Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 37

Nesmiah

Iemand klopt op mijn deur. Ik heb helemaal geen zin om op te staan. Nu mijn examens gedaan zijn en de zomer is gestart kan ik me volledig concentreren op het gemis dat ik voel. Ik ben al een paar dagen aan het baden in mijn eigen miserie en die klop op de deur maakt dat ik me nog geïrriteerder voel. Mijn hele lichaam voelt loom aan, ongebruikt. Ik krijg zelfs mijn mond niet open om te vragen wie mijn overpeinzingen onderbreekt.

'Mia?' klinkt de onzekere stem van Senan. 'Ben je binnen?'

Ik antwoord niet. Waar anders zou ik zijn? Hij weet best dat ik de laatste tijd mijn kamer niet uit kom.

'Als je na een minuut nog niet open hebt gedaan, dan kom ik binnen... oké?'

Urg... ik wil hem niet zien. Ik wil alleen zijn, maar ik kan echt de energie niet vinden om hem weg te jagen. Als hij binnen wil komen, laat hem maar. Ik weet dat Senan het goed bedoelt, misschien is hij zelfs in staat om me beter te doen voelen, al weet ik eerlijk gezegd niet of ik dat wel wil. De laatste tijd voelt het alsof de enige reden voor mijn bestaan de Zonnester is. Me door haar slecht voelen lijkt natuurlijk.

De deur kraakt open. 'Gaat het?'

Ik trek de dekens verder over mijn hoofd. Stop met praten.

'Je kan niet eeuwig onder de lakens blijven.'

Ik weet het.

Senan slaakt een diepe zucht. 'Wil je soms iets doen?'

Zou ik hier liggen moest ik iets anders willen doen behalve triest zijn?

'We kunnen een gezelschapsspel spelen, een film zien, of we kunnen naar de bibli...' Senan stopt met spreken.

Denkt hij werkelijk dat Solène zo'n gevoelig onderwerp is dat hij het niet eens over de bibliotheek kan hebben? Zelfs als dat zo is, nu er de nadruk op heeft gelegd moet ik alleen maar meer aan haar denken. Aan die eerste keer dat ze tegen me sprak. Toen ze me zo grondig onderzocht en vroeg of ik een hallucinatie was.

'Ze is maar een gewoon meisje. Ze is het niet waard om zo depressief van te worden.' Senan klinkt niet overtuigd van zijn eigen woorden. Hij weet net zo goed als ik dat ze niet gewoon is. Dat ze het wel waard is en dat het feit dat ze is weggegaan waarschijnlijk de grootste teleurstelling van beide onze levens zal worden. Denkt hij serieus dat ik niet weet dat het hem ook beïnvloed heeft? Hij is veel directer dan normaal. Het is alsof haar verdwijning een scherper kantje aan hem heeft gegeven.

'Dat geloof je zelf niet,' weet ik eruit te mompelen.

Senan is een tijd lang stil, wat mijn vermoedens bevestigd.

'Kom,' zegt hij alsof hij iets heeft besloten. 'Het is beter als je vandaag wat beweging krijgt.'

Ik maak een brommend geluid dat aangeeft dat ik daar niet voor in de bui ben.

'Alsjeblieft? We kunnen een korte wandeling maken. Een beetje frisse lucht zal je deugd doen. Mij ook, trouwens.'

Door dat laatste weet ik dat hij me niet lastig valt gewoon omdat hij bezorgd om me is. Hij wil niet alleen zijn met Malik en Bine. Hij wil gezelschap om hem af te leiden van deze gespannen sfeer.

Ik doe de lakens van me af en staar Senan aan. Hij heeft wallen onder zijn ogen. Het is duidelijk dat hij zich ook slecht voelt.

'Omdat je het zo vriendelijk vraagt,' zeg ik uiteindelijk met schorre stem.

Senans gezicht klaart een beetje op. 'Dank je. Kleed je dan maar om. Ik wacht beneden.'

Wanneer hij de deur uit is sta ik langzaam op. Van deze paar bewegingen heb ik al meteen de neiging om weer te gaan liggen. Dit wordt een vermoeiende dag.