Mariin akong umiling pero tumango rin. Hanggang nandito pa siya ay talaga pipilitin niya ako na umuwi na. Kaya nang may nagtawag sa kaniya na dumaan, mabilis siyang tumayo.

"Meet me at the front desk, doon ako buong araw, okay?" he ruined my hair and instead of getting mad, bahagya na lang akong ngumiti.

Wala pang sampung segundo siyang nawawala, I saw someone walking towards to where I'm sitting.

Napahinga ako nang malalim nang makita ko kung sino iyon. God... please have mercy on me.. I wanted to take a rest at everything.

"I know you're awake," nakataklob na ang kumot ko sa mukha. Hindi iyon nagsakto kaya labas ang isa kong binti.

Walang salita na lumabas sa bibig ko. Sinubukan kong matulog dahil alam ko na iyon lang ang paraan para makatakas pansamantala sa realidad.

Kahit nakapikit, ramdam ko na naupo siya sa seat na inupuan ni Zedd kanina. Hindi ako gumalaw at pinilit lalo na makatulog.

"What happened?" tanong niya.

Again, no response. Does this think I forgot what happened that day? The one that he said some ridiculous words on me, without knowing na someone might hear us?!

No. Because he only thinks about himself today. Sobrang layo na niya sa kung ano siya dati. Nakakapanghina.

"Stefan.." sinubukan niyang iangat ang kumot sa mukha ko.

"Von.." I began. Even saying his name was hard for me now. "Please, huwag ngayon."

I can see him taking back of his hand, "What's wrong?" he asked in low voice.

"It's not your matter, just go home and pester me tomorrow or the very next days. Huwag lang ngayon."

Kung kailangan ko pang magmakaawa sa kaniya, gagawin ko. But I have reputation to uphold. Kahit pakiramdam ko hindi na ako abogado sa lahat ng nangyari.

Will I ever get back to who I was before?

Hindi siya kumibo pagkatapos noon. My eyes are still shut and kahit wala siyang imik, alam ko na nasa tabi ko pa rin siya.

Somehow, he still has that presence. How I wish he didn't changed in the course of time and years.

I prefer the old Von, the old friend I had before.

"You ate already?" he broke the silence. "This is not to annoy you but narinig ko sikmura mo, eat this, then."

"I really have no time to give you a head here, Von. Go. Away." diin ko sa sinabi.

He chuckled from my side, "The hell, Stefan? I said food not my dick!"

Hindi ako umimik. It's futile to attempt another banter with him. "Eat this so I'll leave you here already."

"Kakakain ko lang,"

"Your stomach clearly said you still haven't,"

"Iwan mo na lang diyan... I might throw up if I forced myself to eat this time."

Finally, he stood up from his seat. Tumumog kasi ang steel chair nang tumayo siya. From here, I can hear him putting things beside me.

"Eat well.." even with the blanket on top of my head, hindi ko naarok kung hinalikan niya ba ang ulo ko or he just patted it.

Gumalaw lang ako nang maramdaman na wala na ang presensya niya sa paligid. Agad kong hinanap ang figure niya, only to see him now walking away with the phone on his ear.

When he's completely out of sight, bumaba ang mata ko sa nasa tabi. There's a plastic bag and I can se a familait fast food chain foods inside of it.

What Would It Be? (COMPLETED)Where stories live. Discover now