Κοίταξε για μια στιγμή απογοητευμένος προς τα κάτω και μετά συνέχισε.

Μ: Με το Νίκο τελικά τι έγινε;

Κούνησα το κεφάλι μου ανήξερη.