Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 1ο] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 32

~Ντιμίτρι~

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.

Ο Ελάιτζα κοίταξε με στοργή την Ρόουζ, μου θύμισε έναν κανονικό καθημερινό άνθρωπο και δεν ξέρω πως βρήκα το κουράγιο να καρφώσω το κοντάρι μου στο στήθος του.

Η δική μου καρδιά πάντως έσπασε όταν είδα την Ρόουζ να τρέχει προς το μέρος μας, να κάνει στην άκρη εμένα και την μητέρα της και να πέφτει στο πάτωμα αγκαλιάζοντας το νεκρό σώμα του Ελάιτζα και να κλαίει με λυγμούς..

Δεν ξέρω τι με έκανε να μείνω σε κατάσταση σοκ.

Το ότι μόλις είχα ανακαλύψει ότι τα στριγκόι μπορούσαν να αγαπήσουν;

Ότι η δική μου Ρόουζ είχε δείξει αγάπη για έναν άλλο άντρα; Για ένα στριγκόι;

Λίγο αργότερα την είδα να πέφτει στο πάτωμα χάνοντας τελείως τις αισθήσεις της.

~Ρόουζ~

Ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο.

Τα πάντα στην μνήμη μου ήταν θολά.

Δίπλα στο κρεβάτι μου βρισκόταν η μητέρα μου, μόλις είδε ότι άνοιξα τα μάτια μου με έσφιξε στην αγκαλιά της και εγώ ανταποκρίθηκα μηχανικά.

Όλες οι αναμνήσεις μου. Όλες οι σκέψεις μου αρχίσανε να μπαίνουν σε μια σειρά, ερχόντουσαν διάφορες εικόνες στο μυαλό μου.

«Όχι..» ψιθύρισα.

Θυμόμουν κάθε λεπτομέρεια.

Θυμόμουν ακόμα και κάτι που δεν είχα συνειδητοποιήσει απόλυτα όσο ήμουν στριγκόι.

Ο Ελάιτζα νοιαζόταν πραγματικά για εμένα και εγώ νοιαζόμουν για αυτόν.

Είχε δίκιο η Χέιλι, είχε δίκιο για όλα. Τα στριγκόι μπορούν να αγαπήσουν. Τα στριγκόι μπορούν να αγαπηθούν.

Όσες φορές και αν μου το εξηγήσουν δεν μπορώ να το καταλάβω πως γίνεται να είμαι ξανά νταμπίρ. Το χειρότερο είναι ότι ο Ελάιτζα έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου. Έχει περάσει μία ολόκληρη εβδομάδα μετά τον "εφιάλτη" που έζησα.

Είχα πιει αίμα αθώων ανθρώπων, είχα πάει να σκοτώσω ανθρώπους. Αν δεν ήταν ο Ελάιτζα να με συγκρατήσει...

Ο Ελάιτζα..άντε πάλι αυτός. Δεν μπορώ να του συγχωρήσω ότι με μετέτρεψε σε ένα τέρας. Ότι πήγε να σκοτώσει τον άντρα που αγαπούσα. Ότι πήγε να σκοτώσει την ίδια μου την μητέρα.

Αν και τελικά δίστασε να τους σκοτώσει για χατίρι μου και αυτό του στοίχισε την ίδια του την ζωή ή ότι ήταν αυτό που είχε τέλος πάντων.

Αυτός ο κόσμος είναι τόσο αλλόκοτος. Θέλω να τα ξεχάσω όλα αυτά που έζησα τον τελευταίο μήνα, με εξαίρεση τα καλά φυσικά. Ο Ντιμίτρι όμως μου λέει ότι πρέπει να μάθω να ζω με αυτό.

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο δάσος της ακαδημίας μαζί με τον Ντιμίτρι, τον άντρα που αγαπώ. Έχουμε ξαπλώσει κάτω από ένα δέντρο και είμαστε αγκαλιά. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και προσπαθεί να με απαλλάξει από τον πόνο που νιώθω όπως κάνει πάντα.

«Μην σκέφτεσαι τα άσχημα που έζησες! Σκέψου όσα όμορφα θα ζήσεις!» τα λόγια του όπως πάντα ήταν σοφά και με έκανε να νιώσω λίγο καλύτερα.

«Θέλω απλά να διαγράψω μερικά πράγματα» είπα σκεπτική.

«Όλα όσα έζησες είναι μέρος του εαυτού σου, είναι αυτά που σε κάνουν ξεχωριστή. Δεν πρέπει να τα διαγράψεις, απλά να προσπαθήσεις να προχωρήσεις με ότι έχεις» πήγα να διαμαρτυρηθώ ότι δεν θέλω να είμαι ξεχωριστή αλλά είχε δίκιο σε κάτι. Έπρεπε να προχωρήσω την ζωή μου.

«Έχεις δίκιο» συμφώνησα τελικά.

Οι μήνες πέρασαν και όπως και οι υπόλοιποι φίλοι μου έτσι αποφοίτησα και εγώ. Κατάφερα με μεγάλη επιτυχία να γίνω η φύλακας του αδερφού μου, το ίδιο και το ταίρι μου ο Ντιμίτρι. Η βασίλισσα είχε δεχτεί με μεγάλη χαρά να αναθέσει τους δύο "καλύτερους" φύλακες που είχε στην διάθεση της στον Άντριαν.

Λίγο καιρό μετά την αποφοίτησή μου και την ανάθεση μου στον Άντριαν η σχέση μου με τον Ντιμίτρι έπαψε να είναι κρυφή, όσο για τον Άντριαν και την Σίντνεϊ περίμεναν ένα πανέμορφο μωρό και σύντομα θα παντρεύονταν, εγώ με τον Ντιμίτρι μόλις είχαμε αρραβωνιαστεί όταν μάθαμε για την εγκυμοσύνη της Σίντνεϊ, ήταν ένα υπέροχο γεγονός.

Όλα πήγαιναν πολύ καλά μετά τον Ελάιτζα, τόσο καλά που ήταν δύσκολο να πιστέψω πως ήταν η πραγματικότητα.

Συνεχίζεται...