My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 176 •

We zijn een aantal dagen verder. Veel is er niet gebeurd. Ik werk nog altijd thuis, maar binnenkort mag ik misschien weer op het kantoor gaan werken. Ik heb er zin in, want ik word nu elke ochtend wakker terwijl Nathan al druk aan het werk is.

Vanmorgen werd ik wakker en liep ik naar de keuken, waar Nathan al stond te bellen. Dit keer stond hij niet al aangekleed in zijn pak, maar hij droeg enkel een trainingsbroek.

"Ja moeder, ik zorg ervoor dat Julia het ook weet. Oh met Mila?" zegt hij terwijl hij opkijkt van het aanrecht en begint te glimlachen, "ja het gaat goed met haar. Ze staat op dit moment voor me. Oké moeder, we spreken elkaar. Dag."

Hij legt zijn telefoon weg en ik begin te glimlachen. "Jij bent vrolijk."

"Ik ben altijd vrolijk."

"Daar heb je gelijk in," zegt hij bedenkend, "misschien moet je me leren hoe je dat doet." Hij legt zijn handen op mijn heupen en trekt me dichter tegen zich aan terwijl hij op zijn onderlip bijt.

"Vergeet niet dat we vanavond uiteten gaan met mijn biologische vader." Zeg ik hem terwijl ik hem in zijn prachtige ogen aankijk.

"Shit, ik ben het compleet vergeten," zegt hij me met grote ogen, "Ik denk niet dat ik het ga redden vanavond."

Mijn hart zakt naar mijn voeten, dit is mijn ergste nachtmerrie. Ik durf niet alleen...

"Wat?," vraag ik geschrokken, "hoe kan je dat vergeten zijn? Nu moet ik in mijn eentje daarheen."

"Baby, relax," zegt hij lachend, "ik ben je maar aan het plagen. Ik weet dat er heel wat over me gezegd wordt, maar ik ben niet vergeetachtig. Ik heb er zelfs zin in om deze gast te ontmoeten."

"Niet grappig, Koster. Echt niet grappig."

"Je had je gezicht moeten zien," zegt Nathan terwijl hij hardop lacht, "geweldig." Ik kijk hem nog altijd in ongeloof aan, hoe kan hij me dit aandoen?

"Oh kom op, je moet toegeven dat het best wel grappig is," zegt hij nogmaals, maar ik antwoord niet en kijk hem enkel met opgeheven wenkbrauwen aan, "ik heb thee voor je gezet."

"Ik haat je."

"Haat is een groot woord, mi amor," zegt hij met een grijns, "dus... thee?"

Hij noemde me amor? Fuck, wat deze man allemaal met me doet in onbeschrijfelijk...

De rest van de dag ging erg snel voorbij en voordat ik het wist, was het tijd om uiteten te gaan met mijn biologische vader. Ik draag een roze t-shirt met een zwarte skinny jeans.

Nathan daarentegen komt de badkamer ingelopen en vraagt me of hij een donkerblauw overhemd aan kan. "Ik wil een keer iets anders dan zwart of wit," geeft hij em als reden, "maar ik weet niet of blauw wel mijn kleur is."

Zijn woorden laten met zachtjes lachen, maar hij wordt er onzeker door en vraagt me of ik hem uitlach door het overhemd. "Het is een rare kleur, he? In de winkel zeiden ze dat het een goed overhemd was voor een etentje met de vader van Je vriendin," ratelt hij aan één stuk door, "Ik wist dat dit een slecht idee was."

"Heb je dit overhemd speciaal voor vanavond gekocht?"

"Ja," zegt hij terwijl hij zich achter zijn oor krabbelt, "hoezo?"

"Ben je nerveus?" Merk ik op. Hij begint te lachen en ontkent dat hij nerveus is, maar dat hij gewoon een goede eerste indruk wil achterlaten. Mijn hart smelt door zijn woorden... Zelfs zijn leugentje om eigen bestwil is schattig.

"Het overhemd staat je goed, het is best wel intimiderend zelfs." Zeg ik hem terwijl ik de kraag van zijn blouse rechttrek. "Intimiderend? Heb je jezelf al eens in de spiegel bekeken?," vraagt hij me terwijl zijn ogen over mijn lichaam rollen, "want baby... jouw schoonheid intimideert me elke dag."

Ik rol met mijn ogen en vraag hem of hij klaar is om te gaan. "Ik denk het," antwoordt hij, "zolang ik er niet dom uitzie in dit fucking overhemd."

Ik pak de stof van mijn overhemd vast en zeg hem nogmaals dat hij er super goed uitziet. Ik trek hem naar me toe en druk mijn lippen op die van hem. Nathan gaat er meteen in mee en vraagt me hoelang we de tijd hebben voordat we bij het restaurant moeten zijn.

"Niet genoeg tijd voor wat jij in gedachten hebt, Koster," zeg ik tot zijn duidelijke teleurstelling, "raincheck voor vanavond?"

"Nu spreek je mijn taal, mevrouw de Bruijn." Zegt hij met een grote grijns op zijn lippen. "Kan je dan nu alsjeblieft stoppen met denken aan seks en jezelf verplaatsen naar de auto?" Vraag ik hem plagend.

"Ik denk niet dat ik kan stoppen met daaraan denken," lacht hij, "maar ik denk wel dat ik tot vanavond kan wachten. En zo niet dan kunnen we altijd nog naar het toilet van het restaurant."

"Denk het dus even niet."

Nate vraagt of we zullen gaan en steekt zijn hand uit. Ik pak hem vast, grijp met mijn andere hand mijn handtas en volg Nathan naar de garage waar zijn auto geparkeerd staat.