MOONSTONE

Chapter 2

Kinabukasan, balibalita ang nangyari sa lalaking binalian niya ng braso. Unfortunately, maayos na ang lagay nito at naibalik pa rin sa dati ang braso niya kaso di pa ito makakapasok.

Mukhang natakot talaga ang apat at di siya sinumbong sa mga magulang nito.

Naglalakad siya papunta sa kaniyang locker nang may sumabay sa kaniya. Ang nerd pala na tinulungan niya kahapon.

"H-hi." Bati nito sa kaniya but she just ignored him.

Huminto siya sa harap ng locker niya at binuksan ito. Akala niya kapag di niya ito pinansin ay aalis na lamang ito. Ngunit matapos niyang makuha ang notes niya at naisara na rin niya ito ay nandoon pa rin ito nakatayo sa gilid niya.

"I'm Jacob Domingo" pakilala nito sa sarili.

"And I don't fucking care" sabi naman niya rito saka nilampasan niya ito. Pero agad din napahinto nang may maalala siya.

Hinarap niya ulit ito.
"Hey, nerd!" sigaw niya para makuha ang pansin ng lalaki na maglalakad na sana paalis. Napahinto at napalingon ito sa kaniya.

Naglakad siya palapit dito.
"B-bakit?" Namumulang tanong ng lalaki. Nagagandahan kasi siya sa babae kahit parang adik ito para sa iba pero sa paningin niya para itong anghel. At saka inaamin niyang gusto niya ito di lang dahil sa maganda ito kundi dahil alam niyang may mabuti itong kalooban. Patunay na roon ang pagtatanggol nito sa kaniya.

"How old are you?"

"S-seventeen" Kinakabahang sagot ng lalaki. Napatango naman siya.

May dinukot siya sa kaniyang bag and handed it to him.
"Tell the owner, Scarlet Haynes sent you" Saka tumalikod ulit at nagpatuloy sa paglalakad.

It will be good for him.

It's the address of her mentor that taught her different types of martial art. She know he can help him defend himself.

Matapos ang pang huli nilang subject ay dumeritso na siya papunta sa parking lot.
Akmang isusuot na niya ang helmet nang tumunog ang cellphone niya. Kinuha niya mula sa bag at saka binasa ang natanggap na mensahe.

'Arena, 21:00'

A smirk formed on her lips as she was reading the text message. Magkano naman kaya ang premyo? Baka kalahating milyon na. Just the thought of the money on her palm made her grinned even more.

Bago siya umuwi ay napagdesisyunan niya na dumaan muna sa supermarket.
Pagkapasok niya palang sa establisyimento lahat na lamang ng mga tao doon ay nakatuon ang mata sa kaniya.

Umiiwas ang mga ito kapag nalalapit siya sa mga ito and that made her mentally laugh.

Oh, this people are hilarious as fuck!

This society really make me sick.
People judge you because of how you dress, how you talk, and how you move. They judge people without even knowing them.

People here are toxic.
Napailing-iling siya.

Nang nasa pila na siya para magbayad sa binili, lahat ng mga nakapila roon ay nakatingin na naman sa kaniya at sa mga nakalagay sa cart niya na parang di sila makapaniwalang kaya niyang bilhin ang mga ito.

Tumaas ang kilay niya.

Anong akala nila sa'kin mahirap? Nagpunta rito para magnakaw?

Toxic people. Kaya di umuunlad ang Pilipinas e. Napupuno na kasi ng mga taong mapangmataas ang bansa.