My Boss, My Boyfriend [PART 1]

• 36 •

Eenmaal op kantoor hoop ik Nathan weer te kunnen ontlopen. Hij staat niet beneden bij de receptie en ook niet in de hal, ik hoef nu alleen nog maar ongemerkt langs zijn kantoor te gluipen en dan ben ik veilig.

Op mijn tenen loop ik voorbij zijn deur die open staat. De enige dag dat ik hoop dat de deur dicht is, staat hij juist wagenwijd open. "Mila, kan ik je even spreken?"

Shit.

"Natuurlijk, meneer Koster." Zucht ik terwijl ik zijn kantoor in loop. Hij draagt vandaag weer zijn werk kleding, dus een blouse en een zwarte nette pantalon. "Is er iets, meneer Koster?" Vraag ik nerveus. Misschien weet hij dat ik gisteravond bij zijn appartement was. Dan denkt hij vast dat ik een stalker ben.

"Er is niets aan de hand," zegt hij lachend als hij de opluchting van mijn gezicht kan aflezen, "er is niets om je zorgen om te maken."

Oké, hij lijkt een ongewoon goede bui te hebben. Hij praat op een normaal volume en hij lacht zelfs.

"Waar heeft u me voor nodig?" Vaag ik hem. Doordat hij in een goede bui is, ben ik dat ook meteen.

"Italië." Zegt hij enkel. Dit gaat vast over het geld dat mist. Dat was naar een bank in Italië verzonden en hij wilt waarschijnlijk dat ik contact meg die bank opneem om erachter te komen wie het heeft gedaan.

"Jij gaat een weekend mee naar Italië, ik heb daar een aantal zaken die ik moet regelen en ik ga je hulp daar hard nodig hebben."

Wacht? Wat? Italië? Een weekend met Nathan naar Italië?

"Zou je het leuk vinden?" Vraagt hij. Zegt mijn gezichtsuitdrukking nog niet genoeg? "Ja, ik zou het geweldig vinden."

"Ik hoopte al dat je dat zou zeggen," zegt hij met een tevreden glimlach, "ik zou graag willen dat jij een presentatie houdt over de financiën van afgelopen maand."

Ik knik en schrijf in een notitieblokje op wat hij van mij verwacht. "Bedankt dat je mee gaat, Mila. We vertrekken vrijdag zodat we alles kunnen klaar zetten voor de presentatie," vertelt hij verder, "Stefan en Lauren gaan ook mee. Ik zorg voor hotelkamers en de vlucht, dus dat hoef jij dan niet meer te regelen."

"Wow, dank u wel meneer Koster."

"Goed, dat was alles voor nu. Fijne werkdag mevrouw de Bruijn."

Ik loop vol spanning naar mijn kantoor. We gaan naar Italië? Wauw. Ik vind dat zo'n mooie stad en het is ondertussen al twee jaar gelede dat ik voor het laatst op vakantie ben geweest.

Ik klik het scherm van mijn computer aan en ga achterover hangend in mijn stoel zitten.

"Hey Mi!," zegt Lauren die mijn kantoor betreedt, "heb je het goede nieuws al gehoord?" Enthousiast knik ik en zeg ik dat ik echt toe ben aan een korte vakantie.

"Ja we gaat het echt gezellig hebben," zegt ze met een glimlach, maar dan begint ze plots te fluisteren, "heb je gister nog met meneer Koster gesproken?"

Ik schud mijn hoofd en leg uit wat er gebeurd is. Lauren schrikt ervan dat Emily bij Nate thuis was en zegt dan meteen dat ze haar niet mag.

"Ik ben er klaar mee, Lau. Hij kan me vanaf nu niets meer schelen," zeg ik haar naar waarheid, "ik voel niets meer voor hem."

Oké, misschien lieg ik nog een heel klein beetje.

"Dan zoeken we wel een leuke Italiaanse jongen voor he." Stelt ze met een knipoog voor. "Kom maar op."

We lachen samen en Lauren zegt dat ze me eraan houdt.