Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 1ο] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 20

Το επόμενο πρωί πήγαμε στην Σίντνεϊ να δούμε πως ήταν, ευτυχώς αυτή την φορά ήταν ξύπνια. Έπιασα το χέρι της και της χαμογέλασα.
«Χαίρομαι πολύ που είσαι καλύτερα» μου χάρισε ένα γλυκό χαμόγελο και μου έκανε νόημα να σκύψω προς το μέρος της.
«Τι συνέβη;» της ψιθύρισα ώστε να μην μας ακούσει ο Άντριαν και ο Ντιμίτρι.
«Πως τα πάτε;» με ρώτησε το ίδιο χαμηλόφωνα.
«Καλά υποθέτω» της απάντησα.
«Έχει πολύ ωραία μέρα έξω, γιατί δεν πάτε μια βόλτα;».
«Που ξέρεις εσύ τι καιρό έχει;» την πείραξα.
«Από τον Άντριαν, λοιπόν; άντε πήγαινε!» γέλασε.
«Καλά, καλά... Ντιμίτρι πάμε;» ο Ντιμίτρι στράφηκε προς το μέρος μου.
«Έγινε κάτι;» με ρώτησε.
«Όχι, θέλουν να μείνουν μόνοι» απάντησα.
«Ισχύει!» συμφώνησε ο Άντριαν.
«Καλώς, να προσέχετε» είπε με σοβαρό ύφος ο Ντιμίτρι, η Σίντνεϊ του χαμογέλασε καλοσυνάτα.
«Υπάρχουν φύλακες στο νοσοκομείο, καλά θα είμαστε» τον καθησύχασε και αφού αποχαιρετήσαμε τον Άντριαν και την Σίντνεϊ πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Στην διαδρομή ο Ντιμίτρι ήταν σχετικά ήσυχος δεν πολύ μιλούσε.
«Έχει ζέστη σήμερα» είπα για να ανοίξω συζήτηση.
«Ναι» συμφώνησε. Πάλι σιωπή.
«Τι θα έλεγες να πάμε βόλτα στην παραλία;» του πρότεινα, εκείνος φάνηκε διστακτικός.
«Είναι σχεδόν μεσημέρι» είπε σκεπτικός, μα μπήκα μπροστά του κόβοντας τον δρόμο του.
«Θα προλάβουμε» τον διαβεβαίωσα «Σε δυο μέρες πρέπει να γυρίσουμε πίσω και έχω ανάγκη να χαλαρώσω». Φαινόταν ακόμα σφιγμένος παρά τον χαλαρό τρόπο που του μίλησα.
«Και πάλι ανησυχώ ..»
«Αξίζει το ρίσκο αν είναι να περάσουμε λίγο ποιοτικό χρόνο μαζί» τον διέκοψα. Με κοίταξε εξεταστικά και εγώ του έκανα τα γλυκά ματάκια, εκείνος γέλασε.
«Και πόσο σκέφτεσαι να κάτσουμε;» υπέκυψε.
«Θα σου απαντήσω μόλις φτάσουμε» του είπα κλείνοντας του το μάτι.

Παρά τον υπέροχο καιρό δεν είχε πολύ κόσμο η παραλία, έτσι βρήκαμε εύκολα ένα απομονωμένο μέρος να κάτσουμε.
«Λοιπόν;» είπα απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι και βυθίζοντας τα χέρια και τα πόδια μου στην άμμο
«Είναι πανέμορφα εδώ» το όλο σκηνικό με είχε συνεπάρει. Παρόλα αυτά, είδα τον Ντιμίτρι να χαμογελάει κοιτάζοντας με. "Κάνε κάτι" έλεγε μια φωνούλα μέσα μου.
Μια άλλη πάλι έλεγε "είπατε πως θα το πάτε αργά" φυσικά και αγνόησα τη δεύτερη φωνή. Έβγαλα την μπλούζα και το παντελόνι μου.
«Τι..κάνεις;» ρώτησε ο Ντιμίτρι ενώ επεξεργαζόταν το σώμα μου από πάνω μέχρι κάτω.
«Πάω για κολύμπι, αν θες έλα» χωρίς να περιμένω απάντηση βούτηξα στην θάλασσα.
Το νερό ήταν παγωμένο και με έκανε να ανατριχιάσω.
Κολυμπούσα πέρα δώθε μέχρι που είδα τον Ντιμίτρι να υποκύπτει. Έβγαλε την αγαπημένη καουμπόικη καμπαρντίνα του, την μπλούζα και το παντελόνι του και κολύμπησε μέχρι το μέρος μου.
«Άργησες!» του λέω ειρωνικά.
«Καλύτερα αργά παρά ποτέ» μου λέει κλείνοντας μου το μάτι.
Κολυμπούσαμε για αρκετή ώρα, σκέφτηκα να το διασκεδάσω γι αυτό και άρχισα να του ρίχνω νερό στο πρόσωπο σαν να είμαι παιδάκι.
Με προειδοποίησε να σταματήσω, προφανώς και τον παράκουσα.
Το αποτέλεσμα ήταν να με σηκώσει με φόρα μέσα από το νερό να με κάνει σβούρες σαν να είμαι πούπουλο και να με ξανά πετάξει μέσα, αρχίσαμε να γελάμε και οι δύο με αυτό, όταν όμως προσέξαμε πόσο κοντά ήταν τα σώματά, μας σταματήσαμε να γελάμε.
Ο ηλεκτρισμός υπήρχε παντού γύρω μας, δεν μπόρεσα να αντισταθώ, τον φίλησα. Αυτός με την σειρά του με κόλλησε πάνω του, ήμασταν ακόμα μέσα στο νερό αλλά δεν μας ένοιαζε, αντιθέτως ήταν πολύ ρομαντικό. Έφερε το χέρι του στον γοφό μου και παρά το κρύο νερό ένιωσα να καίγομαι, το φιλί μας γινόταν όλο και πιο παθιασμένο, βύθισα τα νύχια μου στην πλάτη του, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα σταματήσαμε το φιλί μας
«Ρόζα..» η φωνή του ακουγόταν βαριά.
«Σς» είπα και άρχισα να τον ξανά φιλάω. Τον ήθελα, το σώμα μου, όλο μου το είναι τον ζητούσε, έπειτα θυμήθηκα κάτι πολύ σημαντικό, η παραλία είχε λίγο κόσμο ακόμα.
«Πάμε σπίτι;» ψιθύρισα.
«Πάμε» μου απάντησε.