Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 1ο] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 24

Παρά την δική μου άρνηση εκείνος κουβάλησε την βαλίτσα μου μέχρι το αυτοκίνητο, μόλις φτάσαμε φορτώσαμε τις αποσκευές, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και βάλαμε πλώρη για την Ρωσία.

Στην διαδρομή δεν πολύ μιλούσαμε αν και κάποια στιγμή με ρώτησε αν είμαι αγχωμένη, και πολύ πιο αργά αν πεινούσα για να κάναμε στάση για φαγητό.

Το ταξίδι μας κράτησε αρκετές ώρες και είχα αρχίσει να νυστάζω αλλά μόλις που είχαμε βγει από το αεροπλάνο και έτσι δεν είχαμε πάρα πολύ μεγάλη απόσταση να διανύσουμε.

Ο Ντιμίτρι πρέπει να ήταν χίλιες φορές πιο κουρασμένος από εμένα αλλά δεν το έδειχνε, η οδήγηση τόσων ωρών πρέπει να τον είχε εξοντώσει. «Θες να οδηγήσω εγώ για την υπόλοιπη διαδρομή;» τον ρώτησα γλυκά.

«Δεν θέλω να μας ρίξεις σε κανένα χαντάκι» αστειεύτηκε.

«Αν θες κοιμήσου, έχουμε ακόμα λίγη ώρα μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε.» Πρόσθεσε μετά, δεν περίμενα να ακούσω κάτι άλλο, έκλεισα τα μάτια και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να κοιμηθεί.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν βρισκόμουν πια στο αυτοκίνητο

«Μα φυσικά!» μουρμούρισα. Ο Ντιμίτρι εμφανίστηκε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

«Τι έγινε;» γέλασε ελαφρά γιατί όπως πάντα ήξερε τι εννοούσα.

«Με κουβάλησες. Πάλι!» αναφώνησα.

«Μα κοιμόσουν, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω» με πλησίασε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού.

«Εντάξει, αλλά τι θα πουν οι δικοί σου;» είπα κάπως ανήσυχη.

«Μην ανησυχείς, οι αδερφές μου έχουν σχολείο και η μητέρα μου είναι στην δουλειά» με καθησύχασε.

Ο Ντιμίτρι είχε δύο αδερφές στην ηλικία μου, ο πατέρας τους -Μορόι- τους είχε εγκαταλείψει, ο Ντιμίτρι ως μοναδικός άντρας της οικογένειας Μπέλικοφ φρόντιζε πάντα τις γυναίκες αυτές.

«Που ταξιδεύεις;» είπε βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

«Τίποτα το σημαντικό!»

«Εντάξει» είπε δίνοντας μου ένα φιλί στο μέτωπο.

«Τι ώρα είναι;» τον ρώτησα μετά από λίγο.

«Δώδεκα και μισή το μεσημέρι, γιατί;»

«Ήταν μεγάλο το ταξίδι» παρατήρησα.

«Να λες ευτυχώς που σε έπεισα να πάμε με αεροπλάνο γιατί το ταξίδι θα ήταν πολύ μεγαλύτερο με τον τρόπο που ήθελες εσύ» με πείραξε, χαμογέλασα αθώα και εκείνος πρόσθεσε: «Θα έπρεπε να με ανεχθείς πολύ περισσότερο» σήκωσα το ένα μου φρύδι όπως κάνει εκείνος συνήθως.