Artificial love (poprawa książki )

Część 30

Po wszystkich gratulacjach, rozmowach oraz uśmiechaniu się do wszystkich wymknęłam się by jeszcze przed wszystkimi przygotowaniami do balu wypić minimum jedną butelkę wina. Głowa dalej mi przypominała o wczorajszej imprezie ale już nie tak bardzo jak wcześniej przez co bez przeszkód brałam kolejny duży łyk czerwonego wina. Cały dzień naprawdę nie należał do łatwych, bo w głowie cały czas przewijały mi się sceny z tego nagrania oraz John siedzący na widowni. Muszę jakoś zapomnieć, a co jest lepsze niż alkohol?

Tak bardzo chciałbym komuś powiedzieć, podzielić się... ale nie chce psuć tego jak ważnego dnia mojej przyjaciółce, która ma szerszy uśmiech niż jakakolwiek znana mi osoba.

-No nic jedynie ty mi zostałaś -powiedziałam patrząc się na czarną butelkę rocznik 1990.

-Ale ty wiesz, że jest dopiero po 15 prawda? -powiedział ten irytujący głos.

-A ty wiesz, że się puka prawda? -spytałam sarkastycznie nawet nie patrząc w jego stronę. Wiem, że nie lubi gdy nie traktuje go z należytym szacunkiem dlatego postawiłam się trochę zabawić.

-Sarkastyczność to chyba twoja druga natura-powiedział.

-Bingo, Sherlocku-kolejny duży łyk, który został przerwany przez odebranie mi butelki-Ejjj!!!-krzyknęłam na mężczyznę, który poszedł z butelką do łazienki i wylał całą zawartość do zlewu.

-Wiesz ile musiałam się uśmiechać do kelnera by dał mi całą butelkę!?-powiedziałam naprawdę wkurzona, bo jak pamietam kelner Luis to naprawdę gadatliwy gościu. -W dodatku to rocznik 1990, jeden z lepszych -założyłam ręce na piesi pokazując całkowite oburzenie spowodowane jego czynem.

-Daniel naprawdę ładne przemówienie -powiedział gdy pustą butelkę postawił koło zlewu. Nic nie odpowiadając wróciłam do sypialni rzucając się na duże łóżko.

Po chwili w drzwiach znów zjawił się mężczyzna ale bez koszulki.. czy on musi mieć tak cudowne ciało!?

-Może byś ubrał coś na siebie? -spytałam odwracając wzrok.

-A co nie podoba ci się to co widzisz?-spytał roześmiany, na co ja tylko fuknęłam.

-Oj Alex i tak oboje wiemy, że ty prędzej nie wytrzymałbyś i byś mnie przeleciał-powiedziałam nieco odważnie przez te wino. Nieco zszokowany moim słowami popatrzył się na mnie :

-Aż taka jesteś pewna? -spytał nalewając sobie burbonu do kieliszka które stało z boku.

-Aż nadto, mój drogi -odezwałam się podchodząc do niego i zabierając mu szklankę z trunkiem zanim zdążył ja wypić. Wypiłam całą zawartość na raz, lekko się krzywiąc.

-Oh Daniel, niewinna i słodka Daniel -podszedł bliżej -Widzę, że jesteś odważniejsza po alkoholu, ale wiem lepiej skarbie kto pierwszy uległ by pokusie-zlustrował moje ciało, przez co stało się w pokoju jakoś zbytnio gorącą-widząc moja reakcje, uśmiechnął się zabierając mi z dłoni pustą szklankę.

I właśnie przyszedł mi do głowy najgłupszy pomysł świata jaki może przyjść nieco stawionej już lasce:

-A założymy się ?-mężczyzna przerwał lanie trunku i z uśmiechem w oczach popatrzył się na mnie.

-Słucham?

-Załóżmy się o to kto pierwszy ulegnie.

-Mówisz poważnie?-zapytał z uśmiechem na ustach.

-Tak. Przegrana osoba będzie musiała zrobić wszytko co jej każe osoba wygrana. To co idziesz na to czy tchórzysz panie wielkie ego?-spytałam wyciągając rękę.