Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 1ο] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 14

Μπόρεσα να βρω -σχετικά- εύκολα το καζίνο.

Ευτυχώς είχα μια ψεύτικη ταυτότητα μαζί μου -μου την είχε φτιάξει η Σίντνεϊ- και έτσι με άφησαν να μπω ως "ενήλικη" που ήμουν.

Μόλις μπήκα άρχισα να επεξεργάζομαι τον χώρο, δεν έβλεπα πουθενά τον Άντριαν αλλά ούτε και τον Ντέιμον. 

Ευτυχώς την ίδια στιγμή χτύπησε το κινητό μου. 

«Ναι;»

«Η Σίντνεϊ είμαι, έκανα ξόρκι εντοπισμού, ο Άντριαν δεν βρίσκεται στο καζίνο»

«Το κατάλαβα αυτό. Που είναι;» ρώτησα.

«Σε μία αποθήκη, όχι πολλά χιλιόμετρα μακριά από εκεί. Την ακριβή τοποθεσία μας βοήθησε να την βρούμε η Τζιλ. Είναι πίσω από το βιβλιοπωλείο στην γειτονιά που βρίσκεσαι»

«Τι άλλο είδε η Τζιλ;» ζήτησα να μάθω.

«Είναι ο Ντέιμον, και μαζί του είναι ένα στριγκόι. Η Τζιλ δεν μπόρεσε να δει πολλά μέσα από τον Άντριαν, είναι πολύ ταραγμένος».

(η Τζιλ είναι νυχτοφιλημένη. Δηλαδή, είχε πεθάνει και ο Άντριαν την έφερε πίσω στην ζωή από το χείλος του θανάτου. Είναι μια από τις επιδράσεις της 5ης στοιχειακής μαγείας -του πνεύματος- από τότε που τη θεράπευσε, η Τζιλ μπορεί να νιώσει ότι νιώθει ο Άντριαν, διαβάζει τις σκέψεις του, βλέπει μέσα από τα μάτια του, βιώνει τον πόνο του και ρουφάει το σκότος από μέσα του).

«ΤΙ?» δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου.

«Το στριγκόι είναι ο αδερφός του Ντέιμον» μου εξήγησε η Σίντνεϊ.

«Και γιατί κρατάνε τον Άντριαν;» ρώτησα.

«Θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, λόγω της μαγείας του ή έστω αυτό πιστεύει ο Άντριαν.» Άρχισα να νιώθω φόβο. «Δεν έχει υποστεί μεγάλη ζημιά αλλά είναι τραυματισμένος» συνέχισε.

«Κατάλαβα, ευχαριστώ» της έκλεισα το τηλέφωνο και ξεκίνησα για την αποθήκη.

Είχε νυχτώσει πλέον αλλά εμένα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να σώσω τον Άντριαν, ήταν το μόνο που είχε σημασία αυτή την στιγμή. Έφτασα στην αποθήκη και έπιασα σφιχτά στο χέρι μου το κοντάρι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα μέσα. Φυσικά ήξερα ότι το στριγκόι είχε ακούσει τον ερχομό μου και για αυτό έκανα κατά μέτωπο επίθεση, το στριγκόι με εκσφενδόνισε στον τοίχο, πήγε να μου ξανά επιτεθεί αλλά ο Ντέιμον τον σταμάτησε -ευτυχώς εγώ δεν είχα σωριαστεί στο πάτωμα, μα παρόλα αυτά ο πόνος ήταν πολύ έντονος-.