What Would It Be? (COMPLETED)

#14

Humalakhak ako sabay ngiwi, "Mahirap but I'm hoping na I'll pass.."

"Ikaw pa! Ikaw nga pinaka matalino sa pamilya natin!"

I ignored her compliment. I really hate hearing that. It feels like my other cousin's intelligence was pushing aside because of what I am today.

Hindi naman ako matalino. Hindi talaga. Tiyaga lang ang puhunan ko and I believe that I know something that my cousins don't. And they know something that I don't.

I resist that idea. Really.

"Ma.. Why?" nasa labas na siya at nagkakape.

Maliwanag na ang labas at kanina pa nagsimula ang iilan sa mga kanila buhay. The road is kinda busy but it's okay.

Mas nagbibigay buhay 'to sa street namin.

"Tutal ayaw mo naman sa probinsya natin.." tumingala siya sa akin. "Baka umuwi muna kami sa Isabela pansamantala."

Mabilis na umawang ang labi ko sa narinig. "P-po?"

"Iniisip ko pa lang... Gusto na rin kasi ng lola at lolo mo ng malinis na hangin at tahimik na paligid.."

Hindi ako makapagsalita. Uuwi sila ng Isabela? Matapos ang ilang taon na pananatili rito?

"Napag-usapan na namin ng mga tito't tita mo 'to at tutal bakasyon pa lang naman ng iba, uuwi muna kami. Ang kaso nga lang.."

"Maiiwan ako rito mag-isa," ako na ang sumagot.

"Galit ka ba anak?" hinawakan niya ang kamay ko, nag-aalala na tama ang akala niya.

"Hindi po! Why would I be?" I chuckled to hide what's inside me.

"Hay. Kaso kung uuwi kami, hindi namin kaagad malalaman na nakapasa ka sa mga school mo. Iyon ang inaaalala ko anak.."

Parang may kabayo sa puso ko kahit wala naman dapat. "Ma... Is that all what you're thinking?"

She didn't answer but I can sense it. "Okay lang naman po sa akin kung umuwi kayo. Kung dumating man ang results habang nandoon kayo, may Facebook naman. May messenger naman. I promise you na I'll call you guys right away."

Sumilay ang ngiti sa labi niya. "Talaga?"

It's not even holiday pero ang daming umuuwi kahit na wala namang dahilan. Pinapanood ko sila na umakyat sa bus at kumaway.

Today, they made up their mind and uuwi nga sila sa Isabela. It took one talk with me and my mother to fix everything.

Ang paglabas lang naman pala ng resulta ang naghihila sa kanila palayo sa kagustuhan.

And when I assured them already, agad din silang umalis. And today's the day.

My eyes brim with tears as I watch the bus starts to go away. Oo, may times na I'm not always home because of home. Pero alam ko naman na nandiyan lang sila kaya okay lang ako.

This? To think they will be how many kilometers away from me... sa tagal namin dito ay nasanay na ako sa kanila..

"Hey.."

An arm snaked my waist and a husky voice whispered so close at my ear. Nang lingunin ko iyon ay nakita ko ang tingin sa akin ni Trent!

"Surprise!" sabay tawa niya.

Umirap ako at tinulak ang dibdib niya. What is he doing here? And... how did he found me?

Wala naman akong sinabi kung saan ako pupunta ngayon. All I said was ngayon ang alis ng pamilya ko. Oh...