1971 yılı..
Erzurum'un bir köyünde dünyaya gelmişti. Elleri minicik, bedeni ufacık bir bebek.. İnsan doğarken nereden bilebilir yaşayacaklarını.
Zaten bilse neden gelmek ister ki dünyaya.
Kardeşlerin üçüncüsüydü, kendisinden sonra dört kardeşi daha olacaktı. "İsmi Adile olsun" dedi büyükler. Öyle uygun gördüler. Zira isim verilirken anneye pek laf düşmezdi. Belki adaletli olması, asil ve ismi gibi adil bir hayat sürmesini istediler. .
Babası Celal orta boylu, zayıf, ince bıyıkları olan çevik bir adamdı. Dedeleri tüm kardeşlerini okutmuş, kendisi de imam olmuştu. Haliyle kulağına ezanı babası okudu. "Senin adın Adile" diye üç defa söyleyip, hayırlı bir evlat olması için ettiği dualar ardından sesli bir biçimde "Amin" dedikten sonra derin bir sessizliğe büründü.
Evlat sayısı üç olmuştu. Soyunun köklü olup devam edebilmesi için üç çocuk az görülüyordu . Kimse nasıl geçineceğini, her biri ile ilgilenip nasıl ideal bir insan olarak yetiştirilmesi gerektiğini sormuyordu. Hangi birine yetişebileceklerdi sonrasında. Zaten iş sıkıntıları çoğalmış, doğunun köylerinde o kadar çok iş kalmamıştı.
Çare; geçim olan bir yere gitmekti. Yeni bir hayat, yeni bir yer ve düzene ayak uydurmaya çalışmak. Orası olmazsa başka bir şehir, başka bir iş. Çünkü kendilerini bir yere bağlayacak mülkiyetleri dahi yoktu..
BẠN ĐANG ĐỌC
ANNEMİN HİKAYESİ 🥀 (Gerçek Yaşanmış)
Phi Hư CấuAllah'ın rahmetinin en güzel tecellisidir anne.. En çok onlar sever, en çok acıyı da onlar çeker. Her fedakarlıkta bulunurlar evlatları için. Her annenin vardır bir hikâyesi. 🌿 Bende annemin hiç bir kurguya yer verilmeyen hikayesini yazıyorum. 🌾...
