Η Αγάπη Απαιτεί Θυσίες [Μέρος 1ο] / Vampire Academy Fanfiction

Κεφάλαιο 6

Οι επόμενες μέρες ήταν αρκετά συνηθισμένες και μονότονες.

Το πρωί προπόνηση και σχολείο, το μεσημέρι με τους φίλους μου για φαγητό και το απόγευμα προπονήσεις.

Οι προπονήσεις μου με τον Ντιμίτρι είχαν καταλήξει να είναι το αγαπημένο κομμάτι της μέρας μου, μιας και δεν έκανα πια τις βραδινές μου κοπάνες σε party που διοργάνωναν οι φίλοι μου κρυφά, μετά τις ώρες του σιωπητήριου -αφού μετά από κάθε προπόνηση ήμουν αρκετά κουρασμένη για να πηδήσω από το παράθυρο-.

Όταν επιτέλους έφτασε το σαββατοκύριακο, αποφάσισα να βγω επιτέλους από το δωμάτιο μου και να πάω στο δωμάτιο της Τζιλ.

Εκεί βρισκόταν και η υπόλοιπη παρέα -ο Άντριαν, ο Έντι, ο Μέισον, ο Κρίστιαν, η Λίζα, και η Μία-. Δυστυχώς η Σίντνεϊ ήταν στους αλχημιστές. «Καλώς την» με υποδέχτηκε χαμογελώντας η Τζιλ.

«Γεια σου μικρο μου νταμπίρ» είπε ο Άντριαν χαμογελώντας εξίσου. «Γεια σας παιδιά».

Ο Κρίστιαν ήρθε και έκατσε δίπλα μου ενώ η Τζιλ έκατσε δίπλα στον Έντι.

«Νομίζω πως έχω να κάνω μια σοβαρή συζήτηση με τον Μπέλικοφ, δεν γίνεται να μας στερεί την ομορφιά σου συνέχεια και να σε έχει μόνο για τον εαυτό του...» αστειεύτηκε ο Μέισον αλλά εμένα μου φάνηκε κάπως η τελευταία του πρόταση.

«Ας μην έκανε τόσες κοπάνες από τα μαθήματα» μπήκε και ο Έντι στην συζήτηση.

«Ναι, αλλά φταίμε και εμείς» παρενέβη η Μια.

«Συμφωνώ, αν δεν ερχόταν μαζί μου εκτός ακαδημίας, μπορεί και να μην ήταν έτσι τα πράγματα τώρα» παραδέχτηκε η Λίζα.

«Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα ρε παιδιά» τους είπα αλλά καθώς σκεφτόμουν τα λόγια τους, δεν μπορούσα να αρνηθώ το γεγονός ότι μου έλειπε η παλιά μου ζωή, τα ποτά και τα ξενύχτια. Οι ίδιοι άνθρωποι. Αλλά ήμουν χαρούμενη που ήμουν με τον Ντιμίτρι. Ένιωθα ωραία που δεν είχα την ανάγκη να το παίξω κάποια άλλη και που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου, που μάθαινα πως να μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα μορόι, αυτό για το οποίο ήμουν προορισμένη, να προστατεύω όσους αγαπώ.

«Ε Ρόουζ, είσαι καλά;» τα λόγια του Κρίστιαν με έβγαλαν από τις σκέψεις μου και με επανέφεραν στην πραγματικότητα.

«Ναι, απλώς αφαιρέθηκα» εκείνη ακριβώς την στιγμή χτύπησε και η πόρτα. Η Τζιλ όπως και με μένα προηγουμένως πήγε και άνοιξε.