What Would It Be? (COMPLETED)

#20

#WhatWouldItBe

"Von.."

Para akong tanga.

Para akong tanga na nakatitig sa figure niyang nagbabasa ng readings niya. He's highlighting some parts and tapping fingers on top of the desk.

Nasa isang coffee shop kami dahil I can't stand inside my room. I thought the videos I'm watching before thay's saying bed is too intimidating for them while reading, totoo pala.

Minsan nakatulog ako dahil nakita at naalala kong bago pala ang bedsheet ko.

After that, I promised myself na hindi na ako magbabasa doon. Hassle nga lang sa labas pero kahit na... at least hindi ako makakatulog bigla-bigla.

"Yeah?" he says, not looking at me.

Kinagat ko ang labi. Bumaba ang tingin ko sa binti niya. He's wiggling it like he's kind of nervous, gawain ko rin iyon kaya alam ko na mannerism niya lang.

His feets is normal, there's tiny hairs on it that suited him but I.. don't see any pain or bruise on it.

Bakit ba kung ano-ano ang naiisip ko?

Napansin niyang nakatitig ako sa paa niya. "Don't tell me you step on my shoe?" panic niyang sabi kaagad.

"Sira, hindi!" tawa ko at mabilis na iniwas ang tingin sa kaniya. "I have one question kasi.."

"About what?" kinuha niya ang readings ko at naghanap ng pwedeng i-explain sa akin.

Minsan, ang unfair na mas magaling pa siyang magsaulo sa akin. Back before in college, akala ko magaling na ako magsaulo but hell!

I just proved to myself na hindi pa pala! Mababasagan ako ng utak sa lahat ng binabasa ko, trying to remember what I just read!

Tapos siya... it's like a piece of cake for him. Para sa kaniya, parang ang dali lang ng binabasa niya.

Pasalamat ko na lang na katabi ko siya. I can't talk to anyone else in our room, lahat sila seryoso at nandoon ang thought na baka magkeep sila ng grudge sa'yo kapag nanggulo ka sa kanila.

Kaya hindi ko na lang binabalak at tanging siya lang ang kausap ko!

To think he's one week absent on us but he's getting as they say good grades!

"Stefan, your eyes may tell things but not verbally. Use your mouth," binalik niya ang sa akin at nagpatuloy sa ginagawa.

"'Wag na pala.." sinubukan kong bumalik sa ginagawa pero nagulat nang bawiin niya iyon sa akin!

"Hey!" I tried to get it back pero mataman lang ang tingin niya sa akin.

"Wala kang sasabihin pero sabi mo kanina meron?" inis niyang sabi sa akin. "Tell it now and I'll bring this back.."

"Wala nga!"

"You won't call me if there's really none running inside your mind," pilit nito.

Nakakainis naman! Dapat pala hindi ko na sinabi but... I need answers! Gusto ko lang kasi talaga na law school lang ang iniisip ko!

Kaya every time na may gugulo sa akin, inaayos ko 'un kaagad kasi mas importante ang pagbabasa at paghahanda ko sa recit. I don't want anything to meddle with my currently messy mind.

"Okay, fine," bigla niya ring binalik 'yun. Inirapan ko saka may kinuha sa loob ng bag.

Just the mere sight of the papers and the handwritten familiar words inside, kinikilabutan ako.

Because even though hindi ko kilala kung sino nagbibigay nito sa akin, I know where is this came from.

Nilapag ko sa harap niya 'yon, and just like me from the very first time, puzzled filled his eyes.