My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 162 •

Eerst zeg ik gedag tegen Lauren en haar vriend, ondertussen neemt Nathan afscheid van Dylan. Ze vertelt me dat zij ook al bijna naar huis gaan en hoopt me snel weer op week te zien aangezien ze zich de hele dag verveelt nu ik vanuit huis werk. Lachend geef ik haar een knuffel en beloof haar dat ik snel weer zal komen werken, want ik mis het ook.

Ik loop naar Nathan, Dylan, Julia en haar date. Ze stonden met zijn vieren te praten, maar Nate kijkt wat chagrijnig. "Hey, ik hoop dat ik niet stoor." Zeg ik als ik op Nate afstap. Meteen krijgt hij een glimlach op zijn lippen en zegt dat ik niet stoor, daarna vraagt hij of ik iedereen gedag heb gezegd.

"Ja, ik ben klaar om te gaan."

Nathan vertelt de jongens dat hij naar huis gaat en hij en Dylan wisselen elkaars telefoonnummer uit zodat ze vaker kunnen afspreken.

We nemen een taxi naar huis en in de auto was ik zo moe dat ik in slaap gevallen was. Nathan heeft me, met enige moeite aangezien hij zelf een par glaasjes te veel op heeft, naar boven gebracht en klaagt dat hij morgen een enorme hoofdpijn gaat hebben.

Vlak voordat we naar de slaapkamer gaan, bedenk ik me nog dat de taart die ik voor Nathan gemaakt had nog in de keuken staat. Ik zeg hem dat hij zich moet omdraaien en niet mag spieken. Ik ren naar de keuken, steek de kaarsjes aan en neem de taart mee naar de woonkamer. De taart zet ik op de tafel en ik zeg hem dat hij zich mag omdraaien.

"Fijne verjaardag, babe!" Roept ik zodra hij zich heeft omgedraaid. Nathan begint te blozen en vraagt me of ik de taart zelf heb gemaakt. "Ja," zeg ik hem trots, "ik vind hem nog best goed gelukt."

Nate loopt op me af en legt zijn handen op mijn heupen. "God, je bent zo schattig."

"Ga je de kaarsjes niet uitblazen?"

Hij lacht en knikt. Hij draait zich naar de taart en staart er dan naar. Misschien vindt hij hem niet leuk...

God, als ik op dat moment maar had geweten dat zijn biologische moeder ook altijd een verjaardagstaart voor hem maakte toen ze nog leefde. Dat ze telkens op zijn verjaardag aan de keukentafel hadden gezeten en een lied voor hem hadden gezongen... Als ik dat had geweten, had ik niet zo dom gedacht.

"Wat is er?" Vraag ik hem nadat hij al seconden voor zich uit aan het staren is. Hij draait zich naar me om en zegt dat hij nogal overweldigd is. Er spoken zo veel gedachten door mijn hoofd door zijn woorden. Vindt hij de taart niet mooi of vond hij het feest niet leuk?

"Heb ik iets fout gedaan?" Vraag ik hem zachtjes en bang voor zijn antwoord.

"Nee, je hebt niets gout gedaan," zegt hij direct, "je hebt alles zelf perfect gedaan. Bedankt dat je dit alles hebt gedaan, fuck, je lijkt zo veel op haar."

"Op wie?"

"Mijn moeder," zegt hij me iets wat twijfelend, "je hebt zo'n puur hart, net zoals zij."

Ik kijk hem aan en ik kan de pijn in zijn ogen zien als hij het over zijn biologische moeder heeft. Ik pak zijn hand vast en trek hem dichterbij me, gewoon om hem vast te houden. Hij drukt al snel zijn lippen op die van mij. Het is een liefdevolle, maar kleine kus. Eentje die zo veel woorden spreekt zonder daadwerkelijk te kunnen praten.

"Je bent zo anders, ze zou van je gehouden hebben, vertelt hij me waardoor mijn hart lijkt te smelten, "ik zal die kaarsjes maar eens uitblazen."

Nathan haalt diep adem en sluit zijn ogen voordat hij de kaarsjes op zijn taart uitblaast. "Wil je een stukje?" Vraagt hij me. Enthousiast klink ik, benieuwd of mijn taart gelukt was.

Nathan en ik genoten van de verjaardagstaart die nog geen eens zo slecht smaakte. Daarna gingen we naar bed. We waren allebei zo moe van de lange dag, dat we meteen in slaap zijn gevallen.