Friends for Keep (COMPLETED)

18

Cassie's POV

Habang papunta ako sa kwarto ko, napansin ko si papa na nakatingala lang sa langit na punong-puno ng mga bituin. May bahid ng lungkot sa mga mata niya. Kaya nilapitan ko siya at pinasadahan ng isang mahigpit na yakap.

Naramdaman kong nagulat si papa sa ginawa ko. At hindi nagtagal ay narinig ko na ang kanyang mga hikbi. Umiiyak si papa.

Isang bagay na hindi ko nakita sa kanya noong........

Noong iniwan kami ni mama.

"So-sorry a-anak 'hik' so-sorry kasi hindi ko naipaglaban yung pagmamahal ko sa mama mo. So-sorry kasi dahil sa akin iniwan ka niya. Pasensiya na talaga anak." At tuluyan na nga siyang humagulgol sa mga braso ko. At tuluyan na ring lumuha ang aking mga mata.

"Pa bakit ka nagsosorry? Hindi mo kasalanan yung nangyari okay. We didn't expect na matagal na pala tayong niloloko ni mama. Kaya tahan na po kayo riyan." Sabi ko at pinunasan ang kanyang mga mata. "Tignan niyo oh! Pati ako umiiyak na. Ano ba yan pa! Mamaya mamamaga na ito. Paano ako papasok bukas?" Sabi ko dahilan para tumawa si papa.

"Hay nako kang bata ka. Kahit kailan ka talaga." Sabi niya then ginulo niya ang buhok ko.

After naming mahimasmasan na dalawa, napagdesisyonan naming pumasok na sa aming bahay at natulog na.

Habang nasa kwarto ako, hindi ko maiwasang mapaiyak. Hanggang ngayon kasi, fresh pa rin sa utak ko yung pag-iwan sa amin ni mama kahit na grade 11 pa ako nung nangyare iyon. Even myself can't explain why she chose to leave us, she cheated to my father.

Kaya sa ngayon, I can't stuck myself in serious relationships. Maybe because takot ako sa commitment, or because takot pa akong magmahal.

Because I believe that love is truly a magical feeling, it is so magical to the point na gusto mong magtake ng risk para sa dito.

It is also a responsibility, kaya dapat kapag nagmamahal tayo, we also know kung nakakasakal na ba tayo or kung masyado na bang nagiging cold yung relationship.

I sighed at bumangon sa kama ko at pumunta sa study table ko.

I glanced to a picture frame, first yung picture frame naming magkakaibigan, then napadako yung tingin ko sa family picture namin.

And my tears start to fall....again.

Kung ako yung tatanungin, my family was beyond perfect. Napakacaring ni papa kay mama, ganun rin si mama kay papa at sa akin. We often go to church together kapag Sunday, we joyfully celebrate each other's birthdays. We love each other a lot.

And someone came...

Everything became dull and sad.

Nagbago siya, hindi na niya kami masyadong kinakausap. Nakatutok lang siya palagi sa phone niya. I even once caught her saying I love you sa taong lagi niyang kavideo call.

And to my surprise it wasn't my father.

And paulit-ulit iyong nangyare throughout the whole month.

Until she was caught by my father.

They fought, and i was there. I witnessed how she defended herself saying that what my father saw was nothing.

But after three days, she left.

Pagkagaling ko sa school, nakita ko yung papa ko sa labas ng bahay namin, umiiyak siya. At nung nakita niya ako, bigla niya akong niyakap ng mahigpit saying...

"Wala na ang mama mo, iniwan na niya tayo."

Up until now pilit kong tinatanong sa isipan ko kung ano ba yung maling nagawa namin ni papa para iwan niya kami. Kung saan ba kami nagkulang? Then an idea strucked me.

Maybe hindi talaga mahal ni mama si papa.

Maybe nagpadaan lang sa lukso ng damdamin si mama kaya nagustuhan niya si mama.

Maybe, gusto lang makalimot ni mama kaya niya pinili si papa.

All these ideas will be possible but i want to know the real reason.

I want to know why she left us.

Ano nga bang nangyare, why did you left us......

Mama